Του Γιάννη Πανούση
Από τότε
που σου υποθήκευσα την πρώτη μας χειραψία
πέρασα νύχτες ασυμβίβαστες
κι έπαψα να ψελλίζω εγκώμια
Γ. Ανδρικόπουλος, Ήμουνα μικρό ποτάμι
Μερικοί καθ-υστέρησαν να φτάσουν και να πάρουν την εξουσία και τώρα τρέχουν πίσω από εύκολα ευφυολογήματα για να κρατήσουν το οφφίτσιο της Μεγάλης Αλλαγής [την οποία μόνον αυτοί γνωρίζουν ποιά είναι και πώς πραγματώνεται].
Άλλοι υστερούν σε τρέχουσα ηθική γιατί πιστεύουν[όπως όλοι οι φανατικοί ανά τους αιώνες]ότι η δική τους ‘επαναστατική ηθική’(;),[εν μέσω καπιταλισμού των Ρότσιλντ;] κατισχύει της μικροαστικής ηθικής των λοιπών, κι έτσι εύκολα προδίδουν συντρόφους και φίλους.
Αυτοί κι Εκείνοι συγκροτούν το ‘παράδειγμα ‘του νεο-έλληνα της μπάμπουσκας,που μέσα του κρύβει έναν ανατροπέα της ταβέρνας, πιο μέσα έναν αρχοντοχωριάτη του καφενείου, πιο μέσα έναν προσευχόμενο άθεο, πιο μέσα ένα Ζορμπά της λαμογιάς και στο βάθος έναν ψευτο-αριστερό της showbiz.
Άρα μην απορείτε με τις ενδοσυγκρούσεις των …ουφικών και των ..αντι-ουφικών, αφού και οι δύο κατηγορίες έχουν ως κοινό παρονομαστή τα…ουφο.
ΥΓ. Ελπίζω να μη θεωρούν ότι η συνεδρίαση της Κ.Ε στο Μέγαρο Μουσικής συμβολίζει την κατάληψη των [μισητών] θερινών ανακτόρων της ελληνικής πλουτοκρατίας. Απορίας άξιον πάντως είναι το γεγονός ότι οι αναρχοαριστεροί κάνουν κατάληψη σ’εγκαταλελειμμένα κτήρια ενώ οι καθεστωτικοί ‘αριστεροί’ σε Μέγαρα.