Του Γ. Λακόπουλου
Η μέθοδος είναι γνωστή από την εποχή που κυβερνούσε ο Κώστας Καραμανλής. Για να αποδυναμώσεις ένα μεγάλο κόμμα εγκαθιστάς στο μαλακό υπογάστριό του ένα μικρότερο.
Τα οικονομικά και μιντιακά συμφέροντα της εποχής -οι “νταβατζήδες” κατά τον δικό του χαρακτηρισμό- αγωνιούσαν για το ότι ο Καραμανλής, με την επικείμενη δεύτερη εκλογική νίκη του , θα επιδίωκε τη ρεβάνς στη μάχη για τον βασικό μέτοχο που έχασε, απέναντ’ι τους.
Την ανακοπή του ανέλαβε ο πολύπειρος Γιώργος Καρατζαφέρης με τον ΛΑΟΣ ως “αδελφό” κόμμα, που θα απομυζούσε ψήφους από τη ΝΔ.
Η στελέχωση του κόμματος έγινε με ανεμομαζώματα: ακροδεξιούς, νεοφασίστες, εβραιοφάγους, φιλοχουντικούς, βασιλικούς, τυχοδιώκτες, ρατσιστές- διώκτες μεταναστών, ομοφοβικούς- αλλά περιέργως και ορισμένους που θεωρούνταν σοβαροί.
Ο Καρατζαφέρης δεν ήταν ακροδεξιός. Ήταν απλώς επαγγελματίας. Παιδί του Κώστα Μητσοτάκη, που μόλις είχε διαγραφεί από τη ΝΔ, για απρέπεια προς τον Καραμανλή και ήθελε εκδίκηση.
Το σχέδιο πέτυχε. Ο Καραμανλής βγήκε αποδυναμωμένος στις εκλογές του 2007- όπως και στις ευρωεκλογές του 2009. Οι “νταβατζήδες” ξανα-νίκησαν και κράτησαν τα κανάλια μαζί με τις εργολαβίες.
Η “σχολή Καρατζαφέρη”
Κανείς τότε δεν περίμενε ότι ο Καρατζαφέρης θα δημιουργούσε “σχολή” και θα έβαζε στην πολιτική περισσότερους από όσους έβαλε ο… Γ. Παπανδρέου.
Μόνο ο Γιάννης Ραγκούσης βρίσκεται σήμερα στη Βουλή από όσους “ανακάλυψε” ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Τα παιδιά του Καρατζαφέρη είναι εδώ: Βορίδης, Άδωνις, Πλεύρης, Βελόπουλος και, κατά κάποιο τρόπο, ο Κύρτσος.
Το σχέδιο αναγνωρίσθηκε ως αποτελεσματική πατέντα.
Δεν μιλάμε για κόμματα που προήλθαν από διάσπαση κομμάτων, όπως ξέραμε ως τότε. Αλλά για σχήματα που στήνονται εξ αρχής για να διαβρώσουν τα θεμέλια μιας “πολυκατοικίας “, όπως προσφυώς είπε ο ιδρυτής του ΛΑΟΣ.
Η περίπτωσή του συνιστά “υπόδειγμα” στρατολόγησης εκ μέρους της “διαπλοκής” για να πληγεί ένα κυβερνητικό κόμμα.
Τα ΜΜΕ των πολέμιων του Καραμανλή τον είχαν πρώτο τραπέζι πίστα. Ουδείς θύμιζε στον “κύριο πρόεδρο” τη διαδρομή του, καμιά επίκριση στις ακραίες θέσεις του και τις φασίζουσες θεωρίες των στελεχών του -πολλά από τα οποία ξεπλυθήκαν κοινοβουλευτικά στο κόμμα του.
Π.χ. ο Βορίδης, τον οποίο έλεγε με στοργή “ο σολίστας μου” και τον διόρισε υπουργό στην κυβέρνηση Παπαδήμου μαζί με τον Άδωνι. Μέχρι να τον πουλήσουν για τον Σαμαρά- μαζί με τον Πλεύρη.
Παρά λίγο και τον Βελόπουλο, που έκανε “σόλο καριέρα” -με τη μέθοδο Γεωργιάδη σε περιθωριακά κανάλια-και σήμερα είναι πολιτικός αρχηγός.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και το “Ποτάμι”
Ως επιτυχημένη η πατέντα εφαρμόστηκε το 2015 και κατά του καλπάζοντος Τσίπρα, που δεν μπορούσε να αναχαιτίσει ο Βαγγέλης Βενιζέλος με το ΠΑΣΟΚ.
Το ανέλαβε ο Σταύρος Θεοδωράκης, λόγω αναγνωσιμότητας και ηλικίας παρά την εμφανή έλλειψη πολιτικών προσόντων.
Διάφορα κέντρα ισχύος του έστειλαν στελέχη με ποικίλες προελεύσεις και προσωπικότητες. Του άνοιξαν γραμμές στήριξης στα ΜΜΕ και τον πρόβαλαν με ένταση ως αντι- Τσίπρα. Του βρήκαν μέντορες- ακόμη και κρυφούς σαν τον Σημίτη- και το σχέδιο πέτυχε, ξανά.
Το “σκορποχώρι” Ποτάμι του πήρε 6% και 17 έδρες και ο Τσίπρας έχασε την αυτοδυναμία -με αποτέλεσμα να συμπράξει με τον αλλοπρόσαλλο Καμμένο, για να μην ρισκάρει να τον ρίξουν οι “συστημικοί” Θεοδωράκης και Βενιζέλος. Η συνέχεια επίσης είναι γνωστή.
Η επιστροφή του Γ. Παπανδρέου
Κάτι που πέτυχε δύο φορές γιατί να μην πετύχει και τρίτη; Πάλι εναντίον του Τσίπρα- μόλις άρχισε να παίρνει τα πάνω του.
Αυτή τη φορά με όχημα τον Γ. Παπανδρέου, που αναλαμβάνει να παίξει τον ρόλο που δεν μπόρεσε η Φώφη Γεννηματά: να επαναπατρίσει όσους μετακινήθηκαν από το 2012 στον ΣΥΡΙΖΑ και παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Στα πλαίσια του δόγματος ” αυτό δεν πρέπει να μας ξανασυμβεί“, όπως λένε στις παρέες των Βορείων προαστίων για το “χουνέρι” του 2015.
Από την πλευρά του Παπανδρέου είναι θεμιτό, εύλογο και η τελευταία ευκαιρία του να βρει ρόλο στο παιχνίδι- από το οποίο απομακρύνθηκε ως αποσυνάγωγος το 2015.
Όχι όμως και από την πλευρά ορισμένων παραγόντων του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που σχεδόν τον καθαγιάζουν, τον αβαντάρουν εμμέσως, στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ και τον θεωρούν ως εν δυνάμει αυτό που αποκλείεται να είναι: εταίρος μιας προοδευτικής κυβέρνησης.
Πρωτίστως εκ των πραγμάτων. Αν η επιστροφή Παπανδρέου ευδοκιμήσει, η προοπτική της προοδευτικής κυβέρνησης κλείνει.
Για έναν απλό λόγο: όσο καλυτέρα θα πάει στις κάλπες, τόσο χειρότερα θα πάει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Η ενίσχυση του ΚΙΝΑΛ, καταδικάζει τον ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση.
Οπότε για ποια προοδευτική κυβέρνηση μιλάμε; Ως πρώτος ο Μητσοτάκης θα κάνει αμέσως εκλογές με ενισχυμένη αναλογική και θα γίνει κυρίαρχος για χρόνια. Αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις…
Είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουν κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ ότι προϋπόθεση για να υπάρξει προοδευτική κυβέρνηση είναι να βγει πρώτο κόμμα; Ή ότι με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν ειδικά τον Παπανδρέου περιορίζουν αυτή την πιθανότητα;
Προφανώς καταλαβαίνουν. Οπότε; Είτε θέλουν- ορισμένοι δεν το κρύβουν- τον ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα “για να φύγει ο Τσίπρας”.
Είτε -κι αυτό δεν τον κρύβουν κάποιοι άλλοι- μιλούν για προοδευτική κυβέρνηση και την εννοούν… χωρίς τον Τσίπρα Πρωθυπουργό!
Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
ΥΓ 1: Όσοι πιστεύουν ότι στο ενδεχόμενο που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα και ο Παπανδρέου στη Βουλή θα συμπράξει στην πρωθυπουργία Τσίπρα σε προοδευτική κυβέρνηση είναι μακριά νυχτωμένοι.
ΥΓ 2: Η ανάδειξη άλλου επικεφαλής στο ΚΙΝΑΛ προφανώς θα συμβάλλει στη συγκρότηση προοδευτικής κυβέρνησης-, εφόσον βγαίνουν οι αριθμοί-, χωρίς να ζητάει να γίνει αυτός Πρωθυπουργός ή έστω αυτόνομος…. Πρωθυπουργός Εξωτερικών, όπως επί Σημίτη.
ΥΓ 3: Αν το δει κανείς ρεαλιστικά -ή με κυνισμό- ο Τσίπρας έχει συμφέρον να βγει στο ΚΙΝΑΛ ο… Λοβέρδος. Είτε θα διαλυθεί, είτε θα υπάρχει “διπλή ένωση” και ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει το μερίδιό του.
