Του Γ. Λακόπουλου
“Αν υπήρχε πραγματική αντιπολίτευση αυτή η κυβέρνηση θα είχε τελειώσει ήδη”. Ακούγεται όλο πιο συχνά, όλο και πιο έντονα, από όλους και περισσότερο, σε όλη την επικράτεια.
Ο μέσος πολίτης έφτασε στο απροχώρητο. Η κυβέρνηση του αφαιρεί εισόδημα, δικαιώματα, ελευθερίες, ευκαιρίες και ταυτόχρονα τον περιπαίζει ανερυθρίαστα.
Του λέει ότι τελειώνει η επιδημία -και φταίει ο ίδιος που δεν συνέβη ακόμη- ότι δεν υπάρχει ακρίβεια, ότι του καλύπτει τις ανατιμήσεις στα καύσιμα και το ηλεκτρικό, ότι τον ασφαλίζει για κάθε κίνδυνο, ότι του παρέχει δουλειά, ασφάλεια, και προοπτική.
Αλλά την ίδια στιγμή τον αφήνει ακάλυπτο, απροστάτευτο και στο έλεος της “αγοράς” που τον ξεζουμίζει και του κομματικού στρατού που τον παραγκωνίζει.
Οι μόνοι που ανάβουν κεριά στην κυβέρνηση είναι οι λίγοι που ενισχύουν όλο και περισσότερο τα έσοδά τους απομυζώντας τους κρατικούς και κοινοτικούς πόρους που προορίζονται για την κοινωνία. Οι πλούσιοι που γίνονται πλουσιότεροι. Οι ασύδοτοι και οι παράνομοι δεν έχουν να φοβηθούν κανένα έλεγχο. Οι κρατικοδίαιτοι συντηρούνται από τις βροχηδόν απείθεια ανέσεις.
Ο Πρωθυπουργός ψεύδεται όπως αναπνέει και αυτολιβανίζεται. Οι υπουργοί του εξαπατούν και κινούνται ΄έξω από θεσμούς, νόμους και θεμιτές πολιτικές πρακτικές. Στο τέλος έρχεται απλώς ένα τσουνάμι δημοσκοπήσεων και… δικαιώνει τη χειρότερη κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση.
Αλλά η λαϊκή αντίδραση δείχνει περιορισμένη. Λόγω και των δυσχέρειών της πανδημίας οι πολίτες παραμένουν αδρανείς- σαν να έχουν υποταχθεί στη μοίρα που διαμορφώνει γι’ αυτούς η κυβέρνηση.
Μόνο που αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι υποταγμένοι, αλλά απελπισμένοι. Επειδή δεν έχουν που να προσανατολιστούν σε τι να ελπίσουν και ποιον να ακολουθήσουν- για να τους απαλλάξει από το σύστημα Μητσοτάκη που τους καταδυναστεύει.
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ
Εκ των πραγμάτων στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία όποιος δυσφορεί με την κυβέρνηση στρέφεται στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αρκεί να πεισθεί ότι αποτελεί εναλλακτική λύση για τη χώρα. Με βάση το πρόγραμμά της, τους στόχους της και το πολιτικό προσωπικό της που θα τα υλοποιήσει. Άνθρωποι που αγωνιούν για τη ζωή τους είναι, όχι κορόιδα.
Όπως είναι σήμερα η κατάσταση το πολιτικό πρόγραμμα δεν είναι δύσκολο για την αξιωματική αντιπολίτευση: η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσφέρει την ευκολία να αρκεί η αναστροφή των νόμων και των επιλογών της για να γίνει θελκτικό το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Αλλά η ελκυστικότατα άρχισε και τελειώνει στον Αλέξη Τσίπρα. Πολιτικά υπερισχύει του Κυριάκου Μητσοτάκη ως Πρωθυπουργός που βλέπει ολόκληρη την κοινωνία, όχι τους λίγους.
Ας συνεχίζουν οι δημοσκόποι το τροπάριο που εγκαινίασαν επί Σημίτη-να βγάζουν τον υπηρετούντα Πρωθυπουργό καλύτερο από τον αντίπαλό του, αλλά και από το κόμμα του που καταρρέει.
Από εκεί και πέρα όμως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προβληματικός. Δεν μπορεί να αποσαφηνίσει για ποιο λόγο πρέπει να τον ψηφίσει ο πολίτης και ποιοι είναι οι στόχοι του.
Δεν μπορεί να θεωρούνται στόχοι το “θα ξανάρθουμε κα θα είναι αλλιώς” του Πολάκη΄- τον οποίο, για άγνωστο λόγο, φώναξαν και στην τελευταία σύσκεψη να τους διαφωτίζει και τους άφησε άναυδους με τις εμμονές του.
Ούτε το “Αριστερά και τίποτε άλλο” του Τσακαλώτου και οι απερίσκεπτες διακηρύξεις διάφορων κολλημένων σε ιδεολογήματα του παρελθόντος, που δεν έχουν σχέση με τη σύγχρονη Αριστερά, ούτε με την κυβερνώσα ισχύ του ΣΥΡΙΖΑ ως κεντρικού φορέα της Δημοκρατικής Παράταξης.
Αν οι στόχοι είναι αφελείς και αλλοπρόσαλλοι, όσοι προβάλουν ως έτοιμοι να τους υλοποιήσουν είναι απωθητικοί και διόλου δεν ενθουσιάζει τους πολίτες η ιδέα να τους αναθέσουν τις τύχες της χώρας. Ιδίως όταν η δημόσια παρουσία τους αλλοιώνει την πολιτική αποστολή του κόμματος.
Υπάρχει μια κρίσιμη μάζα νέων βουλευτών που αναδείχθηκαν επί Τσίπρα και μια ευάριθμη ομάδα στελεχών που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ που μπορούν να εμφανισθούν ως κυβερνητική δύναμη, υπό τον Τσίπρα.
Αλλά πολλοί από όσους βρίσκονται στην πρώτη γραμμή -επειδή φέρουν κομματικά αξιώματα κατ’ απονομή-είναι ακατάλληλοι – και δυο τρεις αποκρουστικοί- ως μέλλοντες διαχειριστές των υποθέσεων της χώρας και της κοινωνίας.
Ιδιαίτερα όσοι είναι επιβαρυμένοι από την προηγουμένη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι που εμφανώς υστερούν σε προσόντα και πολιτική προσωπικότητα.
Τι περιμένουν οι πολίτες
Οι πολίτες περιμένουν από τον Αλέξη Τσίπρα να τους ανοίξει το δρόμο στην εκδήλωση της αντίθεσής τους στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και τον προσεταιρισμό του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με δύο απλές κινήσεις:
Να καθορίσει με σαφήνεια τους πολιτικούς στόχους του, να εξηγήσει γιατί θέλει να ξανακυβερνήσει και με ποιους θα το κάνει. Πρακτικά να εγκαταλείψει τα φλύαρα και ανούσια κείμενα της Κουμουνδούρου και να παρουσίαση μια λιτή και περιεκτική Πολιτική Διακήρυξη.
Ταυτόχρονα να συμπληρώσει την ομάδα των υπουργήσιμων που ήδη έχει το κόμμα του με πολιτική διεύρυνση εντάσσοντας ικανούς και ακέραιους πολικούς από τη Δημοκρατική Παράταξη και νέα πρόσωπα από τους κόλπους της κοινωνίας.
Με αυτό το “υλικό” να εξαπολύσει παρατεταμένη αντιπολιτευτική επίθεση. Να κατεβεί ο ίδιος στο λαό, χωρίς ενδιάμεσους και χωρίς κομματική συσπείρωση προς τα κάτω. Αντιπολίτευση με ουσία, συνέπεια και χωρίς ταλαντεύσεις.
Δεν έχει νόημα τη μια μέρα να κηρύσσει “σκληρό ροκ” και την άλλη να προτείνει “συνεννόηση” και “κοινής αποδοχής “υπουργούς.
Να διαμορφώσει κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία και όχι άθροισμα από φράξιες. Χωρίς ο ένας να νομίζει ότι θα γίνει από το σύστημα κάτι σαν “Σημίτης της Αριστεράς”, ο άλλος να αποτάσσεται τη διακυβέρνηση για θέλει μόνο να κάνει πόλεμο στον καπιταλισμό, ο τρίτος να υπονομεύει την ηγεσία για να πάρει η θέση της η… οικογένειά του, ο τέταρτος να κονταίνει τα πράγμα στο επίπεδό του και την …. εποχή του και ο πέμπτος να εκλαμβάνει το κόμμα σαν κέλυφος προστασίας, όπως το λημέρι του λήσταρχου Νταβέλη.
Αν η κοινωνία δει ότι ο Αλέξης Τσίπρας κινείται ως ηγέτης και διαμορφώνει αυτές τις προϋποθέσεις, παραμερίζοντας τα βαρίδια και αναδεικνύοντας το υγιές κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ και της Διεύρυνσης, θα σπάσει τους δισταγμούς της και θα εκδηλώσει την υποστήριξή της στην προοπτική της επιστροφής του στη διακυβέρνηση.
Το 32% του 2019 είναι βάση εκκίνησης μόνο αν ο πρώην Πρωθυπουργός κινήσει μπροστά τον τροχό της προοδευτικής παράταξης, υπέρ της χώρας. Αλλιώς θα αναζητήσει αλλού έκφραση. Το απέδειξε όταν εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ…
.
