Toυ Γ. Λακόπουλου
Τρέξε σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου»
Σύνθημα από τον Γαλλικού Μάη.
Κατ’ ανάγκη θα γυρίσουμε στα παλιά. Μετά το 1985 και όσα το χαρακτήρισαν- αλλαγή του Συντάγματος, παράκαμψη του Καραμανλή- και ενίσχυσαν τον Ανδρέα Παπανδρέου, το κατεστημένο της εποχής και η τότε διαπλοκή εκπόνησαν σχέδιο εξόντωσής του. Με εκτελεστή τον -αδίστακτο από την Αποστασία- Κ. Μητσοτάκη, τον οποίο στήριξαν στην ηγεσία της ΝΔ και κράτησαν, παρότι είχε ηττηθεί στις εκλογές.
Το σχέδιο βασίσθηκε σε δυο άξονες: την προσωπική απαξίωση του Ανδρέα Παπανδρέου και την διείσδυση στο ΠΑΣΟΚ με ανθρώπους του συστήματος, όπως ο Κ. Σημίτης τον οποίο προόριζαν από τότε για επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ και αργότερα επέβαλαν -όπως προσπάθησαν να κάνουν και με τον Βενιζέλο.
Το σχέδιο ενισχύθηκε με το σκάνδαλο Κοσκωτά στην εκκόλαψη του οποίου μετείχαν πρόσωπα από το περιβάλλον του Παπανδρέου και εν συνεχεία ενεπλάκησαν στελέχη του ΠΑΣΟΚ και συνεργάτες του- όπως αντιπρόεδρος του. Ο ίδιος απλώς κλήθηκε να πληρώσει το μάρμαρο, όταν η ανοησία για τα «νέα τζάκια» κατέρρευσε.
Το σχέδιο φάνηκε ότι θα πετύχει με την ασθένεια του Παπανδρέου, η οποία πέρα από τη φυσική αδυναμία, τον άλλαξε και σαν άνθρωπο και τον κατάστησε υποχείριο ενός αξιοθρήνητου νέου περιβάλλοντος.
Αλλά το σχέδιο τελικά απέτυχε γιατί ο Άνδρέας Παπανδρέου, -που δεν έπαψε ποτέ να διαθέτει ισχυρή βούλησή -αντιστάθηκε. Μόνος -και εγκαταλειμμένος στην Εκάλη.
Αυτή η αντίσταση πήρε πολλές μορφές. Από την άρνησή του να νομιμοποιήσει τη δίκη στην οποία τον έσυρε ο Μητσοτάκης και η τότε ηγεσία της παραδοσιακής Αριστεράς και την άρνηση να φύγει όπως του υποδείκνυε ακόμη και ο μοιραίος γιος του, ως τη μετωπική σύγκρουση του με το εσωτερικό σύστημα -Σημίτης, Λαλιώτης κλπ- που προσπάθησε να τον ανατρέψει στο Πεντελικό πολιτικά.
Έκανε σκληρή αντιπολίτευση δείχνοντας σε ποιους παραδόθηκε η διακυβέρνηση, και όταν ήλθε στην κυβέρνηση ξανά, δικαιωμένος, πήρε μεγάλες πρωτοβουλίες όπως η στρατηγική της ΟΝΕ που χαράχθηκε από την δική του κυβέρνηση.
«Ποτέ πια Αριστερά»
Και τώρα να δούμε τα σημερινά. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η μοίρα το έφερε ώστε ένας άλλος Μητσοτάκης να χρησιμοποιείται από το σημερινό κατεστημένο -που έχει ως αιχμή το σύστημα διαπλοκής- για τον εξόντωση του Τσίπρα και τη διάλυση του κόμματός του.
Δεν το κρύβουν. Αντίθετα διακηρύσσουν κάτι χειρότερο: τη «θεσμική διασφάλιση» ότι «αυτό δεν θα μας ξανασυμβεί», όπως λένε μεταξύ τους. Ό,τι και αν ψηφίσουν οι πολίτες, να μην ξανακυβερνήσει αριστερός Πρωθυπουργός.
Η μεθοδολογία δεν άλλαξε και πολύ. Δεν μπόρεσαν να βρουν σκάνδαλο για να εμπλέξουν τον Τσίπρα, αλλά τα υπόλοιπα ισχύουν: αρνητική φόρτιση του ονόματός του και υπονόμευση από μέσα.
Για το πρώτο φροντίζουν τα ασύδοτα ΜΜΕ. Για το δεύτερο και οι πέτρες μιλούν για- ευτυχώς ελάχιστα- πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ που σχετίζονται με ολιγάρχες. Όπως διατείνονται « έχουν στο τσεπάκι» κάποιους.
Είναι μύγες μέσα στο γάλα. Γιατί ο Τσίπρας είναι «τεφάλ»- δεν τον αγγίζει τίποτε- και οι Συριζαίοι γενικά δεν έκλεβαν. Μπορεί να έκαναν λάθη, μπορεί κάποιοι να ήταν άσχετοι, ανίκανοι, ή ιδεοληπτικοί, αλλά το χέρι στο μέλι δεν το έβαζαν. Δεν έγιναν πλούσιοι από τη διακυβέρνηση.
Αυτή την περίοδο το σχέδιο διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στη φάση «πρόωρες εκλογές». Στην ουσία είναι μια αναγκαστική επιλογή. Ο Μητσοτάκης δεν θα πάει στο τέλος της τετραετίας -όπως ασφαλώς μπορεί- σε εκλογές απλή αναλογική, γιατί ξέρει τι θα υποστεί με την πολιτική θα έχει ακολουθήσει.
Ελπίζει λοιπόν να την κάψει πρόωρα, όσο νομίζει ότι είναι ακόμη ισχυρός. Για να ακολουθήσουν νέες εκλογές με τον δικό του εκλογικό νόμο, που θα τον κρατήσει στην κυβέρνηση με τους συνοδοιπόρους του. Από εκεί και πέρα υπάρχει σχεδιασμός απολυταρχίας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Με τις εκλογές εντός του 2020, θα επιδιώξει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Ανανέωση της παρουσίας του, χωρίς «άβολο» εκλογικό σύστημα και διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ με την απαξίωση του Τσίπρα.
Με το επικοινωνιακό μπαράζ – στο οποίο πρωτοστατούν πάντα και κάποιοι δημοσκόποι- δημιουργούν όρους αυτοεκπληρούμενης προφητείας, εμφανίζοντας τον Μητσοτάκη κυρίαρχο, ενώ τα ΜΜΕ – καλύπτουν την αντιλαϊκή πολιτική και τα λάθη του και επιτίθενται στον… ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κίνδυνος και η μοναξιά του Τσίπρα
Όλα αυτά σημαίνουν ένα πράγμα: Ότι ο Τσίπρας και το κόμμα του βρίσκονται σε κίνδυνο. Οι αντίπαλοι είναι πολλοί, είναι ισχυροί, έχουν μιντιακή ισχύ και οικονομικά μέσα και ξέρουν τι θέλουν.
Απέναντί σ’ αυτό σχέδιο ο πρώην Πρωθυπουργός είναι μόνος. Δεν έχει τίποτε άλλο από το 32% με τον οποίο τον εξόπλισαν οι πολίτες τον Ιούλιο.
Δεν έχει κόμμα, αν νομίζει ότι η γραφειοκρατία της Κουμουνδούρου μπορεί να τον στηρίξει. Δεν έχει ηγετική ομάδα, αν θεωρεί ότι το άθροισμα των προσώπων που τον περιβάλλουν έχουν απήχηση στην κοινωνία -πλην ελάχιστων.
Μπορεί να υπολογίζει μόνο στους δημοκρατικούς πολίτες, σε έναν κύκλο νέο βουλευτών που αναδείχθηκαν στις εκλογές του Ιουλίου, σε νέα στελέχη που φάνηκαν επί των ημερών του και σε όσους μπορεί να συσπειρώσει από την ευρύτερη δημοκρατική παράταξη και το ΠΑΣΟΚ- , “των οραμάτων”, όπως σωστά είπε.
Δεν έχει χρόνο. Οι εξελίξεις θα τρέξουν γρήγορα και πρέπει να προλάβει. Κυρίως πρέπει να βάλει τέλος στην βυζαντινολογία των κομματικών παραγόντων. Να σταματήσουν οι αερολογίες και οι συζητήσεις για το φύλο των αγγέλων.
Νέο κόμμα δεν γίνεται, έχοντας στη βιτρίνα πρόσωπα που κάηκαν στις εκλογές, απέτυχαν σε κομματικούς και κυβερνητικούς ρόλους, συνδέθηκαν με μιντιάρχες ή τους βγήκε το όνομα.
Μόνος θα σηκώσει το ιστορικό βάρος που του έτυχε – με πρωτοβουλίες και το σχέδιό του για το κόμμα που θέλει να διαμορφώσει. Έτσι θα βάλει τον καθένα μπροστά στις ευθύνες του αλλιώς να τον κατεβάσει από το τραίνο. Θα απαλλαγεί από σούργελα και να κάνει στην άκρη τα βαρίδια.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει το εκτόπισμα να φύγει μπροστά. Να απευθυνθεί στην κοινωνία χωρίς διαμεσολαβητές και να εξηγήσει σε τι την καλεί να στρατευθεί μαζί του. Αρκεί να μιλήσει ανοιχτά, ηγετικά, καθαρά και με σαφήνεια..
Όλα αυτά πρέπει να γίνουν τώρα -ως αντίμετρα που θα του επιτρέψουν να μετατρέψει τα μειονεκτήματα της συγκυρίας σε πλεονεκτήματα.
Οι άλλοι βυσσοδομούν και προχωράνε. Αν τον προλάβουν οι εξελίξεις, ο Θεός της πολιτικής θα πάψει να του χαμογελάει.
Και τότε, όπως θα έλεγε ο Κολοκοτρώνης: «Να δούμε ποιοι θα μείνουν για να ακούνε των γυναικών τα μοιρολόγια».
