Toυ Γ. Λακόπουλου
Η κάλπη που στήνει την Κυριακή 15 Μαΐου ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην προεδρία του κόμματος, αλλά κάτι σημαντικότερο: την ταυτότητα του κόμματος και τη συνέχειά του.
Πρωτίστως όμως αφορά τις επιδόσεις του στις προσεχείς εκλογές. Άρα μόνο εσωκομματικό ζήτημα δεν είναι.
Η υποψηφιότητα Τσίπρα δεν έχει αντίπαλο για το αξίωμα του προέδρου, έχει όμως αντίπαλο την στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ και τις εμφανείς αντιστάσεις στη διεύρυνση και την μετεξέλιξη του σε νέο ριζοσπαστικό φορέα της Δημοκρατικής Παράταξης, που βάζει στην ίδια κοίτη τις δυνάμεις της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς.
Όσο περισσότερο ενισχυθεί ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας, από δυνάμεις πέραν των κομματικών τειχών, τόσο θα αναδειχθεί ως εν δυνάμει πρωθυπουργός, όχι ως επικεφαλής ενός κόμματος, αλλά μιας παράταξης.
Θα παραμεριστούν στην κοινωνία οι παράγοντες που αποτρέπουν την αποδοχή ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτικής λύσης, από την -πλειοψηφούσα ιστορικά- βάση της Δημοκρατικής Παράταξης.
Πρωτίστως θα είναι μήνυμα της κοινωνίας που θέλει να αφήσει πίσω την δυστοπία του συστήματος Μητσοτάκη και αναζητά στον Τσίπρα νέα προοπτική.
Είναι πρόθυμη να τον ακολουθήσει αρκεί να παραμερίσει τα “βαρίδια”, που εκπροσωπούν αποτυχίες και πρακτικές του παρελθόντος που εχουν ήδη καταδικαστεί.
Οι ηττημένοι 2019 δεν γίνονται δεκτοί ως “ηγετική ομάδα” σε δημοκρατικό κόμμα με πλειοψηφική στρατηγική- και γι’ αυτό αποτελούν τροχοπέδη στο διακηρυσσόμενο στόχο του Τσίπρα, να αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κομμα.
Η κοινωνία είναι έτοιμη να του δώσει εκ νέου αυτό το προνόμιο, ώστε να αντιστοιχηθεί μαζί της, να αντλήσει στελέχη με κυβερνώσα ικανότητα από τις τάξεις της και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες της χωρίς αγκυλώσεις και ιδεοληψίες. Παρακάμπτοντας τη στενή γραφειοκρατική κάστα του κόμματος.
Αυτό το μήνυμα θα δώσει ο Τσίπρας την επόμενη της εκλογής, που θα αναδείξει ότι το βεληνεκές της παρουσίας του υπερβαίνει τα όρια του κόμματός του. Όπως το 2015 και το 2019.
Όσο περισσότεροι πολίτες προσέλθουν στις 15 Μαΐου, για να τον ενισχύσουν, τόσο μεγαλύτερη ευχέρεια θα του δώσουν -δίκην εντολής- να διατυπώσει την πολιτική του πρόταση σε συνδυασμό με το πολιτικό προσωπικό που θα την υλοποιήσει.
Η μεγάλη προσέλευση στην κάλπη θα βγάλει από το κάδρο όσα και όσους σκιάζουν την εικόνα του κόμματος ως βασικού φορέα της κυβερνητικής αλλαγής.
Θα σπάσει την κρούστα διστακτικότητας που διακρίνει τους πολίτες που εγκαταλείπουν τον Μητσοτάκη να “περάσουν απέναντι” και να εμπιστευτούν εκ νέου τον πολιτικό που παρέλαβε τη χώρα χρεοκοπούμενη και δέσμια και την παρέδωσε με διαχειρίσιμη οικονομία, πλεονάσματα και χωρίς Μνημόνια.
Η μαζικότητα θα είναι τομή. Θα κλείσει το κενό ανάμεσα στον νέο ΣΥΡΙΖΑ και τους διστακτικούς πολίτες και θα καταστεί εφικτή η νέα κυβέρνηση των προοδευτικών δυνάμεων.
Η ψήφος εμπιστοσύνης στον Αλέξη Τσιπρα, τον δεσμεύει στην πορεία που αξιώνει το ρεύμα που τον ανέδειξε μετά το 2012 και δεν τον εγκατέλειψε ούτε στην ήττα το 2019. Ενισχύει το ιμπέριουμ της ηγεσίας του.
Τον στηρίζει για να επιβάλει την ανανέωση και τη μετεξέλιξη και να την ταυτίζει στα όργανα και στους ρόλους με νέα πρόσωπα, αφήνοντας πίσω όσους δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της εποχής και τις απαιτήσεις της σύγχρονης διακυβέρνησης, ή προκαλούν την κοινωνία.
Αυτή η δέσμευση έχει ιδεολογική ταυτότητα, πολιτικό περιεχόμενο και προορισμό, που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί -και προφανώς ούτε θέλει- να αποφύγει και θα αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στην Ιστορία και την κυβερνώσα Δημοκρατική Παράταξη.
Έχει όμως και τη λαϊκή συμμετοχή ως προϋπόθεση απεγκλωβισμού του. Για να υπόλοιπα εδώ είμαστε…
