Του Γ. Λακόπουλου
Μέσα ένα 24ωρο η ΝΔ επανέφερε το δημόσιο βίο στον αστερισμό των Εξεταστικών Επιτροπών. Σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδας της κατέθεσε αίτηση Εξεταστικής για τον Παν. Καμμένο, με δηλωμένη την κυβερνητική πρόθεση για απόρριψη. Αλλά βεβαίως θα προηγηθεί συζήτηση.
Επίσης ο πορτ παρόλ του Κυριάκου Μητσοτάκη επισήμως διατύπωσε τη θέση ότι πρέπει να συσταθεί Εξεταστική και για τον Βαρουφάκη και όσα λέει για την περίοδο που ήταν υπουργός και λίγο νωρίτερα.
Τύποις αυτές οι πρωτοβουλίες δείχνουν άσκηση κοινοβουλευτικού δικαιώματος. Είναι όμως; Ή μήπως αυτό έκανε η αξιωματική αντιπολίτευση είναι περιγραφή αυτού του δικαιώματος; Πήρε δυο θέματα που κυριαρχούν -καλώς η κακώς -στην πολιτική αντιπαράθεση των ημερών και τα μετέφερε στη Βουλή. Για το ένα έπραξε ήδη τα δέοντα. Γιατί άραγε;
Τι ακριβώς επιδιώκει με κινήσεις που μετατρέπουν τη Βουλή σε γήπεδο του -πολύ ερασιτεχνικού -κατς; Θέλει διαλεύκανση, ή απλώς θόρυβο; Θεμιτό εν μέρει. Αλλά διόλου λογικό και χρήσιμο για την πολιτική ζωή. Ας δούμε ξεχωριστά τις δυο περιπτώσεις:
Βαρουφάκης: εξεταστική για την παραφροσύνη;
Αρχίζοντας από τη δεύτερη, ποιο ακριβώς μπορεί είναι το αντικείμενο μιας Εξεταστικής που θα καταπιαστεί με τον Βαρουφάκη, ή τα κόλπα ικανοποίησης του ναρκισσισμού του; Ας δεχθούμε ότι όσα αναφέρει περί των σχεδιασμών επί χάρτου για το “παράλληλο νόμισμα” και άλλες μπούρδες συνέβησαν πράγματι. Και λοιπόν;
Σε τι συνίσταται σήμερα η ανάγκη για Εξεταστική; Ακόμη και αν ήταν όντως σκέψεις εντός ενός κόμματος -που βρίσκονταν στην αντιπολίτευση το 2014 και μετά στη κυβέρνηση το 2015- για αποχώρηση από την ΟΝΕ , τι ακριβώς θα εξετάσει η Βουλή; Τις σκέψεις και τις συσκέψεις;
Ακόμη και αν ήθελε ο Τσίπρας -που δεν προκύπτει από πουθενά- να βγάλει τη χώρα από την ΟΝΕ, ποιο είναι σήμερα το προς έρευνα ζήτημα; Το ΚΚΕ θέλει να βγάλει τη χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Να κάνουμε εξεταστική επιτροπή για τον Κουτσούμπα; Θέλει και άλλο πολίτευμα. Να τον στείλουμε σε προανακριτική; Και αφού για τον Βαρουφάκη, γιατί όχι και για τον Λαφαζάνη-υπουργός ήταν κι αυτός.
Τι σχέση έχουν οι πολιτικές επιλογές του ενός ή του άλλου κόμματος με τις Εξεταστικές; Πώς ερευνάται το σκαρτάρισμα ενός πολιτικού που βρέθηκε σε μια κυβέρνηση; Σε τελευταία ανάλυση ο καθένας παίρνει το δρόμο του. Έλεος.
Η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ με πολιτική επιλογή κάποιων κυβερνήσεων που ενέκρινε η Βουλή των Ελλήνων. Αν ο Τσίπρας σκόπευε- που δεν σκόπευε- να την αποσύρει και έφερνε στη Βουλή νομοσχέδιο που έπαιρνε την ψήφο του Σώματος που είναι το πρόβλημα; Από πού προκύπτει ότι απαγορεύεται να γίνει κάτι τέτοιο;
Άλλο η πολιτική εκτίμηση αν συμφέρει ή όχι. Που δεν έγινε, φυσικά. Μπορούν να είναι αντικείμενο Εξεταστικής οι φαντασιώσεις του Βαρουφάκη, έστω και αν πέρασαν από κάποιες ενδοκυβερνητικές συζητήσεις; Μα ήταν υπουργός. Τόσο το χειρότερο για τον Τσίπρα που τον έκανε. Αλλά αυτό είναι θέμα για πολιτική αξιολόγηση.
Ο Τσίπρας πρότεινε ένα πρόγραμμα στον ελληνικό λαό τον Ιανουάριο του 2015. Τρελό, παλαβό,ανεφάρμοστο, δημαγωγικό, αντιευρωπαϊκό, ότι θέλει μπορεί να πει κανείς-,μέσα θα είναι. Γι’ αυτό το πρόγραμμα πήρε λαϊκή εντολή και είχε κάθε δικαίωμα, αν όχι και υποχρέωση, να το εφαρμόσει.
Ας πούμε ότι το επιχείρησε. Και λοιπόν; Έσπασε τα μούτρα του και έκανε πίσω. Και ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε ότι θα βγάλει τη χώρα από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ. Τίποτε από όσα υποσχέθηκε από την αντιπολίτευση ο Τσίπρας, από τη διαγραφή του χρέους μέχρι τους μισθούς , δεν μπόρεσε και ούτε θα μπορούσε ποτέ να υλοποιήσει. Και δεν το έκανε.
Κορόιδεψε τους πολίτες; Δικό τους θέμα. Όχι της Εξεταστικής. Μέσα σε λίγους μήνες προσγειώθηκε στην πραγματικότητα τόσο πολύ, ώστε και το Δημοψήφισμα, από το οποίο περίμενε να τον βοηθήσει στη προσγείωση, αγνόησε και υπέγραψε Μνημόνιο- στο οποίο οι άλλοι συμφώνησαν και συνυπέγραψαν.
Το ξεπατίκωμα του 1989 με προσχηματικό τρόπο, είναι από βλακεία ως ολίσθημα. Υποθέσεις τέτοιου είδους δεν χωρούν στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Μπορεί αντιπολίτευση να τις “σηκώνει”, όσο νομίζει. Αλλά δεν θα πείσει ότι δεν το κάνει για να μην καταλάβουν το δημόσιο χώρο υποθέσεις σκανδάλων που την αφορούν, όπως την καταγγέλλει η κυβέρνηση.
Ήταν λάθος το πρώτο προεκλογικό του πρόγραμμα; Φυσικά. Μπορούσε να εφαρμοστεί; Όχι. Το εγκατέλειψε; Βεβαίως και ηχηρά. Έβλαψε τη χώρα η ενδιάμεση πολιτική του. Ασφαλώς. Αλλά όλα αυτά παύουν να έχουν νόημα από τη στιγμή που κατέθεσε τη λαϊκή εντολή και ζήτησε άλλη με άλλο πρόγραμμα, εντελώς διαφορετικό.
Μπορούμε να πούμε πολλά για την κωλοτούμπα. Αλλά, πρώτον, ήταν κωλοτούμπα προς τη σωστή πλευρά. Δεύτερον ετέθη στη κρίση του πλέον αρμοδίου. Η πολιτική του πρώτο εξάμηνο του 2015 κρίθηκε τον Σεπτέμβρη του ιδίου χρόνου στις κάλπες -σε συνδυασμό με την εγκατάλειψη της από τον ίδιο τον Τσίπρα. Τελεία και παύλα.
Υποσχέθηκε κάτι- όπως είχε δικαίωμα, όσο εξωπραγματικό και αν ήταν- και, όταν είδε ότι δεν γίνεται, το εγκατέλειψε. Υιοθέτησε πολιτική με την οποία όλοι συμφωνούσαν και ζήτησε να κριθεί. Έτσι γίνεται στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Από τη στιγμή που πήρε εντολή με το νέο πρόγραμμα κρίνεται ως προς τη εφαρμογή του νέου προγράμματος. Τι θέλουν δηλαδή οι αντίπαλοι του να επιμένει σ’ αυτό που εγκατέλειψε;. Και εν πάση περιπτώσει, όπως είπε κάποτε ο Νίκος Χριστοδουλάκης, γιατί είναι πρόβλημα να υιοθετήσει κανείς τη στροφή που κάνει σε ένα θέμα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αν είναι στη σωστή κατεύθυνση;
Πού χωράει δηλαδή η Εξεταστική; Τι θα εξετάσει; Αν ο Βαρουφάκης με τον Κιμ,τον Γκαλμπρέηθ και τον τρέχα-γύρευε που έπαιζαν τους παγκοσμίους οικονομολόγους; Είναι λάθη του Τσίπρα. Αστοχίες. Αλλά όχι και αδικήματα.
Ήταν ανοησία ότι ο Τσίπρας άφησε να παρουσιαστούν σαπουνόφουσκες σε υπουργικό συμβούλιο- αν άφησε. Και λοιπόν; Η πράξη μετράει. Η πράξη είναι η πολιτική. Και η πολιτική κρίνεται στην κάλπη. Άλλο αν υπάρχει ποινικό αδίκημα συγκεκριμένο και στοιχειοθετημένο από τη Δικαιοσύνη.
Αλλά οι πολιτικές επιλογές δεν δικάζονται. Αλλιώς είναι σαν να λέμε ότι πρέπει αν στείλουμε το Δικαστήριο τον Γ. Παπανδρέου για το Μνημόνιο -που ειπώθηκε κι αυτό. Εκλεγμένος Πρωθυπουργός ήταν, έτσι νόμιζε, έτσι έκανε. Απέτυχε, αποδοκιμάσθηκε, τέλος.
Αν έχει κανείς στοιχεία για παρανομία να τα παρουσιάσει. Αλλά γιατί μια κυβέρνηση αποφάσισε να ασκήσει αυτή ή την άλλη πολιτική, δεν θα το πει κάποιο Δικαστήριο, ούτε καμία Εξεταστική επιτροπή- σε μια Βουλή μάλιστα που πλειοψηφεί αυτή η κυβέρνηση. Και επειδή αυτά τα ξέρουν στη ΝΔ, αλλού το πάνε.
Ποιον καίει ο Καμμένος και ποιος δεν τον καίει
Ας δούμε και τη δεύτερη Εξεταστική για τον Καμμένο που ζητήθηκε ήδη. Προς τι η εμπλοκή της Βουλής σ’ αυτό το θέμα; Σε τι θα εξυπηρετήσει το δημόσιο βίο; Ο υπουργός Άμυνας είναι εκτεθειμένος. Ενεπλάκη σε μια δυσώδη υπόθεση, για τη οποία, ακόμη και να υπήρχε λόγος καθήκοντος -όπως λέει, θα όφειλε να αναφερθεί στον υπουργό Δικαιοσύνης. Χωρίς δικές του τηλεφωνικές συνδιασκέψεις, ερασιτεχνικές μάλιστα αφού υποκλάπηκαν.
Θα μπορούσε μετά από αυτά, ακόμη και να παρουσιαστεί στη Βουλή και να παραδεχθεί το λάθος, καλή τη πίστη, περιγράφοντας απλώς όσα έκανε. Αντί γι’ αυτό άρχισε με το ανοίκειο ύφος του να αραδιάζει άρες, μάρες, κουκουνάρες. Για μια υπόθεση σαν το διαβόητο “πλοίο της ηρωίνης” για το οποίο έχουν ακουστεί τα πάντα. Χωρίς να προσκομίζει κανένα στοιχείο. Πρόταξε μόνο τον … προσκοπισμό του να σώσει τη νεολαία από τα …ναρκωτικά.
Ήταν στιγμή ντροπής για το Κοινοβούλιο. Κυρίως γιατί, ας μην κρυβόμαστε, ο Πρωθυπουργός εκβιαζόμενος, τον κάλυψε. Ίσως γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να στείλει τη χώρα στις εκλογές. Αυτό κανείς πρωθυπουργός δεν μπορεί να το κάνει αυτή τη στιγμή.
Αυτά είναι γνωστά και καταδικαστέα. Η Εξεταστική τι ακριβώς θα αναζητήσει περισσότερο; Θα ακούει τις κασέτες και θα πλακώνονται οι βουλευτές; Τι δεν ξέρουμε και θα το μάθουμε με την Εξεταστική; Και αν κάποιος ξέρει κάτι γιατί δεν το λέει;
Σε τελευταία ανάλυση ο Καμμένος είναι πρόβλημα του Τσίπρα, δεν είναι του Μητσοτάκη; Η Εξεταστική μάλλον βολεύει τον υπουργό Άμυνας γιατί θα υποχρεωθούν οι Συριζαίοι να τον καλύψουν με την ψήφο τους. Αυτό προφανώς επιδιώκει ο πρόεδρος της ΝΔ. Το κόστος όμως για τον κοινοβουλευτισμό θα είναι μεγάλο.
Πόσο υπεύθυνο όμως είναι να προκαλεί άσκοπη συζήτηση στη Βουλή από την οποία είναι σίγουρο ότι ο πολιτικός διάλογος θα ζημιωθεί, ενώ η δικαστική έρευνα δεν θα κερδίσει τίποτε; Μπορεί να καταγγείλει τον Καμμένο και τον Τσίπρα στα ΜΜΕ, να βγει στις πλατείες γι’ αυτό το θέμα. Στη Βουλή γιατί;
Ο Καμμένος είναι πολιτικά υπόλογος για τη δραστηριότητά του και όσο ο Τσίπρας τον κρατάει στη κυβέρνηση τον χρεώνεται και πληρώνει το κόστος. Αλλά αυτά είναι πολιτικά θέματα, τα οποία μπορούν να παραμένουν προσκήνιο όσο τραβάει η ψυχή του καθενός. Ο Μητσοτάκης γιατί θέλει να τα πάει στη Βουλή; Τι περισσότερο θα κερδίσει το κόμμα του;
Υπάρχουν στοιχεία για παρανομίες του Καμμένου; Να τα πάει στους εισαγγελέα και να ζητήσει τη δίωξη του υπουργού. Ο ίδιος γιατί σώνει και καλά θέλει Εξεταστική; Μόνο για να δημιουργήσει ρήγματα στην κυβέρνηση και να τη ρίξει, αν γίνεται- δεν γίνεται; Είναι δικαίωμά του, αλλά έχει καμία λογική βάση η πρωτοβουλία του; Έχει μετρηθεί προβαλλόμενη στη γενική κατάσταση της χώρας;
Δεν έχει ουσία και νόημα. Ούτε για τη Βουλή, ούτε για τον Καμμένο, ούτε για τη ΝΔ. Όσο για τον Μαρινάκη μάλλον γκάφα της ΝΔ είναι και κατ’ ουσίαν τον βλάπτει. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από τις Εξεταστικές μας. Το σχέδιο που οδηγεί τρέχουσες πολιτικές αντιπαραθέσεις για ήδη γνωστά θέματα σε Εξεταστικές έχει στην ούγια τη μεθοδολογία του 1988-89, την οποία ο Λευτέρης Παπαδόπουλος διαιώνισε με το βιβλίο του “Το Βρόμικο 89”.
Η …εξεταστικοποίηση οποιασδήποτε υπόθεσης -με την ίδια ευκολία που ζητούνται παραιτήσεις υπουργών- θα μπορούσε να είναι μια αψυχολόγητη κοινοβουλευτική πρωτοβουλιών που του εισηγήθηκαν άπειροι και επιρρεπείς στον εντυπωσιασμό. Αν ήταν έτσι δεν χάλασε ο κόσμος. Δεν είναι όμως. Υπάρχουν αναγνώσεις αυτής της πρωτοβουλίας που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ανακαλείται η πατέντα που χρησιμοποίησε, ως αντι-Ανδρέας, ο Κώστας Μητσοτάκης ρίχνοντας την πολιτική ζωή στο βούρκο. Γιατί δίπλα στο θέμα που εγείρεται θα ανοιχθούν οχετοί, εκατέρωθεν.
Τότε, τουλάχιστον υπήρξε ένα υπαρκτό σκάνδαλο με τον Κοσκωτά. Άσχετα αν η τότε ΝΔ το έφτασε ως τις κρεβατοκάμαρες. Τώρα τι υπάρχει;. Ποιο είναι το σκάνδαλο; Η αμετροέπεια του Βαρουφάκη; Ότι ο Τσίπρας απεδείχθη ανίκανος να διαλέξει έναν σοβαρό άνθρωπο για το πιο κρίσιμο υπουργείο; Ή ότι ο Καμμένος συμπεριφέρεται σαν αυτό που είναι και στιγματίζει την κυβέρνηση;
Ο Καμμένος είναι πολιτικά υπόλογος για τη δραστηριότητά του και όσο ο Τσίπρας τον κρατάει στη κυβέρνηση τον χρεώνεται και πληρώνει το κόστος. Ο Μητσοτάκης γιατί θέλει να τα πάει στη Βουλή; Τι περισσότερο θα κερδίσει το κόμμα του;
Αυτά ισχύουν. Αλλά προσφέρονται για πολιτική κριτική. Όχι για μετατροπή της Βουλής σε παραγωγή παραπολιτικής. Όποιος το επιδιώκει έχει άλλη στόχευση. Το ξεπατίκωμα του 1989 με προσχηματικό τρόπο, είναι από βλακεία ως ολίσθημα. Υποθέσεις τέτοιου είδους δεν χωρούν στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Μπορεί αντιπολίτευση να τις “σηκώνει”, όσο νομίζει. Αλλά δεν θα πείσει ότι δεν το κάνει για να μην καταλάβουν το δημόσιο χώρο υποθέσεις σκανδάλων που την αφορούν, όπως την καταγγέλλει η κυβέρνηση. Ότι το κάνει με τη χρήση μιας καταδικασμένης πρακτικής δείχνει πολιτική και ιστορική ακρισία.
Δεν είναι καλό σημάδι για το δημόσιο βίο, το πολιτικό σύστημα και την πολιτική εν γένει ότι ο νεομητσοτακισμός προσπαθεί να οργανώσει ένα ριμέικ εκείνης της φαιάς περιόδου που απέληξε στην πολιτική μεταβολή του 1990, χωρίς καν τα απαιτούμενα υλικά. Πρώτος ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μετανιώσει, αν κολλήσει σ’ αυτό το βαλτώδες έδαφος η πολιτική αντιπαράθεση…..
