Toυ Γ. Λακόπουλου
Ένα απλό ερώτημα: επόμενη Βουλή χωρίς τον Σταύρο Θεοδωράκη; Κατ’ επέκταση: ελληνική ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο χωρίς εκπρόσωπο του Ποταμιού;
Οι απαντήσεις βρίσκονται στα χέρια του Σταύρου. Αυτό που προσπαθεί να εκπροσωπήσει, είναι αναγκαίο στο δημόσιο βίο και γι’αυτό έχει ακροατήριο, άρα και εν δυνάμει ψηφοφόρους. Αρκεί να το εκπροσωπήσει σε σαφήνεια. Με άλλα λόγια: ή με τον αστυφύλαξ ή με τον χωροφύλαξ.
Ο Θεοδωράκης ανήκει σε μια γενιά που γνώρισε καλά τις διαχωριστικές γραμμές στην πολιτική, αλλά και στη ζωή. Και έπρεπε να αγωνιστεί για να υπάρξει γιατί γεννήθηκε από τη μια πλευρά τους. Όχι με όρους εμφυλίου ή τοποθέτησης στο πολιτικό φάσμα. Αλλά και με όρους ταξικούς. Είναι ζωντανό παράδειγμα πως ξεφεύγεις από τη μοίρα που προσπαθεί να σου επιβάλει το σύστημα που εγκατέστησε στην Ελλάδα η μετεμφυλιακή Δεξιά.
Είναι ανεξήγητο γιατί από τη στιγμή που μπήκε στην πολιτική- όπως μπήκε: αδέξια, απροετοίμαστα και αιρετικά- απέφυγε να δηλώσει ιδεολογική ταυτότητα, ταξική καταγωγή και πολιτική προέλευση. Γιατί δεχόταν Ψαριανούς και «κυριλέ» πολιτευτές που του έστελναν τα «συστήματα» -ή ει χε συναντήσει ο ίδιος σαν δημοσιογράφος.
Είναι ανεξήγητο γιατί το κόμμα του δεν δήλωνε ιδεολογία και περιορίσθηκε στο να αραδιάζει ιδέες, ευρήματα, σοφιστείες και εξυπνάδες ενίοτε. Γιατί έμεινε στη μέση και δεν πήγε στην όχθη της πολιτικής που του ταίριαζε΄-ή τον περίμενε
Γιατί έκανε δημόσιες σχέσεις με τους δυο κληρονόμους, ενώ ήταν εμφανές ότι αυτοί τον αντιμετώπιζαν ως “ιδιοκτησία” και συμπλήρωμα. Απεδείχθη όταν του διέλυσαν το κόμμα γιατί «δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις» στο Μακεδονικό. Δεν μπορεί να πει ότι δεν ήξερε ποιος είναι ο Κυριάκος και η Φώφη και τι θέλουν από αυτόν.
Το ιδρυτικό λάθος του Σταύρου ήταν ότι δεν δήλωσε καθαρά την θέση του στη Δημοκρατική Παράταξη, δίνοντας στο κόμμα του αντιδεξιό πρόσημο. Για να διεκδικήσει το ρόλο του στις διεργασίες της ως νέος πολιτικός, αντικομφορμιστής και κόμμα με διάθεση για τόλμη και υπερβάσεις. Τα έκανε όλα λάθος και το πλήρωσε.
Ωστόσο ο Θεοδωράκης παραμένει πολιτικός που δεν θέλουμε να χάσουμε και πλέον έχει τα προσόντα που τον κάνουν αναγκαίο στην επόμενη, πολύ δύσκολη, Βουλή. Είδε, έπαθε, έμαθε και τώρα ξέρει.
Στην πολιτική χρειάζεται σημαία. Δεν έχει πάρα να τη σηκώσει με τα χρώματα που βγαίνουν από την προσωπική διαδρομή του. Με κάποιους πρέπει να πας και κάποιους να αφήσεις, από τη βάση ως την κορυφή της κοινωνίας. Η πολιτική είναι μια σύγκρουση με άλλους και πρέπει να είναι ορατό με τίνος το μέρος είσαι.
Το κόμμα του παρά την αποτυχία του ως τώρα, έχει μια θέση στο πολιτικό φάσμα. Αρκεί ο ίδιος πάρει ένα σφουγγάρι και καθαρίσει τη θολούρα από το γυαλί.
Αν τοποθετηθεί ηχηρά στο πολιτικό πεδίο και στρατευθεί με τις δυνάμεις της προόδου και της δημιουργίας, όπως αναδεικνύονται ιστορικά, πολιτικά, ιδεολογικά, πολιτισμικά, αισθητικά και ταξικά. Με καθαρές κουβέντες και καθαρές παρέες.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει ακόμη προϋποθέσεις να βρίσκεται στην επόμενη Βουλή και πρέπει να βρίσκεται. Με το κόμμα του και το ύφος της δημόσιας παρουσίας του καλύπτει ένα κενό και ελκύει ένα τμήμα της κοινωνίας που κανείς άλλος δε μπορεί.
Το θέμα είναι αν θα αποφασίσει ίδιος να το διεκδικήσει. Να αφήσει τα μισόλογα και τους συμψηφισμούς, τα φραστικά σχήματα και τις ρουκέτες και να κάνει πολιτική. Με σχέδιο με ιδεολογία και με μαχητική διάθεση.
Να ρίξει άγκυρα στη μια πλευρά, στην προοδευτική παράταξη. Να βγάλει τα γυαλιά που βλέπουν το ένα τον Τσίπρα και το άλλο τον Μητσοτάκη και να δει τις εξελίξεις με το μεγεθυντικό φακό της ευρείας δημοκρατικής οικογένειας που δεν θέλει τη δεξιά παλινόρθωση. Σ’ αυτή την οικογένεια έχει θέση.
Προς το παρόν θα ήταν θετικό για την πολιτική αν οι ψηφοφόροι του έδιναν το ρόλο που του αναλογεί στο Στρασβούργο. Ως ενθάρρυνση για την καινούργια αρχή του. Στις ευρωεκλογές το Ποτάμι δε πρέπει να πεθάνει.
.
