Του Παύλου Αλέπη
Γιατί βρίζουμε την θάλασσα, αφού πάντα, ο άνεμος φταίει;
Εικονογραφώ την σκέψη μου με μια ταραγμένη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Έξω ο άνεμος λυσσομανά και μέσα, στον καναπέ, οι εφησυχασμένοι πολίτες πίνουν τσάι και αναπολούν τις δημιουργικές μέρες.
Η οικονομική κακοκαιρία, έχει παγώσει πρωτοβουλίες και δραστηρίοτητες. Οι πολιτικές, το ίδιο.
Μοιάζει σαν όλοι, να κρίνουν αφ’ υψηλού τις ιδέες, την Δημοκρατία, το καπιταλιστικό σύστημα και την ενωμένη Ευρώπη, σαν πρακτικό αποτέλεσμα πράξεων εμμονών και..παραλείψεων.
Εκτός από τον ήχο της βροχής οι…χαλαροί πολίτες, ακούν και καμιά αστραπή και βροντές αλλά που να τρέχουν τώρα… Ο συντηρητισμός φουντώνει όσο φουντώνουν οι απειλές για τα χειρότερα. Το κάτσε στα ζεστά, χάζευε στο γυαλί και θάρθει η…σωτηρία, εδραιώθηκε…
Είναι αδύνατον πια, να μην φουντώνει η απαισιοδοξία με τέτοια κοινωνική αδράνεια. Μια αδράνεια που επιτείνει τα αδιέξοδα, αφού μοιάζει κανείς να μην απαιτεί ευθέως και δυναμικά λύσεις. Και για να λύσεις ένα πρόβλημα πρέπει πρώτα, να το κατανοήσεις… Εμείς το …αναλύουμε ακαδημαϊκά.
Μοιάζει κανείς, έστω κοιτώντας δήθεν έκπληκτος τις χιονισμένες σκηνές των προσφύγων να χει κατανοήσει το προσφυγικό πρόβλημα; Μοιάζει κανείς, μην βλέποντας πλειστηριασμούς σπιτιών και οικογένειες στον δρόμο, να κατανοεί τι σημαίνει αδυναμία πληρωμής; Μοιάζει κανείς να αναλύει στα σοβαρά την αλήθεια των πολιτικών λόγων και εξαγγελλόμενων. Αφού τίποτα δεν επιλύεται, άστο να δούμε που θα πάει… Αυτό τον εύκολο δρόμο έχει επιλέξει- ο σοφός Λαός- και τίποτα και κανένας δεν τολμά να του πει φωναχτά πως επιλέγει και πάλι την μελλοντική καταστροφή του.
Η Ευρώπη π.χ. υψώνει τείχη. Τα τείχη στρώνουν χαλί στην άκρα δεξιά της. Δεν το ξέρει μόνον η Ιστορία, το ξέρουν όλοι. Κι όμως. Όποιος ψελλίζει για το κοινωνικό κράτος είναι λαϊκιστής…Την ανισότητα την έχουμε αποδεχθεί ΟΛΟΙ και φταίνε οι άλλοι; Δεν το βλέπουμε; Εμείς βρίζουμε την Θάλασσα. Κι ο άνεμος φουντώνει…
Έχετε αναρωτηθεί, αν αύριο κιόλας γίνουν εκλογές, τι απίθανα σχήματα, συνδυασμοί και συμμαχίες προσαρμοσμένων απροσάρμοστων θα προκύψουν; Δηλαδή ‘Eλληνες και Ευρωπαίοι έχουμε την απαίτηση να μην σκεφθούν μπροστά στην κάλπη την ανικανότητα επίλυσης προβλημάτων;
Για τον Γερμανό θα φταίνε οι Νότιοι, για τον Bόρειο ο Τραμπ, ο Πούτιν, ο Κινέζος και οι Κινέζοι. Σιγά μην δεν βρει δικαιολογία για την αλαλούμ ψήφο του… Για τον Έλληνα -μην στεναχωριέστε- το…ξέρει χρόνια τώρα ποιοι του φταίνε, οι άλλοι. Πάντα οι άλλοι.
Το τι συνέβη στις ΗΠΑ,στην Βρετανία, στην Ιταλία το είδαμε. Ξεκατινιάστηκαν όλοι, αλλά κανείς δεν μοιάζει να συνέρχεται. Να λύνει προβλήματα. Καμιά πολιτική. Τι άλλαξε με την αποδοκιμασία του Ολάντ κατ’ επανάληψη; Φτάσαμε ή φτάνουμε, αν προτιμάτε, στο σημείο μηδέν. Απροκάλυπτα να αμφισβητείται και η Ενωμένη Ευρώπη σαν ιδέα και η Δημοκρατία σαν πρακτική.
Είδατε την απάντηση του νέου Πλανητάρχη; “Ενωμένη ή διαλυμένη η Ευρώπη δεν έχει διαφορά για μένα”… Ο μέσος Ευρωπαίος, νομίζετε, έχει πιο πολύ μυαλό και πολιτική σκέψη από τον πορτοκαλί πολυεκατομμυριούχο; ‘Iσα- ίσα τον θαυμάζει σαν επιτυχημένο που πολέμησε το σύστημα… Αν ήταν στην Ευρώπη θα είχε και αισθητική, λέει χασκογελώντας…
Τα μποφόρ ανεβαίνουν. Η Θάλασσα γιγαντώνει τα κύματα, τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται και η πρόβλεψη των καιρών φέρνει επιδείνωση. Γραπωμένοι στην κουπαστή, ο καθένας, βλέπει το σκαφίδι του, να αρμενίζει …ακυβέρνητο.
Η εποχή των ευχών πέρασε, ήρθε η εποχή των προσευχών. Αη Νικόλα, βάλε το χέρι σου. Γιατί θα χετε παρατηρήσει πως προστάτης των πολιτικών δεν υπάρχει. Οι πολιτευόμενοι θέλουν να τάχουν καλά με όλους.