Του Γ. Λακόπουλου
Πώς είναι η -πολιτική- ζωή χωρίς Άδωνι Γεωργιάδη; Πόσο πιο “καθαρός” είναι ο επικοινωνιακός αέρας χωρίς τα νέφη της θορυβώδους παρουσίας του; Πώς γεμίζουν σε συγκεκριμένο ραδιοτηλεοπτικό συγκρότημα τα κενά που αφήνει στο πρόγραμμά τους η απουσία του;
Το πιο κρίσιμο ερώτημα είναι: τι κάνει αυτή την περίοδο ο ίδιος ο εξαφανισθείς; Πώς αντιμετωπίζει τα στερητικά που ασφαλώς του προκαλεί η απόσταση από τα πλατό και τα μίντια εν γένει; Ως πότε θα μένουν αδρανείς οι πολλοί λογαριασμοί του στα ΜΚΔ;
Καθώς τον Γεωργιάδη δεν τον έχουν απαγάγει οι αρειανοί του Μητσοτάκη, αλλά ο ίδιος ο Μητσοτάκης η θερινή «Εξαφάνιση τουΤζων Αυλακιώτη”- το θυμάστε; –κατασκοπικό θρίλερ με τα όλα του– έχει πολιτικό ενδιαφέρον. Πριν από όλα γιατί επιβεβαίωσε ότι του συνέβη όντως υπουργική συρρίκνωση. Ο πρωθυπουργός του τα πήρε όλα.
Το θύμα έκανε μια ευγενική δήλωση πόσο χαίρεται για την αναβάθμιση του υφυπουργού του Παπαθανάση σε βάρος του και εξαφανίσθηκε από προσώπου της μιντιακής γης. Μια διάψευση ότι δεν σουλατσάριζε με κότερο ήταν όλη κι όλη η αυγουστιάτικη συγκομιδή περί της δράσης του.
Σε μια περίοδο που τα γεγονότα τον καλούσαν να είναι πρώτο τραπέζι πίστα η εξαφάνισή του έχει πολιτικό νόημα: «Με τσαλάκωσε, αλλά δεν θα του περάσει”. Αλλά δεν πρόκειται για αντίδραση ριγμένης αρραβωνιαστικιάς. Είναι ψύχραιμη απόφαση για περισυλλογή και ανασχεδιασμό.
Μπορεί να εικάσει κανείς ότι στις παραλίες που έπνιξε τον καημό του ο μη υπουργός μη Ανάπτυξης ξαναβρήκε τον παλιό εαυτό του. Όταν γι’ αυτόν ο Κυριάκος δεν ήταν παρά κάποιος που γεννήθηκε με χρυσά κουτάλια, μέλος μιας οικογένειας που αρέσκεται στο χρήμα.
Όταν κινήσεις εκ μέρους του σαν την παραίτηση από το βουλευτικό αυτοκίνητο δεν ήταν παρά επικοινωνιακή υποκρισία. Τέτοια έλεγε προτού τους ενώσει ο Σαμαράς εις κυβέρνηση μίαν.
Υπήρξε περίοδος στην οποία πολλού καταλόγιζαν στον Άδωνι πως θεωρεί τον εαυτό του πραγματικό ηγέτη της ΝΔ. Η αποθέωση του στο δημόσιο χώρο- “πέστα, Άδωνι- ότι δεν υπήρχε Νεοδημοκράτης χωρίς σέλφι μαζί του, η αδιάκοπη προβολή του από τα μίντια τον ωθούσαν να υπαγορεύει πολιτική στη ΝΔ και γραμμή στον πρόεδρό της.
Κάπου εκεί του διέφυγε ότι έχει να κάνει με μια από τις πιο πολυμήχανες οικογένειες της χώρας. Το πρώτο μέτρο που πήραν εναντίον του ήταν ότι φρόντισαν να δει την πλάτη του Κωστή Χατζηδάκη στις κάλπες -παρά λίγο και της Κεραμέως- ενώ η υφυπουργοποιήση της Ράπτη έγινε για να τον κοντύνουν και άλλο.
Εξ αρχής τον απέκοψαν από το ΕΣΠΑ, υπέρ του ενός υφυπουργού του, και τον άφησαν να βολοδέρνει με το γεφύρι της Άρτας- το Ελληνικό για την ακρίβεια. Παρά τις ωραίες φωτογραφίες με τη Μαρέβα στην Κέρκυρα η κατάσταση δεν διορθώθηκε.Ο άλλος υφυπουργός του έγινε σχεδόν .. προϊστάμενος του. Ο Γεωργιάδης έμεινε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου.
Άλλος θα τα είχε βροντήξει και θα έκανε τον Μητσοτάκη να μην ξέρει από πού να φυλαχτεί. Όχι όμως ο Άδωνις. Είναι αυτοδημιούργητος, έχει ιδρώσει για να φτάσει ως εδώ που έφτασε – από αυτή την άποψη έχει πάντα αίσθημα ανωτερότητας απέναντι τον γαλαζοαίματο που έγινε αρχηγός του με την συνδρομή του- και δεν σκοπεύει να τα τινάξει όλα στον αέρα για ένα γινάτι.
Θα πάρει την εκδίκηση του από τον Μητσοτάκη, αλλά με τον δικό του τρόπο. Αργά και βασανιστικά. Θα περιμένει να έλθει ο Κυριάκος στο βεληνεκές του, θα τον κλειδώσει στο στόχαστρο και θα πυροβολήσει όταν είναι σίγουρος ότι θα τον βρει στο δόξα πατρί.
Ο- σχεδόν πρώην- υπουργός Ανάπτυξης ξέρει ότι έχει αρχίσει ήδη η πτώση του και αυτός που την προκάλεσε είναι ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Σα να είχε ένα πόιντ σύστεμ απέναντί του και έφτασε στο όριο ποινής.
Από χαρακτήρα -αλλά και από ανάγκη- θα φέρει έτσι τα πράγματα, ώστε πέφτοντας να τον πάρει μαζί του. Όποια εξέλιξη και να τον περιμένει με την… Νοβάρτις…