Του Γιάννη Τεκίδη
Πρόεδρε, Συντρόφισσες, Σύντροφοι της Πολιτικής Γραμματείας, Κεντρικοεπίτροποι και λοιποί της ηγεσίας του Σύριζα ΠΣ
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Εμείς οι της πολιτικής βάσης του Κόμματος, μέλη, στελέχη και φίλοι αυτού, απευθυνόμαστε σε εσάς ίσως και τελευταία φορά, διαμαρτυρόμενοι για την πολιτική κατάντια και την οικτρή εικόνα που σήμερα παρουσιάζει η μέχρι πρότινος κραταιή ανανεωτική ριζοσπαστική αριστερά στη χώρα μας. Αποδείχθηκε τελικά πως όλους αυτούς τους τελευταίους μήνες που προηγήθηκαν τρέφαμε φρούδες ελπίδες και ζούσαμε στην αυταπάτη, αναμένοντας επιτέλους να συνέλθετε, να αναλογιστείτε το ειδικό πολιτικό βάρος που κουβαλάτε, σεβόμενοι την εμπιστοσύνη του άδολου και πάντα γελασμένου κόσμου της Αριστεράς. Αντί κάτι τέτοιου, η μια πολιτική ασχήμια διαδέχεται την άλλη καθώς η συμπεριφορά, η αμετροέπεια, η έλλειψη σεβασμού και αυτοσυγκράτησης και ο πολιτικός πολιτισμός στελεχών πρώτης γραμμής μηδέ εξαιρουμένου και του προέδρου, στις δημόσιες τοποθετήσεις τους και στην εν γένει συμπεριφορά τους καμία σχέση δεν έχουν με τις αξίες και τις αρχές της αριστεράς.
Απίστευτες οι εμφυλιοπολεμικού χαραχτήρα δηλώσεις, οι γεμάτες έπαρση. προσβλητικές συμπεριφορές συντρόφων της τάδε ομάδας ενάντια στην άλλη, ακόμη και οι ανεξέλεγκτες προκλήσεις και ύβρεις των μεν προς τους δε και ένας ανούσιος και φαιδρός εσωκομματικός ανταγωνισμός για τα κιλά αριστεροσύνης και κομματικής συνέπειας που κουβαλούν αυτοί έναντι των πολιτικών τους αντιπάλων. Όπου πολιτικοί αντίπαλοι εφευρέθηκαν μέσα στο ίδιο το κόμμα και οι ομάδες πλεον δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Την αρχή έκαναν οι έντεκα ως γνήσιοι, ατόφιοι αριστεροί που ξαφνικά άρχισαν να ασφυκτιούν μέσα στο ίδιο τους το κόμμα και να διαφωνούν – ακόμη κανείς δεν κατάλαβε το λόγο – με τον πριν ένα εικοσιτετράωρο νεοεκλεγέντα πρόεδρο. Στη φούρια τους επάνω και μπροστά το πολιτικό δίκιο που τους…έπνιγε, ζώστηκαν παραμάσχαλα και τις βουλευτικές καρέκλες και μην τους είδατε.
Ο κόσμος, τα μέλη του κόμματος και οι φίλοι μας, πίστεψαν πως αυτό το κτύπημα της φυγές των παραπάνω, θα πεισμώσει όλους τους άλλους ,ηγεσία, βουλευτές και πρωτοκλασάτα στελέχη και η μάχη που θα έδιναν κορυφή και βάση θα εδραίωνε την πεποίθηση στη κοινωνία ότι ο Σύριζα ΠΣ, θα ήταν η πολιτική δύναμη που θα πάλευε την δεξιά, παρουσιάζοντας το εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο, εξόδου της χώρας από την σημερινή καταστροφή. Ευσεβείς πόθοι τελικά αυτοί οι υπολογισμοί. Ο πολιτικός εμφύλιος που σήμερα καλά κρατεί στο κόμμα είναι αυτός που τρόμαξε και τρομάζει τον ανώνυμο κόσμο της αριστεράς. Και δεν τον τρομάζει μόνο, μα και τον πληγώνει θανάσιμα, σαν βλέπει τα καθημερινά πρωτοσέλιδα, την τηλεόραση, τα σαιτ.
Ο κόσμος που χρόνια τώρα με ανιδιοτέλεια, αυταπάρνηση και πίστη πάλεψε και παλεύει για τα ιδανικά και τις αξίες της αριστεράς, σήμερα να βρίσκεται σε πλήρη απόγνωση και με αγωνία να ρωτά, να προσπαθεί να μάθει κάτι που θα του γεννήσει καινούργιες ελπίδες, πως η παράταξη μας μάχεται ,παλεύει, προτείνει πρόγραμμα στήριξης και αναγέννησης σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο της πατρίδας μας. Εκείνο όμως που πληγώνει αφάνταστα τον καθένα από εμάς, μια και δεν υπάρξαμε τυχαία περαστικοί από την Αριστερά, αλλά δεκαετίες τώρα παλεύουμε για τις αξίες και τα ιδανικά της δίχως το παραμικρό αντάλλαγμα, είναι η η απόγνωση στα μάτια, η πίκρα και η απογοήτευση όσων συντρόφων και φίλων συναντάμε στο δρόμο και μας ρωτάνε για τα απίστευτα καμώματα όλων των προκαθήμενων στο κόμμα. Τι να απαντάμε, τι να λέμε σε αυτόν τον κόσμο που απελπισμένα ζητά πολιτικά την ελπίδα και το αποκούμπι στην παράταξη που χρόνια και αγόγγυστα υπηρέτησε και υπηρετεί;. Αλήθεια σκεφτήκατε ποτέ σύντροφοι της κομματικής ηγεσίας έστω κάποια στιγμή πόσο πικραίνετε κουρελιάζοντας την ψυχή και την υπομονή κάθε ανώνυμου μέλους και φίλου της αριστεράς με τις αλλοπρόσαλλες δηλώσεις τις εμφυλιοπολεμικές, τις υβριστικές και χυδαίες ενέργειες και πρωτοβουλίες δημόσια εναντίον συντρόφων με τους οποίους υποτίθεται διαφωνείτε; .
Το πολιτικό ρεζίλι, της ανυπαρξία συλλογικής δουλειάς και αγώνα ενάντια στη καταστροφική δεξιά, την πολιτική πεζοδρομίου και απαξίωσης για όσα χρόνια τώρα αγωνιζόμαστε που έχετε υιοθετήσει συλλήβδην άπαντες εκεί ψηλά, πλην ελαχιστοτάτων,την απορρίπτουμε και σας αφήνομε μόνους. Τόσο μόνους, όσο ποτέ τόσο μόνοι δεν υπηρξαμε εμείς η κομματική βάση, η ανώνυμη πλεμπάγια της αριστεράς, ακόμη και στα πέτρινα πολιτικά χρόνιο από την μεταπολίτευση και εντεύθεν.
Έλεος πάνσοφοι…έλεος
——————————————————————————————.
ΥΓ. Το παρόν κείμενο υπογράφεται από δεκάδες μέλη και στελέχη του Σύριζα-ΠΣ στην Πιερία και αποστέλλεται στην αρμόδια πολιτική μας νομενκλατούρα εκεί ψηλά. Είναι μια ύστατη κραυγή αγωνίας και απελπισίας, μήπως επιτέλους κάποιοι συναισθανθούν ,σκεφτούν και πάψουν να φτύνουν κατάμουτρα όσους και όσες, δεκαετίες τώρα δίνουν τον ανιδιοτελή τους αγώνα για πάει ένα βήμα μπροστά αυτός ο ρημαδότοπος.
Άραγε θα συγκινηθεί κανένας τους;. Μάλλον ζητάμε πολλά.
Κατερίνη 5/9/2024
Γιάννης Τεκίδης- μέλος προ αμνημονεύτων ετών της κομμουνιστικής και αργότερα της ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς, με ελάχιστες πολιτικές χαρές και αμέτρητες λύπες.