Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο απόλυτος θρήνος για τον Αντώνη Καρυώτη, που δεν θα μάθει ποτέ γιατί πέθανε. Ποιος έδωσε σε μια ναυτιλιακή εταιρία τόση εξουσία επί των επιβατών της, ώστε οι υπάλληλοί της να τους πετάνε από τον καταπέλτη;
Τι ζούμε; Ποιος δαίμονας και ποιος Θεός την πόρτα μας κτυπάει; για να δανειστούμε τον στίχο του Γ. Κορδέλα, που μελοποίησε ο Σεβίλογλου;
Η Ελλάδα του 2023 είναι τόπος της καταστροφής και του θανάτου: οι καμένοι, οι πνιγμένοι, ο Μιχάλης, όσοι δεν έβρισκαν ΕΚΑΒ…
Τους 700 της Πύλου και τους 20 της Δαδιάς – δεν τους βάζει στο μέτρημα ο καθεστωτικός λόγος «σώζουμε ζωές».
Η βία κυκλοφορεί αγκαλιά με την ασυδοσία, την ανομία και την ατιμωρησία.
Με τον αμοραλισμό του, ο αστέρας Πιερρακάκης από το πιο ευαίσθητο υπουργείο παιδαγωγικής της πολιτικής, μίλησε στη «Βουλή των Εφήβων» για την «πολιτική παιδεία», ως αντίδοτο.
Πόσο υπόδειγμα πολιτικής και παιδείας είναι ότι Πρωθυπουργός παραμένει κάποιος που παρακολουθούσε ακόμη και υπουργούς του, ή στρατηγούς;
Ή ότι τη χώρα κυβερνάει – με τις ίδιες μεθόδους – ο κληρονόμος του οργανωτή της Αποστασίας – που άνοιξε τον δρόμο στη χούντα – και του «Βρόμικου ‘89», που έστειλε την πολιτική στον υπόνομο;
Είτε με πυρκαγιές, είτε με πλημμύρες, η κραυγή που συνδέει τους παθόντες είναι: «είμαστε αβοήθητοι».
Στην πλητόμμενη Ελλάδα του 2023, μια οικογένεια, με τη στενή έννοια, ελέγχει το κράτος, τη Δικαιοσύνη, το Στράτευμα, τη ροή χρήματος, την Ενημέρωση, το Κοινοβούλιο, την Προεδρία της Δημοκρατίας και την… αντιπολίτευση.
Γραφιάδες και τηλεσχολιαστές στην υπηρεσία της, δικάζουν την… κλιματική αλλαγή, για τις συνέπειες των φυσικών καταστροφών.
Σύγχρονη μεταφορά της ευθύνης στο «θέλημα του Θεού» – για το οποίο δεν μπορούν να κάνουν κάτι όσοι κυβερνούν.
Μπορούν. Να μην κοροϊδεύουν όσους πλήττονται…
Να μην μεταφέρουν τα λεφτά που προορίζονται για την προστασία τους, στις τσέπες των λίγων.
Να μην νομιμοποιούν την κομπίνα και την αρπαχτή.
Ισχυροί του χρήματος, εργολάβοι και προμηθευτές του δημοσίου, ελέγχουν τη διακίνηση της πληροφορίας και χειραγωγούν το δημόσιο βίο.
Βαποράκια της ενημέρωσης εμφανίζονται ως δημοσιογράφοι, αναλυτές, στελέχη μιντιακών ομίλων.
Πρώην και νυν υπουργοί που ξέρουν ότι είναι ένοχοι, ζητάνε και το βόδι.
Αναγνωρισμένα λαμόγια και σκύβαλα, βρίσκουν έδρανο στη Βουλή, με τη θέληση του «σοφού» λαού.
Οι νεόπλουτοι της εποχής Σημίτη, σχηματίζουν με τους πλουτίζοντες του Νεομητακισμού, νέα κάστα εξουσίας.
Η Siemens και η Novartis ανακηρυχθήκαν ευαγή ιδρύματα.
Η Τουλουπάκη βρίσκεται σε δυσμένεια και ο Ντογιάκος περιμένει να αναλάβει τη Δικαστική Αστυνομία
Η Σακελλαροπούλου είναι αρχηγός του κράτους, ο Τασούλας πρόεδρος της Βουλής, ο Στουρνάρας αρχιτραπεζίτης, ο Σχοινάς επίτροπος, αλλά ο Χρήστος Ράμμος επικηρυγμένος.
Ο Κασσελάκης θέλει να γίνει πολιτικός αρχηγός, αντί του Πολάκη – ομοίως ο Παππάς, ενώ είναι ήδη ο Ανδρουλάκης.
Ένας τραμπούκος ύπαρχος, πνίγει ένα αθώο, ο καπετάνιος του ζητάει συγγνώμη για την καθυστέρηση και η κυβέρνηση ξηλώνει έναν λιμενάρχη.
Ο μαγικός Χατζόπουλος σκιτσάρισε για την « Καθημερινή»:
-«Θρηνούμε τον 36χρόνο και «αυτούς που πήγαν για μεροκάματο και τώρα κατηγορούνται για δολοφονία» και δεν θρηνούμε τον Πρωθυπουργό για τους υπουργούς του;»
Είναι η ελεγεία για τη σημερινή Ελλάδα.
Ο απόλυτος θρήνος για τον Αντώνη Καρυώτη, που δεν θα μάθει ποτέ γιατί πέθανε.
Ποιος έδωσε σε μια ναυτιλιακή εταιρία τόση εξουσία επί των επιβατών της, ώστε οι υπάλληλοί της να τους πετάνε από τον καταπέλτη;
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR