του Γ. Λακόπουλου
Αν δεν είχαν μεσολαβήσει η δραματική αναβολή της απόφασης για το χρέος και ο θάνατος του Κώστα Μητσοτάκη, ίσως το θέμα που θα απασχολούσε την επικαιρότητα θα ήταν η αιφνίδια επιστροφή ενός δελφίνου της Ν.Δ. στο προσκήνιο: του Νίκου Δένδια.
Μετά το επεισόδιο με τον Κασιδιάρη ο Κερκυραίος πολιτικός βρέθηκε στο προσκήνιο, σε συνδυασμό με την ηγετική εμφάνιση που πραγματοποίησε σε συγκέντρωση που οργάνωσε ο ίδιος για να διατυπώσει θέσεις που προκαταλαμβάνουν την κομματική ηγεσία. Κάποιος μέτρησε δεκατέσσερις συνεντεύξεις του μονο το τελευταίο δεκαήμερο του Μαΐου. Στα 58 του σήμερα, ανήκει στη γενιά που έβαλε ο Καραμανλής στη Βουλή το 2004, είναι καλός κοινοβουλευτικός και έχει επαρκές κυβερνητικό ιστορικό, καθώς πέρασε από τέσσερα υπουργεία – με δυο Πρωθυπουργούς.
Τα τελευταία χρόνια προεβλήθη ως ένας εκ των ενδιαφερομένων να διεκδικήσει την ηγεσία της Ν.Δ.. Θα το έκανε ήδη αν δεν επικρατούσε η άποψη ότι οι αρχαιρεσίες του 2015-16 ήταν «ενδιάμεσες» και η πραγματική μάχη για την ηγεσία θα επακολουθούσε με τους «μεγάλους» στο παρκέ. Η επανεμφάνισή του Δένδια ανάδειξε τη μεγάλη υποδόρια αντίφαση που κυριαρχεί αυτή την περίοδο στη Ν.Δ.. Από τη μια καλλιεργείται -δια των δημοσκοπήσεων- η βεβαιότητα της εκλογικής νίκης – ως την αυτοδυναμία- του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Από τη άλλη πληθαίνουν οι επιφυλάξεις του τύπου «δεν τραβάει και θα έχουμε εκπλήξεις». Αυτή η αντίφαση σε συνδυασμό με την εσωκομματική γκρίνια, πέρα από την προβληματική σκηνική παρουσία -για έλλειψη στρατηγικής, εσωκομματικό ελιτισμό, κακή προετοιμασία, γκάφες, απέναντι σε ένα αντίπαλο με υπέρτερα προσόντα, φόβοι για «σκελετούς στις ντουλάπες»- υποχρεώνουν τους ενδιαφερόμενους για τη μετά Κυριάκο εποχή, να μένουν σε εγρήγορση.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι συνήθη εσωκομματικά κουτσομπολιά, αν το περιστατικό με τον Κασιδιάρη δεν λειτουργούσε για τον Δένδια ως αφορμή για δημοσιές εμφανίσεις που έτυχαν ιδιαίτερης προσοχής κυρίως για όσα είπε. Η σαφής διαφοροποίησή του από το «σύστημα Κυριάκου» έφτασε ως το σημείο να φωτογραφίσει τον αντιπρόεδρο Γεωργιάδη, αλλά και τον Αντώνη Σαμαρά σημειώνοντας ότι «υπάρχουν και στη Ν.Δ. λαϊκιστές». Ο Δένδιας κατέστη εξ ορισμού αντίπαλος του Κυριάκου όταν τον νίκησε στη Β’ Αθήνας , τον Ιανουάριο του 2015. Η απουσία του από τις αρχαιρεσίες που ανέδειξαν στην ηγεσία νεότερο Μητσοτάκη δεν τον αποθάρρυνε, ούτε τον εγκατέλειψε η διάθεση να δηλώνει την παρουσία του. Κάποιοι λένε ότι οι τελευταίες εμφανίσεις του έχουν στην ούγια την υπενθύμιση ότι είναι έτοιμος να οδηγήσει αυτός τη Ν.Δ. στις επόμενες εκλογές -αν χρειαστεί.
Φαινομενικά είναι αδύνατο να χρειαστεί. Πως θα αμφισβητηθεί πριν τις εκλογές ένας αρχηγός που δεν έχει δοκιμάσει ακόμη την τύχη του εκλογικά και ταυτόχρονα προηγείται συντριπτικά σε όλες τις δημοσκοπήσεις; Ετσι είναι. Αλλά ο Δένδιας δεν είναι τρελός. Στα παρασκήνια της ΝΔ όμως συμβαίνει κατι περίεργο: κανείς δεν θεωρεί τον πρόεδρο του κόμματος Κυριάκο Μητσοτάκη ηγέτη της παράταξης. Ακόμη και στην κηδεία του πατέρα του το πλήθος έδειξε με τις αντιδράσεις του τον φυσικό επικεφαλής του χώρου.
Είναι γνωστό ότι αρκετοί δεν παίρνουν τις δημοσκοπήσεις τοις μετρητοίς και ακομη περισσότεροι δεν «ψήνονται» με το σενάριο της διευρυμένης νίκης και της αυτοδυναμίας. Όσοι γνωρίζουν καλά την ψυχολογία της κομματικής βάσης αυτή την περίοδο λένε ότι αν οι δημοσκόποι αρχίσουν να κλείνουν τη διαφορά -κατ’ ανάγκην οσο πλησιάζουν οι εκλογές- ή αν ο Τσίπρας εμφανίσει επιτυχίες ολοκληρώνοντας το Μνημόνιο – και τις μεταρρυθμίσεις του- με τη σφραγίδα της επιτυχίας από την τρόικα. Σ’ αυτή την περίπτωση ο Κυριάκος θα μείνει χωρις «αφήγημα» και ενδεχομένως στο εσωκομματικό περίοδο θα επέλθει πανικός που μπορεί να φτάνει ως το αίτημα να αναλάβει τη διεκδίκηση της εξουσίας πρόσωπο με περισσότερα προσόντα. Ή έστω να προετοιμαστεί άλλος για την πρωθυπουργία στη θέση του, καθώς είναι δύσκολο να μην πρωτεύσει η Ν.Δ., έστω με μικρη διαφορά και χαμηλά ποσοστά.
Υπερβολή; Όχι και τοσο αν κριθεί από τον αριθμό όσων ετοιμάζονται γι αυτούς του ρόλους. Π.χ. πολλοί λένε ότι ο Αντώνης Σαμαράς θεωρεί βέβαια την επιστροφή του, βασισμένος στην εκτίμηση ότι η Ν.Δ. δεν θα θριαμβεύσει με τον Κυριάκο -ειδικά στην περιφέρεια- αλλά ως πρώτο κόμμα θα δικαιούται την πρωθυπουργία την οποια θα «δικαιούται» ο ιδιος.
Όλα αυτά έχουν έναν παράδοξο και πάντως πρωθύστερο χαρακτήρα, περιέχουν αντιφάσεις και δεν δείχνουν πολύ πιθανά ενδεχόμενα. Ωστόσο συζητούνται και οσο απομακρύνονται οι πρόωρες εκλογές -στις οποίες έχει ρίξει εξ αρχής το βαρος του ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ- τόσο δημιουργούν κλίμα εν δυνάμει αποσταθεροποίησης της ηγεσίας. Η σκλήρυνση της αντιπολιτευτικής θέσης του δεν αλλάζει τα πράγματα. Αντίθετα δημιουργούν προβληματισμό για την εγκατάλειψη εθνικού στόχου – κατι που ήδη επισημαίνει ο Τσίπρας. Σ αυτό το, αδιαμόρφωτο, σκηνικό σπεύδει να πάρει θέση ο Δένδιας θυμίζοντας σε πολλούς τον Κώστα Μητσοτακη και τον Κωστή Στεφανόπουλο που ειχαν ξεκινήσει την κούρσα της διαδοχής του Ευάγγελου Αβέρωφ, από την επόμενη την εκλογής του το 1981, υπολογίζοντας ότι «δεν θα τα βλέπει πέρα με τον Ανδρέα». Δικαιώθηκαν. Ο Αβέρωφ δεν έφτασε ποτε στο σημείο να διεκδικήσει την Πρωθυπουργία. Με πρόσχημα την ήττα του στις Ευρωεκλογές κάλεσε στην Κέρκυρα που παραθέριζε τον νεαρό δημοσιογράφο της «Μεσημβρινής» Νίκο Χατζηνικολάου και του έδωσε την τελευταία συνέντευξη του με την παραίτησή του -και την επιτυχία που τον καθιέρωσε.
Ο Κυριάκος δεν έχει ενδιάμεσες εκλογές. Αλλά οι πεπειραμένοι της ΝΔ λένε ότι αυτό είναι η ατυχία του – αν ειχε θα τις κέρδισε και θα εδραίωνε τη θέση του. Χωρις αυτό το πλεονέκτημα μένει ανά πάσα στιγμή εκτεθειμένος στο τυχαίο και το απρόβλεπτο, αλλά και στην αντεπίθεση που μπορεί να οργανώνει ο Τσίπρας για την τελευταία φάση της τρέχουσας θητείας του.
