Του Βασίλη Βενιζέλου
Είδα τον υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας… Με ένα χιλιοτσαλακωμένο πουκάμισο, έξω από τη ζώνη, αλά Γιάνη, αθλητικά παπούτσια, φθαρμένα φυσικά, τσαλακωμένο παντελόνι, ασορτί, εμφανώς αξύριστος…
Καθόταν μόνος σε ένα τραπέζι με το κεφάλι ανάμεσα στις παλάμες του και το βλέμμα στο έδαφος…
Κατέρρευσα! Τι αισιοδοξία να αντλήσει ο τελευταίος φύσει αισιόδοξος πολίτης της χώρας, όταν βλέπει σαφώς απελπισμένον τον κ. υπουργό;
Να του μιλήσω; Θα τον κόψω από τις βαθιές και απαισιόδοξες σκέψεις του…
Να τον κοιτάζω; Θα νιώσω την κατάθλιψη να έρχεται…
Ήπια στα γρήγορα τον εσπρέσσο μου και έφυγα να περπατήσω στην όμορφη Πανεπιστημίου, να διώξω τους εφιάλτες τους οποίους μου προκάλεσε το θέαμα του κ. υπουργού…