Γράφει ο Συγκλητικός
Το τελευταίο διάστημα διακινείται μια -ξετσίπωτη- θεωρία ότι ο αποκλειστικός προορισμός της αντιπολίτευσης είναι να ανατρέψει την κυβέρνηση. Ο εμφανής σκοπός της είναι να υποστηρίξει την τυφλή επιδίωξη του Κυριάκου Μητσοτάκη να γίνει “εδώ και τώρα” -και πάντως πριν η ώρα του -πρωθυπουργός.
Πίσω της κρύβεται η αδημονία συμφερόντων και προσώπων να βγει από τη μέση ο Τσίπρας στο βαθμό που επιμένει να φέρνει στο προσκήνιο τις παλιές αμαρτίες τους και να προσελκύει το ενδιαφέρον των εισαγγελέων.
Η σπουδή να “πέσει ο Τσίπρας τώρα” είναι η κεντρική επιδίωξη της διαπλοκής που προσφέρει την υποστήριξή της στον νεομητσοτακισμό στο βαθμό που συντάσσεται με αυτή την επιβίωση στο πολιτικό πεδίο.
Οι συνήθεις γελωτοποιοί του βασιλέως αναλαμβάνουν να εξοικειώσουν την κοινή γνώμη με την ιδέα της “ανατροπής” ώστε να καταστεί πιο φιλική η γραμμή Μητσοτάκη.
Αυτή η γραμμή όμως κρύβει κινδύνους. Η αποστολή της αντιπολίτευσης δεν είναι να ανατρέψει την Κυβέρνηση. Είναι να τη διαδεχθεί.
Για να δώσει μορφή στον πυρήνα του κοινοβουλευτισμού που είναι η εναλλαγή κυβερνήσεων, το Σύνταγμα προβλέπει τον τετραετή εκλογικό κύκλο. Δεν προβλέπει…”ανατροπή” κυβερνήσεων.
Μια κυβέρνηση μπορεί να διακόψει τη θητεία της για δυο λόγους. Ο ένας είναι να χάσει τη Βουλή την πλειοψηφία και αυτό γίνεται μόνο με μια μέθοδο ιστορικά καταδικασμένη: με την αποστασία. Ή έστω με την άρνηση του κρίσιμου αριθμού βουλευτών να ψηφίσουν τα νομοσχέδια που εισηγείται.
Ο άλλος λόγος είναι να ζητάει ο Πρωθυπουργός τη διάλυση της Βουλής για την αντιμετώπιση κρίσιμου εθνικού θέματος. Ο πρώτος λόγος συνιστά ανωμαλία, αν πρόκειται για αποστασία.
Από αυτή την άποψη η διαρκής καλλιέργεια της ιδέας για ανατροπή της κυβέρνησης, ως άκομψη και αντισυνταγματική προτροπή, αφήνει κενά. Έχει κατά νου ο νεότερος Μητσοτάκης να διεκδικήσει τη δόξα του παλαιότατου; Αν όχι οι ανατροπολάγνοι φίλοι του τον εκθέτουν…