Του Νίκου Λακόπουλου
«Θρασύς στα ψέματα, δειλός στην αλήθεια» είπε για τον Αλέξη Τσίπρα η Νέα Δημοκρατία. Η Φώφη Γεννηματά ήταν πιο οργισμένη με τους “παραχαράκτες της Ιστορίας” που “πρέπει να πάνε από κει που ήρθαν”. Από πού όμως ήρθαν και πού πάνε; H πολιτική στις δύσκολες μέρες που ζούμε θα πρέπει να εκφράζεται με ουσιαστικά και όχι με επίθετα, με ψυχραιμία.
Στη Θεσσαλονίκη ένας ψύχραιμος Αλέξης Τσίπρας με άνεση και αυτοπεποίθηση και σιγουριά δεν έδειξε πως είναι αυτός που “τελειώνει”, αλλά εκείνος που έχει την τράπουλα και μοιράζει τα χαρτιά. Αυτός θα καθορίσει το χρόνο των εκλογών -που μπορεί να γίνουν και νωρίτερα, αυτός περιέγραψε την κυβερνητική πολιτική της επόμενης τετραετίας που “δεσμεύει” την επόμενη κυβέρνηση -όπως διαμαρτύρεται η αντιπολίτευση.
Υπάρχει ένα σοβαρό ενδεχόμενο, που προκαλεί οργή στη Νέα Δημοκρατία και ιδιαίτερα στο Κινάλ: να κερδίσει κι αυτές τις εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας ή να επανέλθει πολύ σύντομα -αν χάσει- και να συνεχίσει το πρόγραμμά του. Τα δύο κόμματα του “παλιού καθεστώτος” βλέπουν τα πράγματα από την πλευρά του 2015 ως μία ρεβάνς, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας βλέπει και δείχνει πέρα από τις εκλογές του 2019 -που μπορεί να αποδειχθούν η βασική μάχη κι όχι ο δεύτερος γύρος.
Η κυβέρνηση που δεσμεύει είναι η δική του που μετά τον ανασχηματισμό είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας με την κεντροδεξιά- εκτός από την Κεντροαριστερά- και οι επόμενες κυβερνήσεις θα είναι όπως είπε “κυβερνήσεις συνεργασίας -και για τον λόγο αυτό θα πρέπει να εκπαιδευτεί και να συνηθίσει το πολιτικό σύστημα στις συνθέσεις, μέσα και από τον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής”.
Το “όραμα της νέας εποχής” ήταν ένα καλά μελετημένο πρόγραμμα με ημερομηνίες, νούμερα, ακριβή ποσά που μόνο των ονοματεπώνυμο έλειπε, αλλά όχι οι αποδέκτες των παροχών -των μέτρων- που είναι συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες που ευνοούνται- πλην των βιομηχάνων που ο πρόεδρος τους αποχώρησε επιδεικτικά- και θα πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στη σταθερότητα που εκφράζει ο Αλέξης Τσίπρας, απέναντι στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που εκφράζει ο Μητσοτάκης.
“Εμείς σχεδιάζουμε το μέλλον της χώρας μέσα σε πλαίσια ασφάλειας, δημοσιονομικής σταθερότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο κ. Μητσοτάκης σχεδιάζει ένα μέλλον επιστροφής στις αιτίες που μας οδήγησαν στη κρίση, στα μνημόνια και στο ΔΝΤ, με τις ακραίες αντικοινωνικές επιλογές του.Εκλογές θα γίνουν στον συνταγματικά προβλεπόμενο χρόνο. Αυτή είναι η βασική μας στρατηγική επιλογή”.
Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας ακύρωσε το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας που υπόσχεται 600.000 θέσεις εργασίας με ποιο μετρημένες επιδιώξεις και την διαπίστωση πως θα χρειαστεί μια πενταετία για να πέσει η ανεργία στο 10%- όπως είναι ο στόχος και όχι η εξαγγελία. Ο αριστερός μεγαλοιδεατισμός είναι παρελθόν και ο αριστερός ρεαλισμός με “όραμα” δημιουργεί νέα πολιτικάδεδομένα.
Ο Αλέξης Τσίπρας απέφυγε τη φτηνή παροχολογία για συντάξεις κι αφορολόγητο λέγοντας πως “αυτή τη θέση, αφού την επαληθεύσουμε από τα τελικά στατιστικά στοιχεία, θα την εξηγήσουμε το επόμενο διάστημα στους ευρωπαίους εταίρους μας στην Κομισιόν, όπου θα παρουσιάσουμε, όπως όλες οι χώρες της ευρωζώνης, περί τα μέσα Οκτωβρίου, τον προϋπολογισμό του 2019″.
Η αξιοπιστία της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές περιφρουρείται απέναντι από τον “φορολαϊκισμό” και οι πρώτες αναγνώσεις των «εξαγγελιών» δείχνουν μέτρα που απευθύνονται άμεσα στην οικονομία με συγκρατημένη αισιοδοξία, μετρημένες εξαγγελίες και τα οφειλόμενα δώρα όπως η επιστροφή κρατήσεων ή το κοινωνικό μέρισμα.
Στην πραγματικότητα ο Αλέξης Τσίπρας θα κερδίσει αν καταφέρει να αλλάξει το κλίμα και την ψυχολογία στην οικονομία- όπου υπάρχει πάντα η Αόρατος Χείρ -που στην Ελλάδα θα πρέπει να συνδυαστεί με το γεγονός ότι ένα μέρος της Οικονομίας παραμένει ως παραοικονομία. Τα πράγματα θα πάνε ανεξήγητα καλύτερα και το θέμα είναι πόσο γρήγορα και πόσο καλύτερα.
Η παρουσία των αμερικανικών εταιριών στη ΔΕΘ αυτή τη χρονιά ήταν εντυπωσιακή: Microsoft, Google, CocaCola, Cisco, Visa, IBM, Intralot, Pfizer, Hewlett-Packard. Οι αγορές, οι δανειστές όλος ο κόσμος παρακολουθεί τις πρώτες κινήσεις της μεταμνημονιακής εποχής με την υποψία και για μερικούς την βεβαιότητα ότι ο ασθενής θα κυλήσει πάλι σε παλιές κακές συνήθειες.
Ο Τσίπρας ισορρόπησε ανάμεσα στις ανάγκες του προεκλογικού αγώνα και τον ρεαλισμό- την βεβαιότητα πως η ανάπτυξη έρχεται, αλλά με συγκεκριμένα βήματα και όχι με συνθήματα όπως η αυτοθαυμαζόμενη αξιωματική αντιπολίτευση που ανησυχεί μήπως της …κλέψει ο Τσίπρας το πρόγραμμα. Έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να το ξαναγράψει.
Ο Αλέξης Τσίπρας γύρισε από την Θεσσαλονίκη με ενισχυμένη την εικόνα του ως ο ηγέτης που στηρίζουν όχι μόνο οι Ευρωπαίοι, αλλά και οι ΗΠΑ. Η ΝΔ αντιπολιτεύεται μια κατάσταση που δεν υπάρχει πλέον μέσα σε συνθήκες που διαμορφώνει διαρκώς ο Αλέξης Τσίπρας- που όπως είπε αστειευόμενος ξεκίνησε την ….καριέρα του ως διαδηλωτής, αλλά δεν είναι πλέον.
Στο μεταξύ μια δημοσκόπηση -πριν την ΔΕΘ- της Marc για το Πρώτο θέμα δείχνει προβάδισμα της Ν.Δ. με 29,9% έναντι 19% του ΣΥΡΙΖΑ που έχει …άνοδο από το 16%. Η Χρυσή Αυγή έχει μια μικρή άνοδο το Κινάλ στην τέταρτη θέση με 6,4%, το κόμμα του Καμμένου, όπως και το Ποτάμι- μένουν εκτός Βουλής.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν κινηθεί σωστά μπορεί να κερδίσει τις εκλογές, αν πείσει τις δυνάμεις που τον εγκατέλειψαν -που δεν του ανήκαν στην πραγματικότητα ποτέ. Έχει βέβαια να διανύσει μια μικρή απόσταση -να αποσπάσει ψήφους από την καθηλωμένη Νέα Δημοκρατία κι από αυτή την άποψη το άνοιγμα στην κεντροδεξιά εξυπηρετεί αυτό τον στόχο.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που εμπνέει στον Αλέξη Τσίπρα αυτοπεποίθηση και σιγουριά και εξηγεί πως ανακοινώνει το πρόγραμμα μιας επόμενης κυβέρνησης: αν όχι η επόμενη μία από τις επόμενες θα είναι δική του- αν και θα είναι κυβέρνηση συνεργασίας όπως λέει μάλλον με μετριοπάθεια και σεμνότητα.
Την ίδια ώρα ανακοινώνει πως θα υποστηρίξει ξανά τον Προκόπη Παυλόπουλο για πρόεδρο -με ό,τι σημαίνει αυτό καθώς είναι πιθανό νάχουμε ξανά εκλογές το 2010- αν δεν υπάρξει συμφωνία για την εκλογή προέδρου κι οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική- αν δεν υπάρξει άλλη πλειοψηφία που να ανατρέψει αυτό το δεδομένο.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πωλών τοις μετρητοίς έναντι του Κυριάκου Μητσοτάκη που πουλά επί πιστώσει: αν δεν εκλεγεί θα παραδώσει την ηγεσία της Νέας Δημοκρατία σε κάποιον που θα αναλάβει να την ανανεώσει με άλλη πολιτική -που θα την βγάλει από το ιδεολογικό περιθώριο, αν θέλει να αποκτήσει πολιτική ηγεμονία. Δε κερδίζεις εκλογές το 2019 με συνθήματα για το Γράμμο και το Βίτσι.
Η Νέα Δημοκρατία, όπως και το Κινάλ είναι κόμματα πολιτικού αναχρονισμού. Ακόμα κι αν εκλεγεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έχει βραχεία θητεία και θα βρεθεί απέναντι στην πολιτική του και τις συμμαχίες του. Ούτε ανανέωσε το κόμμα του, ούτε συσπείρωσε την “δεξιά πολυκατοικία” με την στροφή του στην Ακροδεξιά -που είναι η μόνη που ωφελείται. Ο Κυριάκος προηγείται στις δημοσκοπήσεις, αλλά οι εκλογές θα γίνουν με άλλα δεδομένα και ο Αλέξης Τσίπρας έχει την πολιτική ηγεμονία.
Ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο έχει κατανοήσει πως για να κυβερνήσει πρέπει να ενώσει δυο-τρία πολιτικά ρεύματα- όπως έκανε ο Καραμανλής- κόντρα στην Ακροδεξιά κι ο Παπανδρέου -που την ενσωμάτωσε στο 48% με τον πατριωτικό του λόγο, αλλά και πως η “κυβερνώσα αριστερά” ή θα είναι ρεαλιστική ή δεν θα υπάρχει.
Μακροπρόθεσμα ο Αλέξης Τσίπρας διαμορφώνει ένα κόμμα πλειοψηφικό με αριστερό προσανατολισμό και δεξιές συμμαχίες που θα καρπωθεί το κενό που θα αφήσει το τέλος των ενδιαμέσων κομμάτων- όπως είναι το Κινάλ και το Ποτάμι.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι έτσι κι αλλιώς προσωρινός πρόεδρος που μπορεί να γίνει ή να μη γίνει πρωθυπουργός, αλλά δεν έχει καταφέρει να γίνει ηγέτης- να αποχτήσει δηλαδή μια πολιτική ηγεμονία- που διεκδικούν για το κόμμα του ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης και ο Σαμαράς, πρόσωπα ενός μακρινού και κακού παρελθόντος.
Θα πρέπει, λοιπόν, ο Κυριάκος, καθώς ετοιμάζεται να σχηματίσει κυβέρνηση με τη “γενιά του” να εξετάσει το ενδεχόμενο να μη γίνει ποτέ πρωθυπουργός γιατί στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι είναι δεξιός και καλός δεξιός, αποδείχτηκε υποκατώτατος των περιστάσεων που δεν απαιτούν έναν κομματικό ηγέτη, έναν σωτήρα, έναν Αντι-Τσίπρα.
Αυτό το αντιλαμβάνεται όπως φαίνεται ο Τσίπρας που δεν βλέπει μόνο πιο μακριά, αλλά έρχεται από το μέλλον. Αυτό εξηγεί γιατί συχνά δεν κερδίζει αυτός που φαίνεται ότι θα κερδίσει, αλλά αυτός που τολμά να κάνει ρήξεις και τομές -με κόστος δημοφιλίας- βλέποντας την επόμενη φάση.
Ο Μητσοτάκης που ετοιμάζεται να κυβερνήσει με τη “γενιά” του – λίγο Πινοσέτ και πολύ Θάτσερ- που ήταν άλλωστε θαυμάσιοι φίλοι- και ιδέες μιας άλλης εποχής δεν έχει καταλάβει πως η σειρά του- εν προκειμένω ο νεοφιλελευθερισμός-, ήταν άλλη …ΕΣΣΟ. Έχει περάσει.
