Του Ιωάννη Δαμίγου
Η ιερά σύνοδος της εκκλησίας συνήλθε ως πολιτική οντότητα, που θύμισε συνέχεια της ιεράς εξέτασης εν έτει 2024, με άμεσο ενδιαφέρον και αυστηρό έλεγχο στις προσωπικές μας τυχόν επιλογές. Οι δυνατότητες και δυναμικές που διατηρεί ακόμη πιο ενισχυμένες στην εποχή μας, ξεπερνούν τα όρια της όποιας ευθύνης της, ως προς το θρησκευτικό σκέλος και μόνο. Η μόνιμη συνύπαρξη επιβίωσης, παντός καιρού και επικερδούς σχέσης με την πολιτική εξουσία και με την πνευματική πάγια κυριαρχία της επί των πιστών, έχει αναχθεί σε πραγματικό καθοδηγητικό πανίσχυρο παράγοντα λήψης και εκτέλεσης αποφάσεων. Σε τέτοιον επιτυχή βαθμό μάλιστα, που τρέφεται η εκκλησία κυριολεκτικά από τον δημόσιο κορβανά, δηλαδή από αυτά που μας λείπουν και δανειζόμενοι ακριβά, της παρέχουμε, ελέω θεού. Χωρίς ποτέ να βρεθεί κάποιο κόμμα εξουσίας, να τολμήσει το αυτονόητο, την άρνηση μίσθωσης δημοσίων υπαλλήλων, με ιδιωτικές πρωτοβουλίες και δογματικές απόψεις, επιβαλλόμενες σε δικαιωματικά άθεους και αλλόθρησκους.
Γεγονός που λειτουργεί καταχρηστικά και άνισα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, που εκ των πραγμάτων στερείται κοινωνικών πόρων. Αντίθετα με την εκκλησία, που διαθέτει αμύθητα περιουσιακά στοιχεία και που αντί να παρέχει κατά τις διδαχές, εισπράττει κι από πάνω μισθούς και παροχές. Η εικόνα των μητροπολιτών και μόνο, με όλα αυτά τα άμφια τις τιάρες και την χλιδή των παρκαρισμένων λιμουζινών έξω από την σύναξη της αρχιεπισκοπής, κόντρα στις ηθικές αρχές του χριστιανισμού περί ταπεινότητας, προκαλεί αποτροπιασμό πέρα των άλλων απεχθών συναισθημάτων.
Προχωρούν επί πλέον και σε κηρύγματα, μετά από μια ακόμη απόφαση προστασίας των κεκτημένων εκ μέρους των ιεραρχών, συντεταγμένα και με πάθος. Την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου από του άμβωνα, θα εκστομίσουν κηρύγματα απευθυνόμενα στους πιστούς, εν έτει 2024, ναι, περί της θρησκευτικής ηθικής και άλλων δογματικών δόλιων παραινέσεων, κατά των ομόφυλων ζευγαριών και των γνωστών, σε ενδιαφερόμενους και παιδευμένους μόνο, διεκδικήσεων. Ιεροκήρυκες ενάντια στην φύση, ακριβώς όπως και οι ίδιοι οι ιεράρχες με την μοναχικότητα και την “φυσική” παραβατικότητα ως αποτέλεσμα, πολλές φορές σε βάρος, θα τολμήσω, ακόμα και ανήλικων. Υπάρχουν αρκετά τραγικά παραδείγματα τέτοιων αποτρόπαιων συμπεριφορών, που όταν φτάνουν στην επικαιρότητα, ταράσσουν τους πιστούς, πρόσκαιρα. Τα κηρύγματα άλλωστε, έχουν ως σκοπό την περαιτέρω συσκότιση και παραπληροφόρηση, ως άλλα μέσα κοινωνικής “ενημέρωσης”. Όταν καλούνται σε τόπο, υποτίθεται προσευχής και τους κηρύττουν το οτιδήποτε κατά το δοκούν, τότε οι πιστοί είναι άξιοι για την επίγεια κόλαση, της άρνησης στο δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής τρόπου ζωής και του μίσους ανθρώπου προς άνθρωπο. Σημασία δεν έχει αν διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς, μα η αποδοχή στην ατομική ελευθερία επιλογής του ανθρώπου. Όταν δεν ενοχλεί, μην ενοχλείς, τόσο απλό. Γιατί ενοχλείτε χριστιανοί και δεν είστε το μέτρο, στο τέλος της γραφής. Η διαφορά έτσι, ενός φανατικού χριστιανού και ενός ακροδεξιού, εκμηδενίζεται.
Από μόνο του το κήρυγμα, καθιστά ανόητους τους εκκλησιαζόμενους περί άλλων, επιστρέφοντας σε εποχές μαζών και όχλου, που αμαθείς και ημιάγριοι πείθονταν υπό τον φόβο και τρόμο της άγνοιας. Ή μήπως αυτό ισχύει και σήμερα; Οι έμποροι ιερείς κηρύττουν προς το συμφέρον τους εν έτει 2024 μΧ. Οι εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί, ίσως όχι όλοι, μα αυτοί δηλαδή που θα ακούσουν το κήρυγμα, σε ποια χιλιετία ανήκουν άραγε; Σέβομαι την οποιαδήποτε θρησκεία και τους πιστούς της. Πρωτίστως όμως σέβομαι την αξία του όποιου ανθρώπου, αλίμονο, ακόμη και αν διαφωνώ μαζί του. Σε αυτό που αντιδρώ, είναι η επιβολή της δικής του άποψης, ως η μόνη αλήθεια.