Κι όμως, φάνηκε χρήσιμος! 

Του Ιωάννη Δαμίγου

Ναι, ένας όποιος Κασσελάκης χρειαζόταν, προφανώς και νωρίτερα, θα ισχυριστώ. Είναι φορές που για να ξεχωρίσουν αξίες και ιδανικά, χρειάζεται τα πράγματα να στραβώσουν τόσο πολύ, για να προσφέρουν την οδυνηρή ευκαιρία της επιλογής. Πιο συγκεκριμένα, για την ευκαιριακή συγκυριακή και παχυντική αύξηση του συνονθυλεύματος του όλοι οι “προοδευτικοί” καιροσκόποι  χωράμε και αναμένουμε τις απολαβές των “μετοχών”, οι ημέρες των θεωρητικά πάντα παχιών αγελάδων τελειώνουν και μοιραία οι πεινασμένες έχουν την ανάγκη του χασάπη για να ξεχωρίσουν ζωντανές.

Και να που φάνηκε αποτελεσματικά και με ταχύτητα χρήσιμος ο φιλόδοξος αυτός νέος, ώστε να αφυπνιστούν από τον λήθαργο της απραξίας, της ανοχής και της υπομονής οι αριστεροί και να ξεχωρίσουν από τους ενοικιαστές “προοδευτικούς” εσωτερικούς τουρίστες.

Έπρεπε να προκαλέσει, να προσβάλλει, να διαβάλει συνειδήσεις, να ευτελίσει αξιοπρέπειες ο αλαζόνας λαϊκιστής, για να ξεχωρίσει η ήρα από στάρι και αν. Αλίμονο σε αυτούς και αυτές, φίλους και φίλες, που “παρασύρθηκαν” ως επιπόλαια άπειροι και μάλιστα ακόμα χειρότερα, πρόσβαλαν την ιερή σχέση φιλίας θυσιάζοντάς την, επαιτώντας την ευμένεια ενός ούτε καν χθεσινού στην παρέα, ενός αγνώστου, κάποιου ξένου. Και ως φθηνά και εγωιστικά υπερήφανοι, ενώ αντιλαμβάνονται το λάθος της επιλογής τους, επιμένουν φανατικά συμπεριφερόμενοι ως υποστηρικτές, βλέποντας τα πάντα να καταρρέουν γύρω τους. Δεν τους προβληματίζουν καν οι καθημερινές μαζικές αποχωρήσεις, που πολλαπλασιάζονται κοινοποιούμενες, ούτε το κύμα μεμονωμένων παραιτήσεων; 

Να καταλάβω την αγωνιώδη προσπάθεια συμπλήρωσης των “δέκα” από την κυρία Αχτσιόγλου, ως λόγο πρόσκαιρης παραμονής, αλλά των άλλων όπως για παράδειγμα της κυρίας Γεροβασίλη, του κυρίου Φάμελου, του κυρίου Τεμπονέρα; Το σαθρό ως επιχείρημα “μένω να παλέψω από μέσα”, γίνεται με το πέρας της ημέρας, της εβδομάδας, όλο και σαθρότερο. Μιλούν ακόμη για γέφυρες, για λογική, για συναίνεση, λέξεις και έννοιες που έλειωσαν από το πιπίλισμα σαν καραμέλες στο στόμα παιδιού. Ξεπερνώντας ακόμη και τον πρόεδρό τους, που “σταθερά τείνει χείρα φιλίας” τώρα, σε ποιους άραγε;

Η πολύπλευρη εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ίσως ρεκόρ κόμματος, περιέχει ταυτόχρονα συναισθήματα, από αστείο, τραγικό, ειρωνικό, έως το τρομακτικό, προσβλητικό και καταντημένο, που λίγοι προέβλεπαν. Περίεργα, η στενοχώρια είναι μεγαλύτερη, αυτών των “προοδευτικών’ που προκάλεσαν είτε εκούσια των λίγων, είτε ακούσια των πολλών, το καταστροφικό αποτέλεσμα, από αυτήν των αγωνιστών, που έχουν συνηθίσει στις απογοητεύσεις και στην συνεχή πάλη για την αριστερά.

Κάποιος με ρώτησε ειρωνικά, επειδή συχνά χρησιμοποιώ τον χαρακτηρισμό “αριστερά” στα άρθρα μου, τι είναι για εμένα η αριστερά. Θα του απαντήσω, με λίγα λόγια αυτό: “Αριστερά” λοιπόν για εμένα  είναι ο αγώνας για το δίκαιο. Τελεία.

Ναι τέλος, χρειάστηκε για τους αδαείς, η εκλογή προέδρου του κυρίου Κασσελάκη, για να αντιληφθούν και το έχουν αντιληφθεί με τον πιο βάρβαρο τρόπο, το έλλειμμα πολιτικής παιδείας που αποδείχτηκε πως έχουν εκ των πραγμάτων και που απέχει από αυτό της αριστεράς. Αυτή ήταν και η μόνη του χρησιμότητα.