Του Τάκη Ψαρίδη
Τον ξέρετε τον κο Θανάση Οικονόμου… Είναι αυτός που στην γραμμή Κασσελάκη περί μαύρων ταμείων και συναλλαγών, δήλωσε ότι επί διακυβερνήσεως Σύριζα υπήρξαν «συναλλαγές» των βουλευτών του για να αντιμετωπιστεί ευνοϊκά το πόθεν έσχες του κου Μητσοτάκη.
Η δήλωση αυτή σε ένα τηλεοπτικό κανάλι έκανε κάθε σοβαρό άτομο να φρίξει απ’ την χυδαιότητα και ακόμα και τον βουλευτή της ΝΔ Νικήτα Κακλαμάνη να διαμαρτυρηθεί εντόνως λέγοντας, «τι είναι αυτά που λέτε κύριε, δηλαδή φτάσαμε στο σημείο να υπερασπίζομαι εγώ τον Σύριζα»;
Ο κος αυτός λοιπόν γράφοντας στο «Ντοκουμέντο» ασχολήθηκε με το άρθρο μου «περί της εντιμότητας λοιπόν» και τον κο Πολάκη και του οφείλω μια απάντηση.
Κάνοντας πως δεν βλέπει ολόκληρη την ανάλυση περί των σχέσεων μεταξύ της εντιμότητας, της αποκάλυψης σκανδάλων, της ιδεολογίας και της πολιτικής, επιλέγει την κατακλείδα του άρθρου μου. Ότι όταν ο πολιτικός θέτει υπεράνω όλων, της πολιτικής, του κόμματος του και της αριστεράς, την διαρκή αναγνώριση της λεβεντιάς του και την προβολή του, τότε το κίνητρο του είναι καθαρά ιδιοτελές και από αυτήν την άποψη ο έντιμος κος Πολάκης και κάθε κος Πολάκης κάθε άλλο παρά έντιμος είναι.
Με κατηγορεί ο κος Οικονόμου ότι τα επιχειρήματα μου είναι ηθικά και όχι πολιτικά και μάλιστα ανακατεύει και την Πλατωνική «ανδρεία» (sic) στην οποία δήθεν εγώ δίνω προτεραιότητα έναντι της πολιτικής. Άσχετο! Θα του πρότεινα να διαβάσει καλύτερα την «Πολιτεία» για να δει τις σχέσεις των τριών αρετών της σοφίας, της ανδρείας και της σωφροσύνης με τις τρείς κοινωνικές τάξεις, ώστε να καταλάβει πως ο Πλάτωνας εννοεί την Δικαιοσύνη. Με δυο λόγια ότι κάθε τάξη πρέπει να κοιτάει τη δουλειά της και να μην ανακατεύεται στον ρόλο της άλλης (πολιτεία 433 e 12]. Έτσι λοιπόν το κόμμα Κασσελάκη εννοεί την πολιτική; Θα συνιστούσα στον κο Οικονόμου να μην ψηλώνει προς τα εκεί που δεν φτάνει. Άλλωστε, άλλο είναι η ηθικοποίηση της πολιτικής που κάνει ο καταγγελτισμός και στην οποία αναφέρομαι εγώ και άλλο είναι ότι η πολιτική οφείλει να είναι ηθική.
Το άλλο «επιχείρημα» του κου Οικονόμου είναι η γνωστή παιδαριώδης κατηγορία που εκτοξεύεται σε όποιον κάνει κριτική ότι έχει το «αριστερόμετρο» στο χέρι και επισημαίνει πως είναι βαρετή η συζήτηση για το πόσο αριστερή είναι η αποκάλυψη σκανδάλων και πως δεν τον πειράζει καθόλου αν κάτι δεν είναι επαρκώς αριστερό. Ουδεμία έκπληξη λοιπόν..
Βεβαίως καμία απάντηση για την ουσία της σκανδαλολογίας και του καταγγελτισμού, που ηθικοποιεί την πολιτική μεταξύ των ορίων του έντιμου και ανέντιμου, που καταπίνεται αμάσητα ως η μόνη έντιμη αντιπολίτευση καθώς η σκέψη της είναι αυταπόδεικτη, ρηχή και παιδαριώδης χωρίς να χρειάζεται κοπιώδεις αναλύσεις, που εκτονώνει την λαϊκή οργή και που τελικά βοηθά τον κο Μητσοτάκη..
Επίσης, καμία απάντηση στην πολιτική θέση μου ότι τελικά το μεγάλο «έργο» και το «δίκιο» του Πολάκη είναι ότι αποτέλεσε εν γνώσει του το κύριο εργαλείο στα χέρια του αντι-Σύριζα μετώπου, ότι είναι η συμβολή του στην απαξίωση της κυβερνώσας αριστεράς που ολοκληρώθηκε φέρνοντας και τον Κασσελάκη.
Στο άρθρο του ο κος Οικονόμου επιτίθεται και στον Κασσελάκη και με ιδιαίτερο ζήλο και περισσή χυδαιότητα επιτίθεται και στην Αθηνά Λινού.
Η κατάληξη του είναι η χυδαιότητα για «πληρωμένα πιστόλια που υποδύονται τους δημοσιογράφους». Επ’ αυτού το μόνο που έχω να πω είναι πως αν δεν ήταν τόσο δειλός και είχε το θάρρος να μιλήσει ονομαστικά, θα έπαιρνε την απάντηση του στα ποινικά δικαστήρια.
Επί της ουσίας τώρα, θα του έλεγα πως και αυτός, όταν υμνολογεί τον Τσίπρα και την κυβέρνηση του Σύριζα και μετα χυδαιολογεί εναντίον της, όταν υμνολογεί τον Κασσελάκη και μετά του επιτίθεται υπέρ του Πολάκη, εν ολίγοις όταν φτύνει τα δάχτυλα που έγλειφε, τότε ούτε και αυτό είναι έντιμο και «ανδρείο». Ας ρωτήσει και τον Πλάτωνα…