Του Στέλιου Κούλογλου
Ο Εμμανουέλ Μακρόν βρίσκεται απέναντι σε μια πανεθνική εξέγερση. Οι εικόνες που έρχονται είναι από το Παρίσι, αλλά οι κινητοποιήσεις των «κίτρινων γιλέκων» έχουν επεκταθεί σε πολλές μεγάλες πόλεις στη Γαλλία, με ανάλογα αποτελέσματα: βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία και συλλήψεις-τουλάχιστον 600 πολιτών- εμπρησμοί αυτοκινήτων, καταστροφές τραπεζών και λεωφορείων και λεηλασία των σικ καταστημάτων στις πλούσιες συνοικίες της πρωτεύουσας.
Προερχόμενοι βασικά από την παραμελημένη επαρχία, οι διαδηλωτές με τα κίτρινα γιλέκα ξεκίνησαν τη διαμαρτυρία τους επειδή αυξήθηκαν οι φόροι στα καύσιμα. Αντίθετα με τους περισσότερο εύπορους Παριζιάνους που χρησιμοποιούν λίγο το αυτοκίνητο τους, οι κάτοικοι της επαρχίας το έχουν απόλυτη ανάγκη για τις μετακινήσεις τους. Αλλά δεν χρειάζεται πτυχία κοινωνιολογίας για να καταλάβει κανείς ότι οι αυξήσεις στα καύσιμα ήταν η αφορμή για την εκδήλωση μιας γενικότερης κοινωνικής και πολιτικής δυσαρέσκειας απέναντι στην παρισινή ελίτ και τον πρόεδρο της.
Συνέχισε να κυβερνά σαν να μην συμβαίνει τίποτα, εφαρμόζοντας αλλαγές που στρέφονται εναντίον του αποτελεσματικού γαλλικού κοινωνικού κράτους και των ασθενέστερων στρωμάτων. Αυτή την πολιτική του bussines as usual είναι που πληρώνει τώρα, αντιμετωπίζοντας μια σοβαρότατη πολιτική κρίση, με την ακροδεξιά Μαρί Λε Πεν αλλά και τον Μελανσόν της «Ανυπότακτης Γαλλίας» να ζητούν πρόωρες εκλογές, ενώ η δημοτικότητά του καταρρέει.
Όπως συνέβη και στην Ελλάδα 7 χρόνια πριν, το κίνημα των Γάλλων αγανακτισμένων κάθε άλλο παρά ομοιογενές είναι: υπάρχει η «κάτω πλατεία» των δημοκρατικών πολιτών και η «πάνω πλατεία» της ακροδεξιάς, που από τα μαύρα φόρεσε τα κίτρινα. Και είναι η τελευταία που ευθύνεται για τις περισσότερες από τις βιαιότητες, έστω και αν αυτές στρέφονται και κατά της αγαπημένης της αστυνομίας. Οι ηγέτες της άκρας δεξιάς έσπευσαν αμέσως να οικειοποιηθούν το κίνημα αυτής της «Γαλλίας των ξεχασμένων» για την οποία δημαγωγεί ακατάπαυστα η Μαρί Λε Πεν. Έστω και αν κανένα από τα συνθήματα των κίτρινων γιλέκων δεν πιπιλίζει την καραμέλα της ακροδεξιάς, για τις ευθύνες των προσφύγων και των μεταναστών στη μιζέρια των Γάλλων.
Ο Γάλλος πρόεδρος προσπάθησε μέχρι τώρα να αντιμετωπίσει την ευρωπαϊκή κρίση, διατυπώνοντας «από τα πάνω» -θετικές- προτάσεις για την μεταρρύθμιση και τον εκδημοκρατισμό της ευρωζώνης. Για μια ακόμη φορά, το Βερολίνο έμεινε προσηλωμένο στο δόγμα Σόιμπλε, ροκανίζοντας μία προς μία τις γαλλικές προτάσεις. Με την εξασθενημένη Μέρκελ να ψελλίζει όπως συνήθως τα αιώνια της «και ναι και όχι», στο Μακρόν δεν έχει απομείνει παρά η εκδοχή να αλλάξει το μείγμα της πολιτικής στη χώρα του, δίνοντας βάρος στη ανάπτυξη και όχι στη λιτότητα.
Διαφορετικά θα βρει μπροστά του ξανά τη Γαλλία της ισότητας και των εξεγέρσεων, που συχνά δίνει τον τόνο και αποτελεί παράδειγμα μίμησης: κίτρινα γιλέκα εμφανίστηκαν προχθές στο Βέλγιο και χθες στην Ολλανδία, όπου μάλιστα ζήτησαν τη παραίτηση της κυβέρνησης και επίσης πρόωρες εκλογές. Μετά την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία των μεγάλων αυθόρμητων εκδηλώσεων του 2010-11, οι αγανακτισμένοι εμφανίζονται πλέον και στη μέχρι τώρα ήρεμη Βόρεια Ευρώπη, όπου επίσης οι πολιτικές λιτότητας έχουν κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και το 90% φτωχότερο. Από τις αποφάσεις του Μακρόν δεν θα εξαρτηθεί μόνο η πορεία της Γαλλίας, αλλά και της Ευρώπης.
ΑΠΟ ΤΟ TVXS
