Του Τάκη Ψαρίδη
Το μεγαλύτερο λάθος είναι να αποδίδονται πολιτικά χαρακτηριστικά στο πρόσωπο του κου Κασσελάκη.
Το ζήτημα δεν είναι το πόσο λιγότερο ή περισσότερο αριστερός είναι ο κος Κασσελάκης. Ούτε και αν είναι ένας κεντροδεξιός νεοφιλελεύθερος που όντως τέτοιος είναι, όπως αποκαλύπτεται μετά την εκλογή του.
Το ζήτημα είναι πως ακόμα και ένα κεντροδεξιό νεοφιλελεύθερο κόμμα, αν ήταν σοβαρό, δεν θα ανεχόταν να τον είχε αρχηγό του.
Είναι λάθος τα αριστερόμετρα, είναι λάθος η αναφορά στα συνωμοσιολογικά «φυτεύματα» από το εξωτερικό ή το εσωτερικό, στα πρακτοριλίκια και στις διαπλοκές.
Το αν θα πάει το κόμμα προς τα δεξιά, με ένα τέτοιο αρχηγό και με τέτοια στελέχη που τον στηρίζουν, αυτό πάει από μόνο του στον αυτόματο πιλότο. Ό,τι είναι να πάει δεξιά θα πάει που λέει και ο νόμος του Μέρφυ. Έτσι και αλλιώς το «είναι» του κου Κασσελάκη ειναι σύμφυτο με αυτήν την κεντροδεξιά αντίληψη και όσο και αν υποδύεται τον αριστερό του βγαίνει καθημερινά σαν τον βήχα που δεν κρύβεται.
Το ζήτημα είναι το εάν και κατά πόσον είναι σοβαρός ο αρχηγός.
Το λάθος να αποδίδονται πολιτικά χαρακτηριστικά προσωπικά στον κο Κασσελάκη, αποπροσανατολίζει τον πολιτικό διάλογο και προσδίδει μια επίφαση σοβαρότητας σε ένα πρόσωπο που παντελώς την στερείται.
Πρωτίστως λοιπόν είναι ζήτημα σοβαρότητας. Ουδείς γνώριζε τις ιδέες του και τις πολιτικές του θέσεις πριν τις εκλογές, εφόσον ο ίδιος πολιτεύτηκε ως Ινφλουένσερ μετατρέποντας την προσωπική του ζωή σε ριάλιτι σόου και προσφέροντας την ως θέαμα στα κανάλια και στο τικ τοκ. Και εξακολουθεί να κάνει το ίδιο γιατί είναι το μόνο που ξέρει να κάνει πολύ καλά.
Το γεγονός ότι ψηφίστηκε από το 56 «τακατό» δεν σημαίνει ότι ο κόσμος του Σύριζα πρέπει να καταπιεί αμάσητα αυτά που αποκαλύπτονται μετα την εκλογή του, ότι τελικά πρόκειται για ένα πολιτικό «ούφο», για ένα πολιτικό «ψώνιο» που από παιδί είχε τη μεγαλομανία να γίνει αρχηγός και πρωθυπουργός. Αυτός είναι ο λόγος που εξαπάτησε συνειδητά τον κόσμο του Σύριζα υποδυόμενος τον αριστερό. Κλασική περίπτωση Κοσκωτά, όχι στην οικονομία, αλλά αυτή τη φορά στην πολιτική.
Τώρα που έγινε και αρχηγός του βγαίνει και ο ενδόμυχος «πρωθυπουργικός» αυταρχισμός. Αγνοεί τα όργανα του κόμματος και το καταστατικό του, «θέτει εαυτούς εκτός κόμματος» δια του τουίτερ εξ Αμερικής και καλεί σε μία αδιαμεσολάβητη, χωρίς τα όργανα, «βασιλική» σχέση με την βάση του κόμματος και το λαό, ό,τι το χειρότερο δηλαδή για κάθε δημοκρατία..
Είναι δυνατόν λοιπόν, κάθε σοβαρός και προοδευτικός πολίτης, ανεξαρτήτως αν είναι μέλος ή όχι του Σύριζα, να αποδεχτεί ποτέ ως αρχηγό της αριστεράς ένα τέτοιο άτομο επειδή ψηφίστηκε για τους γνωστούς λόγους που δεν είναι του παρόντος;
Πρόκειται για την αξιωματική αντιπολίτευση και το θέμα ξεπερνά τα όρια του κόμματος και αφορά την πολιτική ζωή του τόπου, την χώρα και την κοινωνία και το «βουλώστε το» γιατί ψηφίστηκε, παρά τις μετέπειτα αποκαλύψεις, είναι τουλάχιστον ολοκληρωτικό.
Πιστεύει λοιπόν κανείς ότι μπορεί να υπάρξει γεφύρωση στα πετροβολήματα και στις μαχαιριές ένθεν κακείθεν, πολλώ δε μάλλον όταν η βάση του κόμματος είναι βαθύτατα διασπασμένη; Άλλωστε τάσεις και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις πάντα υπήρχαν και σε όλα τα κόμματα υπάρχουν. Εδώ έχουμε να κάνουμε πρωτίστως με την αναζήτηση της σοβαρότητας και επομένως μια ενότητα στον Σύριζα μόνο στην βάση της σοβαρότητας θα μπορούσε να αναζητηθεί, να στηριχτεί και να οικοδομηθεί..