Του Ιωάννη Δαμίγου
Όταν πλησιάζει η ημερομηνία της μνήμης του Πολυτεχνείου, σιωπώ, θυμάμαι και προσπαθώ να διώχνω τον εκνευρισμό που μου δημιουργεί η σπατάλη και το ξόδεμα των πολλών και λαλίστατων, σε αναλύσεις και διδάγματα, σε νοήματα και αιώνιες αξίες, που πρέπει ο καθένας να και να και να … Με προκαλούν με τα πρέπει, το τι ήταν το Πολυτεχνείο, ποιοι ήταν μέσα και γιατί, σε ποιους ανήκει, ποιος ανέτρεψε, ποιος κέρδισε, τι σηματοδοτούσε, ποιοι θυμούνται και ποιοι ξεχνούν.
Μαθητής γυμνασίου τότε, σε κοντινή απόσταση, θες τυχαία, με μια επιπόλαια αίσθηση σκοπιμότητας, περιέργειας ακόμα πες, είδα αρκετά , έζησα από κοντά στιγμές και αργότερα έμαθα ακόμα περισσότερα. Είναι από αυτά που δεν χρειάζονται λόγια, είναι αυτά που κρατάς μέσα σου, για εσένα. Σπάνια, τα μοιράζομαι με λίγους και δικούς μου, δεν ανέχομαι ούτε τα χιλιοειπωμένα και ίδια, τα πρόσκαιρα των ημερολογιακών ημερών επετείου μόνο, που την επομένη απομένουν άμεσα στείρα ιστορία. Όπως των περισσοτέρων τότε, όπως σήμερα, όπως πάντα, ούτε των μέσα , ούτε των απ’ έξω, μα αυτών στην πάγια θέση από μακριά.
Και να τα επαναστατικά τραγούδια, να παίζουν σχεδόν παντού σε όλα τα “δημοκρατικά” ραδιόφωνα και να οι συνεντεύξεις με τις συγκινητικές ιστορίες και να, ειρωνικά, η πραγματικότητα του τώρα μου κλείνει το μάτι σαν πονηρός μάγκας, να μου υπενθυμίζει πως κάτι έχασα, κάτι σημαντικό ξέχασα να θυμηθώ και ήρθα πάλι στα ίδια. Πως δεν άλλαξε τίποτα, στην αλήθεια, πως πάλι ζω το άλλο όπως τότε, αλλά δεν το έχω καταλάβει όπως και τότε. Πως ότι είχα δει τότε, ότι ένοιωσα, ότι πόνεσα, ότι ήλπισα και ότι πρόσμενα, ακόμη το προσμένω μετά από πενήντα ολόκληρα χρόνια, δηλαδή πάνω από την μισή ζωή μου.
Το Πολυτεχνείο έδειξε τον δρόμο και τον τρόπο, αλλά τι διάολο πήγε πάλι στραβά μετά; Γιατί τιμούμε και πως το Πολυτεχνείο; Σαν μνήμη μόνο και σαν τριήμερο; Πώς ακριβώς εξηγούμε και τι, στα παιδάκια που αφήνουν ένα γαρύφαλλο στο προαύλιο; Σε ποιο μιμητικό σχολείο το στέλνουμε να εκπαιδευτεί; Και τι ακριβώς το διδάσκουν, τόσο οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, όσο και εσείς οι νεότεροι γονείς; Πως τότε οι νέοι πρώτα στην Νομική και αμέσως μετά στο Πολυτεχνείο, πάλεψαν με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής, για ψωμί, παιδεία, ελευθερία; Και μετά , τι έγινε μετά πατέρα, μητέρα, παππού; Ποιος ξέρει τι έγινε μετά ή τι δεν έγινε, για μια πειστική απάντηση στο παιδί;
Πενήντα χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο, πέρα από τα στερεότυπα και τα μεγαλόστομα, περιμένει μάταια ακόμα μια απάντηση. Γι’ αυτό επιλέγω την σιωπή τουλάχιστον. Σέβομαι το τόλμημα της αντίστασης, τιμώ τους νεκρούς μέσα κι έξω απ’ το Πολυτεχνείο, αλλά σιωπώ. Σιωπώ για την άτολμη συνέχεια, σιωπώ για την ενοχή, σιωπώ εμπρός στα παιδιά χωρίς Πολυτεχνείο πια. Αυτό που θα νοιώσουν τα παιδιά και που συμβαίνει ήδη, είναι πως Πολυτεχνείο είναι το κάθε σπίτι τους και πως εισβάλλουν καθημερινά διαφορετικά τανκς, με άλλους πιο εύκολους τρόπους, αλλά με το ίδιο πάντα αποτέλεσμα.