Του Νικόλα Σεβαστάκη
Η λάθος και σαθρή ‘ιδεολογικοποίηση’. Από τη μια οι εθνο-κυριαρχικοί, από την άλλη οι δικαιωματικοί, από τη μια η λογική του Κράτους, από την άλλη οι ανθρώπινες ζωές.
Με κάτι τέτοια σχήματα καταργείται η όποια πολιτική απάντηση στο έκρυθμο μιας συγκεκριμένης κατάστασης. Το έχω ξαναγράψει με άλλη αφορμή: μπορώ να καταλάβω μια συνεπή, συνεκτική λογική του τύπου No border, ως ηθική άρνηση των συνόρων, των διαδικασιών, της κρατικής νομιμότητας κλπ.
Αυτό που μου φαίνεται χωρίς κανένα σοβαρό έρεισμα είναι να ανήκει κανείς στο πολιτικό σύστημα – δηλαδή στα υποκείμενα αυτής της συγκεκριμένης δημοκρατίας και της πολιτειακής τάξης- και να μιλάει ως βουλή των εφήβων ενός ‘μεταφυσικού΄ ανθρωπισμού που χωρίζει τον κόσμο σε καλόψυχους και σκοταδόψυχους.
Στην άγρια απορύθμιση των συνόρων τίποτα καλό δεν φυτρώνει: αντιθέτως, γιγαντώνονται τα χειρότερα φασιστικά ένστικτα.
Αν κάποιος πιστεύει πως τα κρατικά σύνορα είναι βία, ολοκληρωτισμός, ”στρατόπεδα” κλπ, μπορεί να κατηγορεί τους πάντες γιατί δεν συμμερίζονται την ίδια ανάλυση. Όταν όμως ξέρουμε ότι συνυπάρχουμε σε μια εύθραυστη πολιτική κοινότητα, δεν μπορούμε να θεωρούμε τη μαζική παραβίαση των συνόρων ως μικρό θέμα ή να το μετατρέπουμε σε δίπολο ανθρωπισμού/ ρεαλισμού.
Ποτέ ο ανθρωπισμός δεν μπόρεσε να γίνει πράξη – έστω εν μέρει- όταν αγνοούσε την πολιτική και ντυνόταν απλώς την αγανάκτηση του ηθικολόγου.
ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK