Τι ήταν τελικά ο ΔΟΛ; Εκδοτικός οργανισμός ή Ιερός Λόχος του “αστικού συστήματος”;

Του Γ. Λακόπουλου

Δεν φτάνουν οι περιπέτειες στις οποίες μπήκαν -τα τελευταία χρόνια- οι πραγματικοί εργαζόμενοι του «Συγκροτήματος», υφίστανται και τις προσπάθειες να παραχαραχτεί η Ιστορία σε σχέση με τον ΔΟΛ. Με προφανή επιδίωξη να αποκρυβεί ότι η  κρίση που έπληξε το ιστορικό Συγκρότημα έχει στην ούγια συγκεκριμένα ονόματα και συγκεκριμένες επιλογές. Όπως έχει και η ιδέα να ακυρώσει την ιστορία του αλλάζοντας οριστικά στρατόπεδο.

Κατ’ επανάληψη διακινείται μια θεωρία κατά την οποία ο ΔΟΛ υπήρξε και παραμένει το «στήριγμα του αστικού  συστήματος». Όποιος θέλει μπορεί να το δει κι έτσι. Αλλά θα ήταν απλώς γραφικός αν δεν ήταν κουτοπόνηρος ο ισχυρισμός ότι η Αριστερά, δια του ΣΥΡΙΖΑ, επιχείρησε να «αλώσει» τις εφημερίδες του ΔΟΛ με φίλιους επιχειρηματίες – προφανώς για να καταστρέψει το «αστικό σύστημα». Οίκοθεν νοείται μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες του ΚΚΕ πριν από κάτι δεκαετίες.

Αλλά ευτυχώς  τα σχέδια δεν πέρασαν, «πάλι»: Μετά το Γράμμο και το Βίτσι και το 1967 ασφαλώς. Κάποιοι «αντιστάθηκαν», σε τί άραγε; Έτσι ο ΔΟΛ, κατά την ίδια θεωρία, θα παραμείνει στην υπηρεσία του «αστικού συστήματος», όπως προβάλλεται η αυτοκαταστροφική υποστήριξη στη ΝΔ – εναντίον του Τσίπρα.

Αλλά αντ’ άλλα, της Παρασκευής το  γάλα. Κάνει μπαμ από μακριά ότι αυτά διατυπώνονται για να ακουστούν από επιχειρηματικούς κύκλους που είχαν και έχουν μια ορατή επιδίωξη: δια του ΔΟΛ  -και των λοιπών ΜΜΕ του «αστικού συστήματος»- να χειραγωγούν την πολιτική τάξη και να τη στρατολογούν στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Δηλαδή στην άλωση -αφού αρέσει ο όρος-, του κρατικού χρήματος, των τραπεζικών κεφαλαίων και των κοινοτικών κονδυλίων. Ποιο «αστικό καθεστώς» και άλλα διηγήματα; Το κόλπο είναι παλιό: Κάθε φορά που δεν έκαναν τη δουλειά τους ορισμένοι, «κινδύνευε η πατρίς». Άρα κάποιοι ήταν απαραίτητοι για τη «σωτηρία» της…

Η άποψη περί «αστικού καθεστώτος» καθίσταται γραφική όταν συνδυάζεται με την αλαζονεία, τη σπουδαιοφάνεια και τον παρασιτισμό – μέσα στον ίδιο τον ΔΟΛ . Δεν είναι δημοσιογραφία η επίκληση  του «καθεστώτος». Άλλο δημοσιογράφος και άλλο «παράγοντας» που νομίζει ότι ορίζει τις εξελίξεις ή στρατεύεται με τον έναν, ή τον άλλο μεγαλοπολιτικό και χοροπηδάει για να επικρατήσει… Όπως δεν είναι  δημοσιογραφία ο  αυθαίρετος  πατερναλισμός, το καπέλωμα και η  αφ’ υψηλού αντιμετώπιση των υπολοίπων, ελέω… άγνωστο ποιας ιδιότητας.

Παλιότερα υπέβοσκε η ιδιότητα του συνομιλητή του Ψυχάρη. Αλλά μεταξύ μας: Αν δικαιούται κάποιος  στον ΔΟΛ  σήμερα να μιλάει για τον Ψυχάρη  είναι ο Παναγιώτης Λάμψιας, που επέστρεψε στο απόγειο της κρίσης για να τον συνδράμει, ανταποδίδοντας ό,τι νόμιζε ότι του όφειλε, όταν άλλοι δεν έγραψαν μια λέξη υπέρ του, ή τον «έδιναν» εν ψυχρώ.

Τι να πουν για το Συγκρότημα οι θιασώτες του ιδεολογήματος περί «αστικού συστήματος»; Για έναν δημοσιογραφικό φορέα μπορούν να μιλήσουν όσοι προσέφεραν πραγματική δημοσιογραφική εργασία που εκτιμήθηκε από τους αναγνώστες. Και όχι όσοι προκαλούσαν απέχθεια στο αναγνωστικό κοινό και το απομάκρυναν.

Οι σχέσεις με την Αριστερά

Η διαδρομή του ΔΟΛ είναι γνωστή και για τις επιτυχίες  του και για τις αστοχίες του απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Η κινδυνολογία περί απειλής  κατά του «αστικού  καθεστώτος» δια της «καθυπόταξής» του από την Αριστερά είναι ιδιοτελής και ανιστόρητη.

Ως εκδοτικός φορέας το Συγκρότημα ήταν πάντα ανοιχτό σε ιδέες και ρεύματα και από τις σελίδες των εφημερίδων του πέρασαν οι καλύτερες πένες της  Αριστεράς.  Οι ίδιες εφημερίδες στάθηκαν δίπλα στους αριστερούς στους καιρούς του διωγμού τους και προέβαλαν τις αξίες της  και τους αγώνες της Αριστεράς. Δεν  ξαναγράφεται η Ιστορία όσο υπάρχουν τα «σώματα» των εφημερίδων.

Πριν από όλα  ο ΔΟΛ  είχε αντι -Δεξιό πρόσημο και σταθερό μέτωπο κατά της συντηρητικής παράταξης.  Άξιοι σχολιαστές και, μαχόμενοι ρεπόρτερς του, έχουν αποκαλύψει διαχρονικά τα ανοσιουργήματα της Δεξιάς. Δεν θα διανοούνταν ποτέ ο «ιστορικός» ΔΟΛ να υποστηρίξει την ακροδεξιά ομάδα Σαμαρά, ή τον υιό Μητσοτάκη και τον… Άδωνι Γεωργιάδη!  Θου κύριε…

Ο πολίτης πρώτα επιλεγεί πολιτική παράταξη και ιδεολογία και  μετά εφημερίδα. Δεν μπορεί κανείς να πει σε κάποιον που ανήκει στη Δημοκρατική Παράταξη  ότι  «το ΠΑΣΟΚ τέλειωσε», ο  Τσίπρας είναι «το  απόλυτο κακό»  το καλό είναι στη ΝΔ και τον  Σαμαρά  -αλλά όχι στον  Καραμανλή. Ότι πρέπει να υποστεί έναν ακόμη Μητσοτάκη.

Ο ΔΟΛ μεγαλούργησε  βασιζόμενος στη  σχέση του με την Αριστερά και τη Δημοκρατική Παράταξη. Οι  αναγνώστες των εφημερίδων του από εκεί προέρχονταν πάντα. Αυτή η παράταξη -για να μιλούμε με τα δεδομένα της Μεταπολίτευσης- συμπεριλαμβάνει το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τις δυνάμεις του Κέντρου. Πάντως όχι τη Δεξιά και τη ΝΔ.

Από αυτόν τον ευρύ πολιτικό χώρο αιμοδοτούνταν το ΒΗΜΑ και κυρίως τα ΝΕΑ. Το αντίστοιχό τους στο συντηρητικό χώρο ήταν η πάντα σοβαρή και αξιόπιστη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Καθαρά πράγματα. 

Τα περί προμαχώνος του αστικού καθεστώτος είναι φούμαρα που υποκρύπτουν νοοτροπίες αστυνόμου Β της μετεμφυλιακής περιόδου. Εφημερίδες έβγαζαν οι Λαμπράκηδες. Δεν έκαναν στρατολόγηση  Ιερολοχιτών για το «αστικό σύστημα». Το Συγκρότημα ταυτίσθηκε με τους δημοκρατικούς αγώνες όχι με όσους τους υπονόμευαν…

 Η κρίση  και το βόλεμα

Και ύστερα ήλθαν οι μέλισσες. Ο ΔΟΛ μπήκε σε κρίση γιατί άλλαξε πολιτική γραμμή. Μετακινήθηκε από τον φυσικό χώρο του, έχασε κύρος και εγκυρότητα, άρα αναγνώστες και έσοδα. Γιατί  οι εφημερίδες του με συγκεκριμένο ιστορικό φορτίο να έχουν λόγο ύπαρξης εξελισσόμενες σε εφημερίδες…. γνώμης υπέρ της ΝΔ και κατά του ΣΥΡΙΖΑ, είτε είναι κατά του Μνημονίου είτε υπέρ.

Που απευθύνονται  μετατρεπόμενες από  δημοσιογραφικούς φορείς ανάδειξης των κοινωνικών αγώνων σε υβριστές των ιδεών, των προσώπων και των συμβόλων, των  αγωνιζομένων πολιτών και τελικά της Ιστορίας της Αριστεράς και της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης; Όπως την όριζε ο Ανδρέας Παπανδρέου, μάλλον ως πιο αρμόδιος επί του θέματος από τους διασκεδαστές επιχειρηματιών και πολιτικών που τους έκαναν σέρβις.

Κανείς λοιπόν δεν επιχείρησε να αλώσει τον ΔΟΛ. Ούτε θα  μπορούσε, γιατί ο κύριος όγκος των δημοσιογράφων του δεν προσφέρεται προς άλωση. Ο ΔΟΛ έπεσε από μέσα. Με τα φαινόμενα  αλαζονείας και αλλοίωσης του ιστορικού του αποτυπώματος – που άμβλυναν την δημοσιογραφική ισχύ του ρεπορτάζ, της είδησης της κριτικής.

Ο πολίτης πρώτα επιλεγεί πολιτική παράταξη και ιδεολογία και  μετά εφημερίδα. Δεν μπορεί κανείς να πει σε κάποιον που ανήκει στη Δημοκρατική Παράταξη ότι «το ΠΑΣΟΚ τέλειωσε», ο Τσίπρας είναι «το  απόλυτο κακό», το καλό είναι στη ΝΔ και τον Σαμαρά  -αλλά όχι στον  Καραμανλή. Ότι πρέπει να υποστεί έναν ακόμη Μητσοτάκη.

Έχουν γνώση και οι φύλακες και οι ψηφοφόροι και οι αναγνώστες. Αλίμονο αν το «αστικό σύστημα» είναι οι πρώην βουλευτές του Καρατζαφέρη… Οι  σπουδαιοφανείς απόψεις για το προπύργιο του  «αστικού συστήματος» -που κινδυνεύει  από τους κομμουνιστοσυμμορίτες με τα κονσερβοκούτια- είναι ένα ακόμη σύμπτωμα του εκφυλισμού που κατατρώει τα σπλάχνα ενός ιστορικού δημοσιογραφικού οργανισμού στον οποίο επί δεκαετίες όσοι εργάζονταν δεν είχαν να ντρέπονται για τίποτε…