Του Γ. Λακόπουλου
Αν θα υπάρξει κάποτε άγαλμα στον “άγνωστο Συριζαίο” θα πρόκειται για χορηγία των αντίπαλων του ΣΥΡΙΖΑ. Αμέτρητες φορές από τις γραμμές του ξεπήδησαν φωνές που διευκόλυναν τη ΝΔ να βγει από τη δύσκολη θέση.
Συνέβαινε όταν κυβερνούσε ο Τσίπρας. Π.χ. πού θα έβρισκαν οι ελεγχόμενοι για τη Νοβάρτις καλύτερους συνηγόρους από τους υπουργούς που μίλησαν για το «σκάνδαλο του αιώνα», ή έσπευσαν στον Άρειο Πάγο για… ενημέρωση.
Συμβαίνει και τώρα που κυβερνάει ο Μητσοτάκης. Πώς θα μπορούσε η κυβέρνηση να βγει από την απελπιστική θέση που την φέρνει το σκάνδαλο Πέτσα- ειδικά εν όψει της απολογίας του Πρωθυπουργού στη Βουλή μετά την ερώτηση Τσίπρα- αν δεν υπήρχε το βλακώδες βίντεο για τον “Μωυσή”, που ρίχνει ευρωβροχή σε δημοσιογράφο;
Γι’ αυτό το βίντεο διατυπώθηκε ακόμη και ικανοποίηση από κάποιους γιατί «συζητήθηκε» και το «αποδέχθηκε η κοινή γνώμη». Άλλοι αναρωτήθηκαν γιατί η ΕΣΗΕΑ δεν παρεμβαίνει και στις αθλιότητες της κυβερνητικής πλευράς και μερικοί ανέλυσαν πως στον καπιταλισμό η δημοσιογραφία υπηρετεί το σύστημα.
Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Το συγκεκριμένο βίντεο είναι προϊόν ηλιθιότητας για ένα απλό λόγο: άλλαξε τις παραμέτρους του σκανδάλου.
Η ηθοποιός που πρωταγωνιστεί υποδύεται δημοσιογράφο. Μόνο ως ανοησία μπορεί να εκληφθεί η απάντηση: «Μα δεν αφορά όλους τους δημοσιογράφους».
Ο ανυποψίαστος αντιλαμβάνεται ότι αυτοί που λαδώθηκαν με τα 20 εκ. ευρώ μέσω της καμπάνιας του κορονοϊού- και λοιπές κυβερνητικές χορηγήσεις είναι οι δημοσιογράφοι.
Αν αυτό δεν είναι αποπροσανατολισμός τι είναι; Τα λεφτά τα πήραν εκδότες, ιδιοκτήτες μεγάλων ιστοσελίδων, συγκροτηματάρχες. Όχι οι δημοσιογράφοι. Ό,τι μισθό είχαν πριν έχουν και τώρα.
Αν για ψηφοθηρία η κυβέρνηση έριξε και μερικά κόκαλα σε μικρές ιστοσελίδες δεν αλλάζει η εικόνα: βασικά χρηματοδοτήθηκαν ιδιοκτήτες ΜΜΕ για τη συμμετοχή τους στην «πολιτική γιγάντωση» του Κυριάκου Μητσοτάκη εν μέσω κορονοϊού.
Προσοχή: Από ότι είναι γνωστό ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν ονομάζεται «Μωυσής», αλλά Κυριάκος Μητσοτάκης. Οι φτηνιάρικες αναφορές σε έναν γελοίο παραλληλισμό ενός περιθωριακού μέσου δεν δικαιολογείται για επικοινωνιακό υλικό στην υπηρεσία κόμματος της Αριστεράς.
Πρόκειται, λοιπόν, για χαζή κατασκευή από την οποία αρπάχτηκε η κυβερνητική προπαγάνδα για να αντιδράσει στον καταιγισμό επικρίσεων που δεχόταν κυρίως από δημοσιογράφους.
Αυτό δεν πρόβλεψαν όσοι αντικατέστησαν τους αποδέκτες των 20 εκατομμυρίων με το δημοσιογραφικό προλεταριάτο.
Αντί το video να αναδείξει την όσμωση των ιδιοκτητών ΜΜΕ με την κυβέρνηση για την οποία πληρώνουν οι φορολογούμενοι, έδειξε τους δημοσιογράφους ως ευεργετηθέντες και πανευτυχείς.
Αντί να συνδράμει επικοινωνιακά στην ανάδειξη της ποινικής ευθύνης όσων έχουν βάλει τις υπογραφές τους στις αποφάσεις, έβαλε άσχετους στο κάδρο.
Αντί να αντιληφθεί ότι η λίστα μένει στο συρτάρι για να μην μαλλιοτραβηχτεί η κυβέρνηση με τους χρηματοδοτηθέντες μιντιάρχες -για το πόσα πήρε ο ένας και πόσα δεν πήρε ο άλλος- διευκόλυνε την αλλαγή την θεματολογίας του σκανδάλου.
Παγιδευμένος στο δικό του video ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει τη λίστα, αλλά δεν κάνει κάτι για να την πάρει. Π.χ. δεν έσπευσε στη Δικαιοσύνη, δεν πήγε ούτε στη Βουλή με πρόταση Εξεταστικής Επιτροπής.
Αν στην Κουμουνδούρου δεν αντιλαμβάνονται ότι ήταν πολιτικό λάθος τους, ας μείνουν κρυμμένοι πίσω από το video τους, την ώρα που η κυβέρνηση αλωνίζει στα ΜΜΕ με το δημόσιο χρήμα.
ΥΓ: Από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορεί ένα βιβλιαράκι για την πολιτική και την επικοινωνία με τίτλο «Η σκηνοθεσία του δημόσιου προσώπου». Ας το αναζητήσουν οι αρμόδιοι του ΣΥΡΙΖΑ.