Toυ Iωάννη Δαμίγου
Εδώ και πολλές δεκαετίες, σε αυτό το κράτος “μπερντέ”, τις θέσεις “κλειδιά” που ορίζουν, αποφασίζουν τις κακές τύχες του άβουλου αυτού λαού, έχουν καταλάβει μόνιμα σκοτεινοί τύποι. Πάντα μα πάντα ιδιοκτησιακά, πίσω από κάθε θεσμική τέτοια θέση, βρίσκεται ένας εκπρόσωπος του “βαθέως” κράτους.
Όπως αυτού του “μαύρου” πολιτικής απόχρωσης πρώην αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, που αφού πριν ασκούσε έως πρόσφατα τα σκοτεινά του καθήκοντα περί απόδοσης … δικαίου, τώρα αναλαμβάνει ως αχυράνθρωπος την προεδρία της εγκληματικής οργάνωσης, που άλλαξε τίτλο και Α.Φ.Μ. Ο πραγματικός πρόεδρος αδυνατεί να ασκήσει τα ηγετικά του καθήκοντα επισήμως, καθώς καταδικασμένος … παραθερίζει στην φυλακή.
Άγνωστος ο αριθμός ακροδεξιών που υπηρετούν την … δικαιοσύνη στον Άρειο Πάγο, όπως άγνωστος και ο αριθμός των υπολοίπων που εργάζονται ή ασκούν ως “λειτούργημα” τις υπηρεσίες των, σε άλλους πολλούς θεσμούς. Γνωστές όμως οι … δημοκρατικές αποφάσεις και τα έργα των.
Ατυχώς, άλλοι πιάσαν τα γιοφύρια τελικά όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, από το “μάγκες πιάστε τα γιοφύρια” που απαιτούσε το γνωστό άσμα. Στην σκιά του ακροδεξιού “μπερντέ” αυτής της χώρας, κρύβονταν πάντα οι σκούρες φιγούρες, αυτές οι σκληρές δεξιές, οι ακροδεξιές και παρακρατικές. Μισθοφορικές φιγούρες από συστάσεως ελληνικού κράτους, ήταν, είναι και θα παραμείνουν στην υπηρεσία κέντρου λήψης αποφάσεων, ως εκτελεστές των.
Η υποκουλτούρα ως προϊόν της αμάθειας, λειτούργησε ως εκκολαπτήριο γέννησης ακροδεξιών χαρακτήρων, που πλημμύρισαν από άκρου εις άκρον την επικράτεια. Γενιές και γενιές ανδρώθηκαν με ακροδεξιά συμπεριφορά και γαλουχήθηκαν σε αυτήν τυφλά, μη γνωρίζοντας κάτι άλλο παρά την συνέχισή της, σαν ιερή φανατισμένη κληρονομιά. Τόσο απλά και τόσο εύκολα.
Δεν διαμορφώνονται αυτές οι αντιλήψεις ετών, με πειθώ και διαφώτιση από συζήτηση και ανάλυση. “Ου με πείσεις καν με πείσης”. Μάταιος αγώνας σποράς σε χέρσο χωράφι. Όσο η ελεύθερη παιδεία χειραγωγείται από σκοτεινούς διαχειριστές, τόσο η ακροδεξιά θα ανδρώνεται. Πρόσκαιρες οι “δημοκρατικές” αναλαμπές και εύκολα διαχειρίσιμες από επιτήδειους.
Ατυχώς και εσκεμμένως, οι πολίτες αυτού του τόπου, όπως εμφανίζεται ευθέως από τις κοινωνικές και πολιτικές εκφάνσεις δεκαετιών, ορίζονται από δεξιάς έως ακροδεξιάς τάσης προσκείμενοι, ως επί το πλείστον. Το έλασσον “σοσιαλδημοκρατικό κέντρο” σαν πολιτικός χώρος, αποτελεί το σημείο προθέρμανσης για δεξιά αλλαγή στο ημίχρονο του αγώνα, ανάλογα του σκορ και της ανάγκης άμυνας.
Μένει τέλος η αριστερά, που αφού μόνη αδυνατεί να πείσει, δοκιμάζει εξ ανάγκης το πλησίασμα “λοιπών προοδευτικών δυνάμεων” για συνεργασία. Δύσκολα τα πράγματα, καθώς εδώ και καιρό άλλοι πιάσαν τα γιοφύρια.