Του Γ. Λακόπουλου
Προκειμένου να μιλήσει κανείς για την Άννα Διαμαντοπούλου πρέπει να σταθεί πριν από όλα σε δυο όψεις της δημόσιας παρουσίας της. Η πρώτη είναι ότι αποτελεί τυπικό δείγμα αυτού που θα ονομάζαμε “κυβερνάνθρωπο” . Από τα 26 χρόνια της διοικεί άλλους ανθρώπους. Η πορεία της είναι μια αλληλουχία ρόλων κατ’ απονομήν -ως αποτέλεσμα ευφυών ελιγμών στα εσωκομματικά -και εύκολης εισόδου στη Βουλή.
Στην ουσία η πολιτική της υπόσταση, ως ένα σημείο τουλάχιστο, ήταν κατασκευή του κόμματος -στο οποίο στηρίχθηκε για να κάνει καριέρα- άρα και κατασκευή του κράτους. Υπηρέτησε τρεις διαφορετικούς πρωθυπουργούς και προέδρους του ΠΑΣΟΚ με την πρόνοια να τους εγκαταλείψει για τον επόμενο, την κατάλληλη στιγμή. Η Άννα είναι από τους ευνοημένους της πολιτικής- και του ΠΑΣΟΚ- σε όλα τα επίπεδα.
Η δεύτερη όψη είναι ότι αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πολιτικούς της γενιάς της. Από “Ωραία Βαλκάνια Πασοκοπούλα” της δεκαετίας του 1980 -που αναδείχθηκε με την εύνοια της Μαργαρίτας Παπανδρέου και του Αντώνη Λιβάνη, για να σταδιοδρομήσει αργότερα ως ευνοούμενη του Σημίτη- εξελίχθηκε σε αυτοδύναμη πολιτικό, με μεστό λόγο, επαρκή δημόσια παρουσία, ευρωπαϊκό προσανατολισμό και εμπροσθοβαρή κουλτούρα .
Από μια άποψη αξίζει όσα προσπορίσθηκε στο δημόσιο βίο, καθώς είναι εργατική, προσαρμόσιμη στις ανάγκες των εποχών, δραστήρια και αυτοεπιμορφούμενη. Δεν έμεινε όπως ήταν -σαν άλλους δίπλα της -αλλά προχώρησε, ενίοτε με ψυχρούς υπολογισμούς.
Για χρόνια είχε περίοπτη θέση στο πολιτικό στερέωμα, ως επίτροπος και υπουργός-χωρίς να κάνει κάτι “μεγάλο”, παρότι κατοχύρωσε ένα νόμο στο όνομά της. Διατηρεί ευρύ προσωπικό επικοινωνιακό μηχανισμό, έχει καλές σχέσεις με μίντια και οικονομικά συστήματα και συντηρεί ένα δραστήριο και πολυδάπανο “Δίκτυο” – δίκην υβριδικού κόμματος.
Προφανώς η παρουσία της στη Βουλή θα ήταν χρήσιμη σήμερα. Αλλά στις εκλογές του 2012 ήλθε μετά τον Κώστα Σκανδαλίδη στην Α΄Αθήνας, όπου το κόμμα της -το οποίο εν συνέχεια εγκατέλειψε- πήρε μόνο μια έδρα. Είναι προφανές ότι πικράθηκε καθώς κάποια στιγμή είχε αρχίσει να έχει και αρχηγικές βλέψεις.
Πέντε χρόνια από τότε εξακολουθεί να μην βρίσκει τρόπο επιστροφής στο Κοινοβούλιο. Και να αισθάνεται άβολα γι’ αυτό καθώς ισχυρίζεται ότι “θέλει να επιστρέψει στην πολιτεία την επένδυση που έκανε επάνω της”.
Η σχέση της με τη Φώφη Γεννηματά είναι υπό το μηδέν. Η φημολογούμενη επιδίωξη της να προσεγγίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη απέτυχε και η προσπάθεια που κάνει τώρα με τον Γιάννη Ραγκούση και τον Γ. Φλωρίδη μένει να κριθεί.
Η πικρία για τον περιφερειακό ρόλο της, προφανώς την οδηγεί σε λανθασμένες εκτιμήσεις προσώπων και καταστάσεων και άστοχες δημόιες συμπεριφορές- ίσως από προσωπική υπερεκτίμηση. Ανθρώπινο είναι. Συχνά οι πολιτικοί καταναλώνουν οι ίδιοι την προπαγάνδα που παράγουν για τους άλλους.
Στη τελευταία εμφάνιση της στον Ιανό – σε μια συζήτηση αγιογραφικής προβολής της με την εξαίρετη Μαργαρίτα Πουρνάρα- η κυρία ξεπέρασε τα όρια. Στην πρόσκληση υπόσχονταν να μην είναι ….ξινή. Επί σκηνής ήταν κάτι χειρότερο -και αυτό δεν ήταν η πληκτική αυταρέσκεια που τη διέκρινε.
Χωρίς να εξηγήσει πως το ΠΑΣΟΚ πήρε μόλις 6% στο ψηφοδέλτιο στο οποίο μετείχε το 2012, χωρίς προσωπική αυτοκριτική, έριξε την ευθύνη για την απουσία της από τη Βουλή στην… άλλη Διαμαντοπούλου που υπήρχε στο ψηφοδέλτιο. Ηταν τόσο άστοχο ώστε επέτρεψε στην “αντίζηλό” της να την κάνει κιμά.
Αυτή η “άλλη” δεν τοποθετήθηκε το 2012 “ανήθικα”, όπως είπε, στο ψηφοδέλτιο από το ΠΑΣΟΚ – δηλαδή από τον Βενιζέλο- αλλά προϋπήρχε από το 2004 και μάλλον η Άννα έκανε …εισοδισμό. Δεν είχαν το ίδιο όνομα, αλλά μόνο το ίδιο επώνυμο. Δεν ήταν “η άλλη άγνωστη κοπέλα”, αλλά κομματικό στέλεχος. Και αν έχασε ψήφους η ίδια από την “άλλη” μπορεί να συνέβη και το αντίθετο. Αλλά αυτά είναι μικροπράγματα μεταξύ πολιτικών.
Η αλγεινή εντύπωση σ’ αυτή την εμφάνιση της Άννας προέκυψε από δυο άλλα σημεία της παρουσίας της. Όταν η συνομιλήτρια της ανέφερε ότι ο Τσίπρας είναι αγαπητό πρόσωπο απάντησε με παραπομπή στις συμπάθειες προς …τον Χίτλερ. Εκεί χάνεται το μέτρο.
Όταν μια ευπρεπής πολιτικός φτάνει στο σημείο να παραλληλίζει τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό της χώρας με τον …Χίτλερ παίρνει κατήφορο. Με την προνοητική παρέμβαση της Πουρνάρα προσπάθησε να το σώσει-αναγνωρίζοντας ότι ένας τέτοιος παραλληλισμός θα ήταν “ χυδαίος”- αλλά η σφαίρα είχε φύγει.
Η χειρότερη στιγμή της ήταν όταν χαρακτήρισε τον Κ. Σημίτη, “ιστορική μορφή του επιπέδου του Τρικούπη”. Ή δεν είχε ιδέα ποιος ήταν ο Χαρ. Τρικούπης ή δεν θυμάται τι ήταν η περίοδος Σημίτη: με τη διαφθορά, το χρηματιστήριο, τα Ίμια, την υπερχρέωση, την τεχνητή διαμόρφωση των προϋποθέσεων της ΟΝΕ -που ήταν πολιτική της κυβέρνησης που Ανδρέα Παπανδρέου από το 1993 και όχι δική του, το 1996.
Απέδωσε στην περίοδο Σημίτη “τομές” που δεν έγιναν, εκτός αν θεωρεί τομή την διαγραφή του θρησκεύματος από τις ταυτότητες. Μια τομή πήγε να γίνει -αυτή που ετοίμασε ο Τάσος Γιαννίτσης στο ασφαλιστικό σύστημα – και ο Σημίτης τον καρατόμησε, υπό την πίεση των πράσινων συνδικαλιστών που τον είχαν αναδείξει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Άλλο η μυθολογία του Σημίτη και άλλο η πολιτεία του. Άλλωστε η ίδια η Άννα δεν έκανε τίποτε γι’ αυτό το “ιστορικό πρόσωπο” το 2008, όταν ο Γ. Παπανδρέου – στον οποίο προσέβλεπε τότε και κατάρτιζε το …κυβερνητικό του πρόγραμμα- τον πέταξε, με ασήμαντη αφορμή, σαν το σκυλί στο αμπέλι από την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ και ουσιαστικά τον έκοβε δια βίου από τη Βουλή. Μόνο ο Αλέκος Παπαδόπουλος και η Σούλα Μερεντίτη αντέδρασαν…
Η Διαμαντοπούλου είναι πολιτικός με περιεχόμενο και αξία-όσα και αν διαφωνεί κάνεις με τις επιλογές της. Μακάρι να επέστρεφε στην επίσημη πολιτική. Αλλά μένοντας εκτός γίνεται η “κακιά” της υπόθεσης κι αδικεί τον αυτό της. Με τέτοιες τοποθετήσεις και με εξηγήσεις για τον εαυτό της και άλλους που δεν έχουν πολιτικό βάθος, αυτοακυρώνεται και δεν θα επιστρέψει ποτέ στο Κοινοβούλιο.
Τα λάθη στην πολιτική πληρώνονται. Π.χ. αν δεν είχε φύγει από το ΠΑΣΟΚ – γιατί δεν μπορούσε να ανεχθεί τον εκλεγμένο Βενιζέλο – ίσως σήμερα να ήταν επικεφαλής του, καθώς έχει απείρως περισσότερα προσωπικά προσόντα από τη Φώφη.
Οι αβασάνιστες τοποθετήσεις σαν αυτές στον Ιανό λειτουργούν ως πρόκληση στην κοινή γνώμη. Στην καλύτερη περίπτωση παραπέμπουν στον ψαλμό: “ Ἐπί τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καὶ ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών”.. Είναι ο Ψαλμός 136 . Ο ψαλμός της εξορίας…
