Του Γ. Λακόπουλου
Είναι πλην των άλλων και ενοχλητικό: σε κρίσιμη ώρα για τον πληθυσμό, με το μέλλον αόρατο ακόμη, τους πολίτες φοβισμένους και τη μακάβρια λίστα των θυμάτων να μεγαλώνει, υπάρχουν κυβερνήσεις που επαίρονται ότι «θωράκισαν» τη χώρα τους.
Αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων προσπαθούν να αποκτήσουν προφίλ ηγέτη με επικοινωνιακές πατέντες για τάχα καλή διαχείριση της κρίσης. Και πορτ -παρόλ τουιτάρουν ότι «τα αυστηρά, έγκαιρα, προληπτικά μέτρα για τον περιορισμό του κορδονιού, αποδίδουν», προτού φανεί φως στον ορίζοντα. Η μικροπολιτική ποτέ δεν πεθαίνει.
Ότι και η ελληνική κυβέρνηση ανήκει, αν δεν πρωταγωνιστεί, σ’ αυτόν τον κύκλο των αυτοεπαινούμενων- στον οποίο μετέχει ακόμη και ο εγκληματικά απερίσκεπτος Κόντε- είναι απλώς λυπηρό.
Ας δούμε όμως την ουσία: η Ευρώπη-, για να μείνουμε μόνο στην υπερεθνική ομάδα που ανήκουμε- πιάστηκε απροετοίμαστη.
Οι πολιτικές ηγεσίες της, οι κυβερνήσεις και οι συναφείς θεσμοί της φέρουν εξ ολοκλήρου την ευθύνη γι’ αυτό που συμβαίνει. Μπορεί να κομπάζουν ότι παίρνουν μέτρα, αλλά αυτό δεν τους εξιλεώνει.
Αν μέχρι τώρα δεν έχουν ξεχυθεί τα ποτάμια των πολιτών τους εναντίον τους, είναι γιατί η μάχη κατά του ιού συνεχίζεται και το κόστος σε ανθρώπινες ζωές δεν έχει φτάσει ακόμη στο κόκκινο.
Ειδικά αν ληφθεί υπόψη ότι κάθε χρόνο στην Ευρώπη πεθαίνουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από γρίπη -για την οποία υπάρχει και εμβόλιο και θεραπεία.
Μένει μόνο η ελπίδα ότι αυτή τη φορά η Κασσάνδρα θα πέσει έξω. Η Τροία δεν θα αλωθεί από μέσα, με τον Δούρειο Ίππο που κατασκεύασε η αδιαφορία και η ανευθυνότητα των κυβερνήσεων.
Αλλά τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα που άφησαν αφύλακτες τις πύλες για να περάσει ο κορωνοϊός είναι ορατά και τα περιγράφουν ήδη οι πιο έγκυροι επιστημονικοί παράγοντες:
Πρώτο: Η μη-έρευνα. Ας μην καταφύγουμε στον Μπιλ Γκέιτς που κατακεραυνώσει την πολιτική τάξη για την αδιαφορία της στις προειδοποιήσεις.
Ο ημέτερος Γ. Σούρλας, πρώην υπουργός Υγείας σε ένα άρθρο του -δημοσιεύεται στις «Αναγνώσεις»- κατέγραψε τις πέντε μεγάλες πανδημίες του τελευταίου αιώνα και τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων -για τις οποίες οι κυβερνήσεις αδιαφόρησαν.
Αντί να χρηματοδοτήσουν την έρευνα για να αμυνθούν οι κοινωνίες σε κάτι που επέλαυνε, έριχναν τα λεφτά της έρευνας για νέα καλλυντικά και κερδοφόρα εμπορικά φάρμακα για την κάθε Νοβάρτις. Και τώρα ξεκινούν από την αρχή.
Δευτερο: Η -μη-κινητοποίηση. Η Κίνα αιφνιδιάστηκε από τον ιό, αλλά έδρασε κεραυνοβόλα. Έτσι η Ευρώπη κέρδισε χρόνο- τουλάχιστον δυο μήνες- προτού την επισκεφθεί το πρόβλημα.
Περί επίσκεψης επρόκειτο, με τη μορφή Κινέζων που έφταναν ανεμπόδιστα στην Ευρώπη κυρίως για εμπορικές εκθέσεις, όπως στο Μιλάνο με το Σαλόνι Μόδας.
Οι κυβερνήσεις δεν πήραν απολύτως κανένα έγκαιρο μέτρο. Ούτε τα δημόσια συστήματα υγείας ενίσχυσαν, ούτε υλικά προμηθεύτηκαν, ούτε τους υγειονομικούς εκπαίδευσαν, ούτε τον πληθυσμό προειδοποίησαν.
Τρίτο: Οι-μη περιορισμοί. Όταν ο ιός άρχισε να εξαπλώνεται στην Ευρώπη, οι κυβερνήσεις δίστασαν να πάρουν άμεσα μέτρα παρεμπόδισης της διασποράς.
Διόλου τυχαία. Οι περιορισμοί θίγουν συμφέροντα. Και σε μια Ευρώπη που κυριαρχούν πολιτικοί-μαριονέτες συμφερόντων τέτοιες αποφάσεις είναι αδιανόητες.
Για να μην μιλήσουμε για τα δικά μας, μπορεί κανένας περιμένει από τον Μακρόν ότι θα θίξει όσους τον ανάδειξαν; Ομοίως ο Παγκόσμιος Οργανισμών Υγείας- τον οποίο ελέγχουν επίσης κυβερνήσεις που ελέγχονται από συμφέροντα- αντι για συναγερμό, στην αρχή συνιστούσε … μη μέτρα.
Τέταρτο: Οι κερκόπορτες. Όταν ήλθαν τα μέτρα ήταν αποσπασματικά, καθυστερημένα, και άφηναν ανοιχτές κερκοφόρες. Π.χ. στην Ελλάδα- στην οποία εντοπίσθηκε το πρώτο κρούσμα στις 26 Φεβρουάριου-τα σχολεία έκλεισαν στις 10 Μαρτίου, τα καταστήματα και οι χώροι συνάθροισης στις 14-16 Μαρτίου κλιμακωτά, οι Εκκλησίες στις 16 Μαρτίου, η απαγόρευση κυκλοφορίας από τα αστικά κέντρα προς την ύπαιθρο στις 22 Μαρτίου και τα σύνορα δεν έκλεισαν ακόμη πλήρως.
Το μόνο έγκαιρο μέτρο ήταν η επικοινωνιακή αποθέωση του Πρωθυπουργού από τους Διαμαντόπουλους και το εξαχρειωμένο μιντιακό σύστημα.
Πέμπτο: Η ατολμία. Ενώ ο ιός κάλπαζε διαπιστώθηκε ότι όχι μόνο τα φαρμακεία, αλλά και τα συστήματα υγείας δεν είχαν βασικά υλικά: γάντια, μάσκες, αντισηπτικά. Τα νοσοκομεία δεν είχαν αναπνευστήρες. Ακόμη δεν έχουν.
Και όμως οι κυβερνησεις περίμεναν και περιμένουν το βαπόρι από την Περσία. Να φτάσουν προμήθειες από την… Κίνα και πανηγυρίζουν όταν έρχονται. Βγάζουν και φωτογραφίες γελοίοι υπουργοί που τα υποδέχονται.
Κανείς δεν τόλμησε να επιτάξει π.χ. μια βιομηχανία καλλυντικών για να κατασκευάζει- επιτόπια τα υλικά που χρειάζεται μια χώρα.
Έκτο: Η προστασία του ιδιωτικού τομέα. Ενώ τα τελευταία χρόνια οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θεοποιούν την ιδιωτική πρωτοβουλία στην Υγεία -εκεί άλλωστε καταφεύγουν οι πολιτικοί και οι οικογένειες τους συνήθως- όταν ζόρισαν τα πράγματα ανέθεσαν το βάρος της αντιμετώπισης του ιού αποκλειστικά στον δημόσιο τομέα.
Ως τότε τον περιόριζαν ή τον συκοφαντούσαν. Και πάντως τον άφηναν χωρίς υποδομές, εξοπλισμό και προσωπικό. Στην Ελλάδα το ξέρουμε καλά μετά τον Ιούλιο του 2019.
Η ελληνική κυβέρνηση μιλάει για «πόλεμο», αλλά αφήνει τους ιδιώτες έξω από τη μάχη. Τυχαίο; Καθόλου. Τους προστατεύει ώστε και μέσα στην κρίση και μετά να θησαυρίζουν, αφού τα κρατικά νοσοκομεία θεωρούνται «μολυσμένα». Ούτε η αντιπολίτευση έχει ζητήσει την επίταξη ενός ιδιωτικού θεραπευτηρίου.
Έβδομο: Η -μη αλήθεια. Το πρώτο μέλημα των κυβερνήσεων ήταν να κρύψουν την-μισή- αλήθεια. Δεν είπαν ότι πιάστηκαν στον ύπνο.
Αντίθετα φρόντισαν να διασπείρουν τον πανικό με την προσδοκία ότι θα αποδώσουν περισσότερο τα καθυστερημένα μέτρα τους. Για να κατανείμουν το πρόβλημα στο χρόνο για να μην καταρρεύσουν τα εγκαταλειμμένα συστήματα υγείας.
Απέκρυψαν ότι ο ιός δεν σκοτώνει τον γενικό πληθυσμό και συνεπώς προέχει η προστασία των ομάδων υψηλού κίνδυνου. Ακόμηκαι τον πραγματικό αριθμό κρουσμάτων και θανάτων αλλοιώνουν
Δεν είπαν και δεν λένε την αλήθεια για τις οικονομικές συνέπειες. Κρύβουν ότι οι κρατικοί προϋπολογισμοί δε μπορούν να εγγυηθούν τίποτε για το μέλλον.
Μηρυκάζουν ανοησίες για «κορονο-ομόλογο» που θα χρηματοδοτήσει την αποκατάσταση της ζημιάς και απειλούν την κοινοτική Ευρώπη, αλα Σαλβίνι.
Πουλάνε εξαγγελίες για πλήρη κάλυψη των πάντων- καλλιεργώντας προσδοκίες για κάτι ανέφικτο. Αντί για τη συναίσθηση ότι όλοι θα χάσουν και το ζητούμενο είναι να κατανεμηθεί δίκαια το κόστος στην κοινωνία.
Το έγκλημα φέρνει την τιμωρία τους. Αλλά η πολιτική βουλιμία- και αθλιότητα -δεν υποχωρεί ούτε βήμα.
Υπάρχουν κυβερνήσεις και πρωθυπουργοί που λειτουργούν με ένα επικοινωνιακό επιτελείο για το προφίλ τους- δίπλα τους.
Αδίστακτοι στα ΜΜΕ κοινοποιούν «δημοσκοπήσεις» αναίσθητων που δείχνουν κυβερνητικούς θριάμβους στην αντιμετώπιση της επιδημίας. Ενώ βρισκόμαστε στο κατώφλι τη κόλασης.
