Ένα Βιβλίο σε συνέχειες! (6) <Ποιός σκότωσε τον Πρωθυπουργο;>

[Συνέχεια από το προηγούμενο]

6. Ζητείται Πρωθυπουργός
Ήταν περασμένες δέκα, το πρωί του Σαββάτου, όταν έφτασε στα κεντρικά γραφεία του κόμματος. Δημοσιογράφοι και τηλεοπτικές κάμερες έπεσαν επάνω του για μια δήλωση. Δεν είπε λέξη και προχώρησε. Πήρε το ασανσέρ και ανέβηκε στον τέταρτο όροφο. Σε όλο το κτίριο επικρατούσε αναστάτωση. Στελέχη του κόμματος περιφέρονταν στους διαδρόμους. Δεν μίλησε σε κανέναν. Μπήκε σ’ ένα γραφείο και έκλεισε πίσω του την πόρτα.

Γύρω από ένα τραπέζι βρισκόταν ήδη πέντε άτομα. Στη μέση του τραπεζιού ήταν πεταμένες οι εφημερίδες της ημέρας, με παραρτήματα και μεγάλους τίτλους. Δεν τις άγγιξε καν. Ζήτησε να κλείσουν την τηλεόραση και κάθισε.

Οι άλλοι τον κοίταζαν περιμένοντας να ανοίξει αυτός τη συζήτηση.

Ήταν όλοι τους αποφασισμένοι οπαδοί του Κωνσταντίνου και στην Κεντρική Επιτροπή σχημάτιζαν ένα συμπαγή πυρήνα που ήλεγχε στην ουσία όλες τις διαδικασίες. Μαζί αποφάσιζαν για τις ενέργειες που έπρεπε να κάνουν όταν υπήρχε ένα σοβαρό εσωκομματικό πρόβλημα. Ο Θεοδωρίδης ήταν ο άτυπος επικεφαλής τους.

Τους κοίταξε έναν-έναν και αποφάσισε να μιλήσει:
«Τα γεγονότα τα ξέρετε. Όταν έφυγα από το νοσοκομείο το χειρουργείο συνεχίζονταν. Νομίζω ότι θα πάρει ώρες ακόμη. Δεν έχουμε πολλές ελπίδες για να μην πω ότι δεν έχουμε καμία. Μίλησα και με το Μιχαηλίδη. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο. Φαίνεται πως ο δολοφόνος χρησιμοποίησε το όνομα ενός φίλου του προέδρου για να γίνει δεκτός στο μέγαρο Μαξίμου. Αυτός ο φίλος του, βρέθηκε στο εξωτερικό αλλά δεν έχει ιδέα. Του ζήτησαν να έλθει στην Ελλάδα για να τον ανακρίνουν, αλλά δεν περιμένουν πολλά πράγματα. Το όνομα που έδωσε ο δολοφόνος ήταν ψεύτικο. Μη με ρωτήσετε ποιος βρίσκεται πίσω από όλα αυτά. Δεν έχω ιδέα.»

«Δηλαδή ο Πρωθυπουργός δέχθηκε ένα φάντασμα;» τον διέκοψε κάποιος. «Και πώς γίνεται να μην μπορεί η αστυνομία να βρει το παραμικρό; Τόσοι άνθρωποι τον είδαν. Τουλάχιστον η ασφάλεια του προέδρου έπρεπε να παίρνει μέτρα, έχουν ευθύνες.»

«Άσε την ευθύνη της αστυνομίας Μιχάλη.» είπε ο Θεοδωρίδης. «Το θέμα μας δεν είναι αυτό. Εμείς εδώ έχουμε να δούμε άλλα πράγματα. Είναι πολιτική δολοφονία και γι’ αυτό σας φώναξα. Προέχει να διατηρήσουμε τον έλεγχο της κατάστασης. Σε λίγο θα συνεδριάσει το υπουργικό συμβούλιο, αλλά δεν νομίζω ότι θα πουν τίποτε ουσιαστικό.»

«Θα μιλήσουν για την κηδεία»

«Σε παρακαλώ Μιχάλη. Ο πρόεδρος ζει ακόμη.»

«Με συγχωρείς, άλλο εννοούσα.»

Ο Θεοδωρίδης κοίταξε τους συνεργάτες του και κατάλαβε ότι περίμεναν από αυτόν κάτι περισσότερο από σχόλια και πληροφορίες. Έπρεπε να δώσει οδηγίες.

«Δεν είναι ώρα για υπαινιγμούς. Ότι και αν γίνει, βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα κατάσταση. Ακόμη και αν αποφύγουμε το μοιραίο, έχουμε μπροστά μας εξελίξεις. Κάποια στιγμή θα συνεδριάσει η κοινοβουλευτική ομάδα για να υποδείξει νέο Πρωθυπουργό. Λέω κάποια στιγμή γιατί τίποτε δεν μπορούμε να προεξοφλήσουμε. Μπορεί οι γιατροί να τα καταφέρουν και ο πρόεδρος να ζήσει.»

«Συνεπώς όλα αυτά δεν ισχύουν.»

«Ισχύουν Μιχάλη, απλώς μετακινούνται χρονικά. Όμως, ακόμη και αν ζήσει, θα είναι δύσκολο να αναλάβει καθήκοντα. Οπότε αργά ή γρήγορα, πάλι πάμε για εκλογή Πρωθυπουργού. Γι’ αυτό πρέπει να κινηθούμε. Ότι και να γίνει πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Μακάρι να γίνει το θαύμα και να ζήσει ο πρόεδρος. Τις εξελίξεις όμως δεν τις αποφεύγουμε.»

Γύρισε σ’ αυτόν που καθόταν δεξιά του:

«Εσύ Γιάννη θα πάρεις έναν κατάλογο με τους βουλευτές και μέχρι το βράδυ θα ξεκαθαρίσεις την κατάσταση. Δεν ξέρουμε ακόμη ποιοι θα διεκδικήσουν την πρωθυπουργία, αλλά πρέπει να έχουμε μια καθαρή εικόνα για τη κοινοβουλευτική ομάδα.»

«Άκουσα ότι μερικοί ζητούν να συνεδριάσει κανονικά τη Δευτέρα η Κεντρική Επιτροπή», είπε κάποιος.

«Το ξέρω Κώστα, αλλά νομίζω ότι πρέπει να το αποφύγουμε. Τη Δευτέρα δεν μπορεί να γίνει συνεδρίαση. Θα συνεννοηθώ με τους άλλους. Δεν νομίζω να έχει κανείς αντίρρηση.»

«Ζητούν να συνέλθει η Κεντρική Επιτροπή για να προκαταλάβουν τις διαδικασίες. Να αποφασίσει για τον νέο πρωθυπουργό αν χρειαστεί.»

Ο Θεοδωρίδης αντέδρασε έντονα:

«Σ’ αυτό η γραμμή μας είναι καθαρή. Τον νέο Πρωθυπουργό θα τον υποδείξει η κοινοβουλευτική ομάδα, όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Δεν είναι δουλειά της Κεντρικής Επιτροπής. Αυτό το μήνυμα να περάσει σε όλους.»

Το λόγο πήρε ένας άλλος από τους παρόντες.

«Αντώνη όπως είπες αργά ή γρήγορα πάμε για νέο πρωθυπουργό. Εμείς ποιον θα υποστηρίξουμε; Είμαι και βουλευτής και πρέπει να ξέρω.»

«Βαγγέλη δεν πρέπει να βιαστούμε. Διάβολε η χώρα έχει ακόμη Πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνου.

«Υποθέτω ότι ο Αποστόλου θα είναι υποψήφιος.»

«Πιθανόν. Επικοινώνησα ήδη με κάποιους δικούς του. Δεν τους έχει πει ακόμη τίποτε. Περιμένει κι αυτός τους γιατρούς. Δεν είναι βλάκας να σπεύσει όσο ο πρόεδρος χαροπαλεύει.»

«Ίσως περιμένει να εκδηλωθούμε πρώτα εμείς» πήρε το λόγο ο Γιάννης «Γι’ αυτό πρέπει να καταλήξουμε γρήγορα. Όμως πώς θα μιλήσουμε στους βουλευτές όταν δεν ξέρουμε για τι μιλάμε;»

«Γιάννη είναι δυνατόν να ζητήσουμε εμείς πρώτοι νέο πρωθυπουργό; Θα καούμε. Ο πρόεδρος ζει ακόμη. Δεν θα μιλήσουμε για νέο Πρωθυπουργό. Απλώς θα είμαστε έτοιμοι.»

«Και για λογαριασμό τίνος θα ετοιμαστούμε ρε Αντώνη;»

Ο Θεοδωρίδης ήξερε ότι οι συνεργάτες του, ήθελαν να διαδεχθεί τον Κωνσταντίνου ο Αλέκος Καράς. Υπήρχε βέβαια και ο Νικολούδης. Ήταν φίλος του Κωνσταντίνου, αλλά πολύ νέος για να αναλάβει τέτοιες ευθύνες. Ιδίως σ’ αυτή τη δραματική κατάσταση. Ο Καράς είχε το προβάδισμα.

Παρά την κριτική που ασκούσε τελευταία ήταν ο μόνος από τους φίλους του Κωνσταντίνου που κρατούσε επαφή μαζί τους και είχαν προετοιμαστεί ψυχολογικά ότι θα τον υποστήριζαν για πρόεδρο του κόμματος όταν έφτανε η ώρα της διάδοχης. Τώρα διαπίστωναν ότι τα πράγματα ήρθαν έτσι ώστε να υποστηριχθεί πολύ νωρίτερα. Με αντίπαλο προφανώς τον Αποστόλου.

«Για ποιον θα κινηθούμε, Αντώνη;» ξαναρώτησε ο Βαγγέλης.

Ο Θεοδωρίδης δεν απάντησε. Κάτι μέσα του έλεγε ότι δεν πρέπει να βιαστεί. Είχε υπόψη του τις προτιμήσεις που έδειχνε ο Κωνσταντίνου και στον Καρά και στον Νικολούδη. Αλλά ήξερε και την ψυχρότητα που υπήρχε τελευταία με τον Καρά. Πολύ θα ήθελε να μπορούσε να τον ρωτήσει, ποιον θα προτιμούσε τελικά.

Πριν από τα γεγονότα η δουλειά του Θεοδωρίδη ήταν να υποχρεώσει τους δελφίνους να υποστηρίξουν τον Κωνσταντίνου στο συνέδριο, στρέφοντας εναντίον τους τις κομματικές οργανώσεις που επηρέαζε. Τώρα τα πράγματα έπαιρναν άλλη τροπή. Έπρεπε να υποστηρίξει έναν από όλους και να πείσει και τους υπόλοιπους να πάνε μαζί του, αν ήθελε να μην γίνει ο Αποστόλου πρωθυπουργός και μάλιστα χωρίς συνέδριο και εκλογές. Έπρεπε να καταλήξει ποιος μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Αποστόλου. Θα ήταν ο Καράς;

Όχι, δεν έπρεπε να βιαστεί, έπρεπε να δει τι θα κάνουν και οι άλλοι. Η Βούλγαρη, ίσως ο Ιωαννίδης, ακόμη και ο Θεοφανόπουλος. Και βέβαια υπήρχε ο Γρηγοριάδης. Αν εκδήλωνε επιθυμία να γίνει αυτός πρωθυπουργός πολλά θα άλλαζαν. Κι ήταν ο μόνος τον οποίο ο Θεοδωρίδης ένιωθε ότι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει. Το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να περιμένει.

Σκέφθηκε λίγο και είπε:

«Συμφωνούμε ότι δεν θα κάνουμε τίποτε πριν ξεκαθαρίσουν τα πράγματα στο Γενικό Κρατικό. Αυτό να μην το ξεχνάτε. Επειδή όμως κάποια στιγμή θα πρέπει να εκδηλωθούμε, πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Όταν έλθει η ώρα να κινηθούμε θα δούμε και για ποιον θα το κάνουμε. Καταλαβαίνω ότι όλοι έχετε στο μυαλό σας τον Καρά. Κι εγώ αυτόν βλέπω. Με τους άλλους όμως τι γίνεται; Έχουν φιλοδοξίες και το ξέρετε. Αν δεν θέλουμε να χάσουμε πριν ξεκινήσουμε πρέπει να πιέσουμε για να τα βρουν μεταξύ τους. Τουλάχιστον να συμφωνήσει ο Καράς με τον Νικολούδη. Μετά θα ακολουθήσουν και οι άλλοι. Αν το χρειαζόμασταν μια φορά για το συνέδριο τώρα το χρειαζόμαστε δέκα.»

«Δεν τα βρήκαν τόσο καιρό θα τα βρουν σε δυο μέρες;» είπε ο Θανάσης.

Ο Γιάννης τον σταμάτησε.

«Εμείς πρέπει να καταλήξουμε ποιος μπορεί να κερδίσει τον Αποστόλου. Και μετά ας πάρει ο καθένας τις ευθύνες του. Χωρίς εμάς κανείς δεν μπορεί να κερδίσει.»

«Ξεχνάς κάτι Θανάση» είπε ο Θεοδωρίδης. «Μέχρι τώρα είχαμε να δώσουμε μια μάχη στο συνέδριο και αν εξασφαλίζαμε τους συσχετισμούς προσυνεδριακά, όλα θα ήταν πιό εύκολα. Ήθελαν δεν ήθελαν θα μας ακολουθούσαν. Τώρα όμως το λόγο έχει η κοινοβουλευτική ομάδα. Εκατόν εβδομήντα άνθρωποι όλοι κι όλοι.»

Ο άλλος επέμενε

«Αυτό θα είναι το πρόβλημα μας;»

«Ναι. Οι άλλοι θα έχουν έναν υποψήφιο και εμείς θα πάμε με πέντε; Διασπασμένοι δεν έχουμε τύχη. Οι βουλευτές θα κοιτάξουν τον συμφέρον τους.»

«Μόνος σου υπαινίχθηκες πριν ότι ο Καράς έχει τις περισσότερες πιθανότητες. Να πάμε να τον βρούμε να τελειώνουμε.»

«Πρέπει να το δεχθούν και οι άλλοι Θανάση. Ο Νικολούδης θα κάνει πίσω; Θα τον υποστηρίξουν και κάποια Μέσα Ενημέρωσης. Ξέρεις ότι έχει κάνει δουλειά το τελευταίο καιρό.»

«Ξέρω ότι έχει προσλάβει δύο εταιρίες δημόσιων σχέσεων» τον έκοψε ο άλλος.

Μπήκε στη μέση ο βουλευτής.

«Όλοι αυτό κάνουν. Εταιρία υποστηρίζει επικοινωνιακά και τη Βούλγαρη. Αυτά δεν είναι καινούργια.»

«Εγώ αν δεν πάμε με τον Καρά, δεν συμμετέχω», πετάχτηκε ο Γιάννης. «Δεν έχω σκοπό να δώσουμε στο πιάτο την πρωθυπουργία στον Αποστόλου. Αν την πάρει, είμαστε να τα μαζεύουμε όλοι από δώ μέσα.»

«Μη βιάζεσαι Γιάννη» ξαναμίλησε ο Βαγγέλης. «Υπάρχει και η λύση του Γρηγοριάδη.»

«Ο Γρηγοριάδης δεν είναι δικός μας και ούτε μας υπολογίζει.»

«Μπορεί όμως να κερδίσει τις εκλογές. Και μ’ αυτόν ίσως αποσυρθεί ακόμη και ο Αποστόλου.»

«Και λοιπόν; Μήπως πρόκειται να μας δίνει λογαριασμό αν επικρατήσει; Αυτός έχει τις δικές του ιδέες για το κόμμα.»

«Μην ξεχνάς ότι ελέγχουμε την Κεντρική Επιτροπή.»

«Την ελέγχαμε όσο ήμασταν όλοι μαζί. Πόσοι νομίζεις ήταν τελευταία αφοσιωμένοι στον πρόεδρο; Και τώρα, χωρίς αυτόν, αν διασπαστούμε τα χάσαμε όλα. Και αν ο Αποστόλου γίνει πρωθυπουργός θα πάρει και δικούς μας μαζί του.»

Ο Θεοδωρίδης τους άκουγε. Ήξερε ότι μόνος του ο Κωνσταντίνου δεν ήλεγχε πάνω από το ένα τρίτο της Κεντρικής Επιτροπής. Την πλειοψηφία την εξασφάλιζε η συμμαχία του με τους υπόλοιπους υποστηρικτές του. Καταλάβαινε ότι η συζήτηση πήγαινε σε αδιέξοδο.

Τον έτρωγε όμως και κάτι άλλο. Η πορεία των ανακρίσεων.

Σχεδόν ασυναίσθητα είχε σχηματίσει την πεποίθηση ότι οποιοσδήποτε πολιτικός σχεδιασμός θα μπορούσε να τιναχτεί στον αέρα, από τις ανακρίσεις. Ήρθε στο μυαλό του η συζήτηση με τον Μιχαηλίδη. Αποφάσισε να τους αναφέρει κάποιες από τις σκέψεις του.

«Παιδιά, πρέπει να μιλάμε καθαρά. Έχουμε μια πολιτική δολοφονία ή έστω μια απόπειρα δολοφονίας και κανείς δεν ξέρει που θα μας βγάλει. Αυτή τη στιγμή είμαστε στο σκοτάδι. Δεν έχουμε καμιά ένδειξη ποιος οργάνωσε τη δολοφονία του προέδρου και για ποιο λόγο. Να μου επιτρέψετε να θεωρήσω όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά. Είναι κάποιος παράφρων; Είναι κάποια ξένη δύναμη; Είναι δουλειά κύκλων της αντιπολίτευσης; Κρύβεται κάποιος με οικονομικά συμφέροντα; Και θα το πω κι αυτό. Μήπως οργανώθηκε μέσα από το κόμμα μας;»

«Δεν έχεις άδικο και θα συμπλήρωνα μήπως πρόκειται για προσωπική υπόθεση του προέδρου», είπε σχεδόν αυθόρμητα ο Νίκος που άκουγε σιωπηλός ως εκείνη τη στιγμή.

«Αυτό να μην το ξαναπείς» τον έκοψε ο Θεοδωρίδης. «Είναι πολιτική υπόθεση. Με πολιτικά κίνητρα, και με πολιτικούς στόχους. Αυτό να το ξεκαθαρίσουμε.»

Ο Νίκος δεν συνέχισε. Ο Θεοδωρίδης όμως από εκείνη τη στιγμή άρχισε να νιώθει ένα κενό στο στομάχι. Καθώς ερχόταν στα γραφεία του κόμματος, του είχε περάσει από το μυαλό κι αυτό το ενδεχόμενο. Όχι τυχαία. Μπορεί ο Νίκος να το έθεσε αόριστα, ο ίδιος όμως ήξερε ότι κάποια εποχή ο Κωνσταντίνου ήταν απασχολημένος με μια προσωπική περιπέτεια.

Μια γυναίκα του τηλεφωνούσε τις πιο απίθανες ώρες και για να της μιλήσει ζητούσε να μείνει μόνος. Ήξερε ότι είναι γυναίκα γιατί δυο φορές τουλάχιστον, πριν ο Κωνσταντίνου του ζητήσει να αποχωρήσει για να μιλήσει στο τηλέφωνο, πρόλαβε να ακούσει τη φωνή της. Μια βραχνή φωνή που διαπερνούσε το ακουστικό.

Πολλές φορές είχε αναρωτηθεί ποια μπορούσε να είναι αυτή η μυστηριώδης γυναικεία φωνή που έκανε τον Κωνσταντίνου να τα χάνει και να απομονώνεται κάθε φορά που την άκουγε στο τηλέφωνο;

Ο Κωνσταντίνου ιστορίες με γυναικοδουλειές δεν είχε. Όχι τώρα που πέρασε τα 70, αλλά και νεώτερος. Τουλάχιστον από τότε που ο Θεοδωρίδης έγινε συνεργάτης του, δεν είχε καμία τέτοια ένδειξη. Ποτέ δεν του πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να είχε εξωσυζυγικά μπερδέματα. Ούτε κανείς το υπαινίχθηκε ποτέ. Ακόμη και η αντιπολίτευση και ο εχθρικός τύπος, αναγνώριζαν ότι στον ιδιωτικό βίο του ήταν τυπικός οικογενειάρχης.

Εκείνη η γυναικεία φωνή στο τηλέφωνο όμως τον είχε απασχολήσει πολλές φορές. Στη συνέχεια το ξέχασε καθώς είχε καιρό να την ακούσει. Το θυμήθηκε ασυναίσθητα το πρωί, μερικές ώρες μετά τα γεγονότα. Και τώρα, σχεδόν αφελώς, ο Νίκος, προσέθεσε ανυποψίαστος και ένα ενδεχόμενο που ο ίδιος είχε σπεύσει ήδη μέσα του να αποκλείσει.

Έδιωξε πάλι αυτή τη σκέψη και απευθύνθηκε στους άλλους:

«Θα περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει τις επόμενες ώρες και το βράδυ τα ξανάλεμε. Θα έλθετε στο σπίτι μου. Ένας-ένας και κουβέντα σε κανέναν. Εσύ Γιάννη να φέρεις τον κατάλογο με τους βουλευτές. Και πάρτε και κανένα τηλέφωνο σε οποίον εμπιστεύεστε για να δούμε πως διαμορφώνεται το κλίμα στους άλλους. Εγώ τώρα φεύγω για μερικές συναντήσεις. Θα σας ενημερώσω το βράδυ.»

Τους χαιρέτησε και βγήκε, είχε ένα ραντεβού που δεν έπρεπε να χάσει. Την ώρα που περνούσε την πόρτα του κόμματος χτύπησε το τηλέφωνο του.

«Αντώνη, εδώ Παυλάκης. Σε ψάχνω όλη τη νύχτα.»

«Το είχα κλειστό Χάρη, καταλαβαίνεις.»

Ο Χάρης Παυλάκης ήταν αρχισυντάκτης στο Κανάλι 30. Ο Θεοδωρίδης τον ήξερε καλά και συνεργάζονταν πολλά χρόνια.

«Αντώνη πρέπει να σε δω.»

«Δεν γίνεται. Άλλωστε δεν ξέρω τίποτε. Ότι ξέρεις εσύ ξέρω κι εγώ.»

«Δεν είναι για το Γενικό Κρατικό. Αυτά τα μαθαίνω. Για τα πολιτικά θέλω να έχω μια εικόνα. Τι γίνεται από εδώ και πέρα. »

«Δεν το αφήνουμε για αύριο ρε Χάρη; Να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα.»

«Αύριο το πρωί τότε θα έλθω εγώ ο ίδιος στο γραφείο σου.»

«Είσαι τρελός. Αν σε δουν να μπαίνεις στο κόμμα ούτε κι εγώ ξέρω τι θα πουν. Καλύτερα να τα πούμε…»

Δίστασε λίγο. Δεν ήθελε να πει από το τηλέφωνο που συναντούσε κρυφά εδώ και χρόνια τον Παυλάκη. Οι δυο τους είχαν από παλιά μια συμφωνία. Ο Παυλάκης πρόβαλε τα θέματα που ενδιέφεραν τον Θεοδωρίδη κι αυτός του έδινε πληροφορίες. Κανείς δεν τους είχε δει ποτέ μαζί. Κάθε τόσο όμως τον συναντούσε σ’ ένα δικηγορικό γραφείο που άνηκε σ’ ένα κοινό φίλο τους. Αυτή τη φορά είχε περισσότερους λόγους να προστατεύσει αυτή τη συνάντηση.

«Χάρη ξέρεις που. Αύριο το βράδυ στις εννιά»

«Στις δέκα, δεν προλαβαίνω.»

Έκλεισε το τηλέφωνο και μπήκε στο αυτοκίνητο.

Σκεφτόταν ότι σ’ αυτά που θα ακολουθούσαν η τηλεόραση θα έπαιζε μεγάλο ρόλο. Και έπρεπε να πείσει το Παυλάκη να υποστηρίξει αυτόν που θα προόριζαν για αντίπαλο του Αποστόλου. Δεν θα ήταν πολύ εύκολο γιατί η Βούλγαρη είχε καλές σχέσεις με τον ιδιοκτήτη του καναλιού. Ο Θεοδωρίδης ήξερε ότι το υπουργείο Οικονομικών τον βοήθησε. Και τώρα θα έρχονταν η ώρα της ανταπόδοσης. Έπρεπε να της κόψει το δρόμο.

Η αυριανή συνάντηση με το Παυλάκη θα έκρινε πολλά.

Άκουσε πίσω του να κορνάρουν και είδε ότι το φανάρι είχε ανάψει. Ανέβηκε την Κηφισίας και σε δέκα λεπτά είχε φτάσει στο Νέο Ψυχικό. Μπήκε δεξιά σ’ ένα μικρό δρόμο και παρκάρισε. Κοίταξε το ρόλοι του. Σχεδόν μεσημέρι. Προχώρησε με τα πόδια καμία πεντακοσαριά μέτρα -πάντα έπαιρνε τέτοιες προφυλάξεις- και σταμάτησε μπροστά σε μια πολυκατοικία με πυλωτή.

Κοίταξε γύρω του και χτύπησε το κουδούνι. Του άνοιξαν αμέσως και ανέβηκε στο ρετιρέ. Μόλις άνοιξε η πόρτα είδε μπροστά του τον άνθρωπο που τον περίμενε.

Ήταν ο Αλέκος Καράς.

«Γεια σου Αλέκο, δεν άργησα» είπε ο Θεοδωρίδης.

«Καθόλου, πέρασε.»

[Συνεχίζεται]