[Συνέχεια από το προηγούμενο]
8. Οι ύποπτοι.
Ο Θεοδωρίδης έπεσε στις τρεις τα ξημερώματα, αλλά δεν έλεγε να τον πάρει ο ύπνος. Μετά τη συνάντηση με τον Καρά και τον Νικολούδη είχε αρχίσει να πιστεύει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Γρηγοριάδη και το πρώτο που θα έκανε ήταν να ζητήσει από τον Μιχαηλίδη να ψάξει διακριτικά το θέμα.
Η συζήτηση με την Αντιγόνη του άλλαξε τη διάθεση.
Αν είχε δίκιο οι έρευνες για τη δολοφονία αποσυνδέονταν από την υπόθεση των πετρελαίων και φυσικά διαλύονταν και οι υποψίες για τον Γρηγοριάδη. Απορούσε μάλιστα πως του πέρασε από το νου ότι θα μπορούσε να ενέχεται στη δολοφονία του πρωθυπουργού.
Έπρεπε όμως να δει τι θα κάνει με τη συμμαχία Καρά-Νικολούδη. Είχαν προσπαθήσει να τον παγιδέψουν και να εξασφαλίσουν την συνενοχή του στο σχέδιο εξόντωσης του Γρηγοριάδη. Αυτό δεν το ανεχόταν. Ήταν κάτι περισσότερο από ανέντιμο. Ήταν βρόμικο και δεν έπρεπε να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια.
Έτσι κι αλλιώς αυτή η κρυφή συμμαχία διαμόρφωνε μια νέα κατάσταση στο κόμμα και έδινε άλλες διαστάσεις στην ανάδειξη του νέου Πρωθυπουργού. Μέσα του επέστρεψε η οργή απέναντι και στους δυο και κυρίως απέναντι στον Καρά.
Δεν έβρισκε όμως τι θα μπορούσε να κάνει χωρίς να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Αν τους κατήγγειλε ήταν πιθανό να τα αρνηθούν όλα, και εν τω μεταξύ η κυβέρνηση θα έπεφτε και το κόμμα θα διαλύονταν. Αν συνέχιζε να υποστηρίζει τον Καρά θα συνεργούσε σε μια σκευωρία και θα έδινε την κυβέρνηση σ’ αυτούς του δυο που από ότι φαίνεται, είχαν αποφασίσει να συνεργασθούν μέχρι το τέλος. Έκαναν ένα παιχνίδι εξουσίας που δεν μπορούσε να καταστρέψει.
Βρισκόταν σε αδιέξοδο.
Όταν ξεκίνησε να οργανώνει το συνέδριο είχε καθαρούς στόχους και ήξερε τι πρέπει να κάνει. Ακόμη και τις πρώτες ώρες μετά την δολοφονία του Κωνσταντίνου αισθανόταν ότι ήταν σε θέση να εκτιμήσει ψύχραιμα την κατάσταση και να δράσει αναλόγως. Τώρα ένιωθε να τον παίρνει από κάτω με όσα έγιναν.
Πέρασε από το μυαλό του η ιδέα να τα παρατήσει. Έτσι κι αλλιώς φαίνεται ότι ζούσε με ψευδαισθήσεις από καιρό. Όπως και να είχαν συμβεί τα γεγονότα, αυτός που υποτίθεται ότι ήλεγχε τα πάντα στο κόμμα, ζούσε στον κόσμο του. Οι άλλοι έστηναν πλεκτάνες και προωθούσαν τα συμφέροντα τους, στις πλάτες του. Ήθελε πολύ να ήταν ο Κωνσταντίνου σε θέση να τον ακούσει για να του εξιστορήσει όσα έγιναν. Ένιωθε ότι μια τέτοια συζήτηση δεν θα γινόταν ποτέ.
Η διάθεση του άλλαξε πάλι. Δεν έπρεπε να το βάλει κάτω. Αφού έπιασε την άκρη από το κουβάρι έπρεπε να το ξετυλίξει μέχρι το τέλος. Ότι και αν τον περίμενε στη συνέχεια.
Η μέρα είχε προχωρήσει όταν βγήκε από τον λήθαργο. Η Αντιγόνη του έφερε καφέ. Ξεφύλλισε πάλι τις εφημερίδες, από αμηχανία περισσότερο. Το μυαλό του τώρα ήταν περισσότερο καθαρό. Και το πρώτο πράγμα που σκέφθηκε ήταν ότι έπρεπε να δει τον Μιχαηλίδη.
Τον πέτυχε στο κινητό, την ώρα που έφευγε από τη Βουλή, και συμφώνησαν να συναντηθούν στο γραφείο του αμέσως.
Όταν έφτασε στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης ο Μιχαηλίδης ήταν ήδη εκεί.
«Πως ήταν η συνεδρίαση του υπουργικού;»
«Ποια συνεδρίαση; Δεν κράτησε περισσότερο από μίση ώρα. Τι είχαμε να πούμε άλλωστε»
Χωρίς περιστροφές ο Θεοδωρίδης του εξιστόρησε την συνάντηση του με τον Καρά και τον Νικολούδη και του μετέφερε ολόκληρη την συζήτηση που είχε κάνει με την Αντιγόνη. Τον άκουγε σιωπηλός, χωρίς να τον διακόψει ούτε μία φορά και όταν τελείωσε ο Θεοδωρίδης, σκέφθηκε αρκετά πριν μιλήσει.
«Δεν ξέρω τι να πω Αντώνη.»
«Ούτε κι εγώ. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ο Καράς με τον Νικολούδη θα έφταναν σ’ αυτό το σημείο. Είναι εξωφρενικό.»
«Αφήνουμε την πολιτική συμφωνία μεταξύ τους. Αυτά συμβαίνουν, δεν μου κάνουν και πολύ εντύπωση. Ανατριχιάζω με την ιδέα ότι πάνε να φορτώσουν στον Γρηγοριάδη μια δολοφονία.»
«Δεν ξέρω. Τι να πω. Νομίζω όμως ότι η Αντιγόνη έχει δίκιο.»
«Ίσως.»
Ο Θεοδωρίδης διέκρινε την αμφιβολία στη φωνή του.
«Όση ώρα μιλούσες σκεφτόμουν κάποια πράγματα.»
«Δηλαδή;»
«Ας τα πάρουμε από την αρχή Αντώνη. Λες ότι πρώτα έγινε η δολοφονία και μετά συνδέθηκε από αυτούς με την υπόθεση των πετρελαίων, που την ήξεραν ήδη, για να εκτεθεί απέναντι σου ο Γρηγοριάδης; Αυτό δεν λες;»
«Αυτό ακριβώς.»
«Είναι ένας συλλογισμός. Εκτός αν…»
«Εκτός τι;»
«Τίποτε, τίποτε, άστο.»
«Λέγε τι σκέφθηκες.»
«Να οργάνωσαν ο Καράς με τον Νικολούδη τη δολοφονία.»
«Απίστευτο…»
«Στην πολιτική και στον έρωτα, τα πάντα μπορούν να συμβούν, έλεγε ένας παλιός πολιτικός.»
«Τώρα είναι που δεν σε καταλαβαίνω. Αυτό που κολλάει;»
«Αν μπεις στο παιχνίδι της εξουσίας δεν σταματάς. Το ένα φέρνει το άλλο. Και μπορείς να κάνεις τα πάντα.»
«Αυτοί οι δυο; Δεν το πιστεύω. Και πως πήραν τέτοιο ρίσκο;»
«Δεν ξέρω. Μπορεί να έμπλεξαν χωρίς να το καταλάβουν και οι ίδιοι. Ίσως αυτό να εξηγεί και την τωρινή συμμαχία τους.»
«Δεν φτάνεις έτσι σε μια δολοφονία.»
«Είναι τόσο εκτεθειμένοι με όσα έκαναν ήδη, έχουν πάει παραπέρα από όσο έπρεπε και δεν μπορούν να κάνουν πίσω. Δεν έμενε παρά να εξοντωθεί ο πρόεδρος.»
«Πρέπει να υπήρξε κάποιος λόγος.»
«Μπορεί να υπήρξε. Ας πούμε ότι ο πρόεδρος και ο Γρηγοριάδης τελικά συμφώνησαν; Στους αμερικανούς, στους, γάλλους, στους γερμανούς, δεν έχει σημασία. Τι σημαίνει αυτό;»
«Τι σημαίνει;»
«Ότι πλέον ο Γρηγοριάδης συνδέεται με μια μεγάλη επιτυχία όπως είναι η εξόρυξη των πετρελαίων. Αυτομάτως αναβαθμίζεται. Και δεν θα τον σταματήσει κανείς όταν ανοίξει στο παιχνίδι της διάδοχης.»
«Και λοιπόν;»
«Ξέρουμε επίσης ότι στο συνέδριο, ο πρόεδρος θα είχε δυσκολίες. Ο Αποστόλου τον απειλεί με ανατροπή και οι δικοί μας δεν συμφωνούν να τον υποστηρίξουν. Τι θα μπορούσε να κάνει;»
«Τι;»
«Να παραιτηθεί Αντώνη. Προκείμενου να ανατραπεί, θα παραιτηθεί. Και σ’ αυτήν την περίπτωση ποιος θα πάρει τη θέση του;»
«Ή ο Νικολούδης, ή ο Καράς.»
«Τον Καρά κατάλαβες εσύ ποτέ ότι θα τον στηρίξει για διάδοχο του;»
«Παλαιοτέρα ίσως. Τώρα τελευταία όμως δεν νομίζω ότι του άρεσαν οι κινήσεις του.»
«Βλέπεις; Αν υποθέσουμε ότι το συνέδριο είναι χαμένο, τι θα μπορούσε να κάνει ο Κωνσταντίνου; Θα διακινδύνευε μια ταπεινωτική ήττα από τον Αποστόλου;»
«Νομίζω όχι, αλλά που το πας;»
«Θα παραιτηθεί λοιπόν. Και ένας πρόεδρος κόμματος που είναι και πρωθυπουργός όταν παραιτείται, φροντίζει την υστεροφημία του. Και το πρώτο που πρέπει να κάνει για να την εξασφαλίσει είναι να μείνει το κόμμα ενωμένο και να κρατηθεί στην εξουσία. Αυτό το πίστευε πάντα ο Κωνσταντίνου, το γνωρίζεις.»
«Λοιπόν;»
«Αν υποστηρίξει τον Καρά, μετά την παραίτηση του δεν εξασφαλίζει την ενότητα του κόμματος, έχει αντιπάθειες. Τον Αποστόλου δεν τον θέλει. Και ο Νικολούδης είναι πολύ νέος. Πρέπει να προωθήσει κάποιον που μπορεί να ενώσει τις δυο πτέρυγες. Και αυτός είναι ο Γρηγοριάδης. Σ’ αυτόν θα έδινε το χρίσμα. Ίσως από ανάγκη. Αν μάλιστα τα είχαν βρει και στο θέμα με τα πετρέλαια δεν είχε άλλη επιλογή.»
«Γιατί όχι στο Νικολούδη, αυτός ήταν στην πραγματικότητα ο άνθρωπος του.»
«Είναι νέος και δεν έχει δυνάμεις. Είναι ίσως για την επόμενη φάση. Αυτός που μπορεί να πάρει τα πράγμα στα χέρια του σήμερα, χωρίς να διαλυθεί το κόμμα είναι ο Γρηγοριάδης. Είναι μονόδρομος για τον Κωνσταντίνου. Ο Καράς με τον Νικολούδη καταλαβαίνουν ότι χάνουν οριστικά το τρένο. Άρα…»
«Άρα; Μίλα βρε Παύλο τι έπαθες;»
Ο Μιχαηλίδης έμεινε για αρκετή ώρα αμίλητος. Και ξαφνικά είπε με ένταση στη φωνή του:
«Άρα Αντώνη όπως λένε εδώ οι αστυνομικοί υπάρχει κίνητρο. Για τον έναν ή τον άλλο λόγο, πρέπει να βγει από τη μέση ο Κωνσταντίνου.»
«Γιατί όχι ο Γρηγοριάδης;»
«Η εξόντωση του Γρηγοριάδη του είναι άσκοπη. Αυτός που αποφασίζει τους ενδιαφέρει. Ο Κωνσταντίνου. Άσε που μπορεί να τους υποψιάζονταν ο ίδιος αν έκαναν κάτι εναντίον του Γρηγοριάδη.»
«Δεν με πείθεις.»
«Ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τόσο έξυπνα το όνομα του Αναγνώστου; Ποιοι θα σκέφτονταν να παίξουν αυτό το παιχνίδι σε σένα; Κάποιοι που γνωρίζουν όσα γνωρίζουν αυτοί οι δυο.»
«Αν μιλήσει ο Αναγνώστου;»
«Ο Αναγνώστου είμαι σίγουρος ότι δεν έχει ιδέα γα όλα αυτά.»
«Μα αυτός βολιδοσκοπούσε τους γάλλους, μην το ξεχνάς.»
«Και λοιπόν;»
«Μα δεν θα πει αν του είχε αναθέσει ο πρόεδρος να έλθει σε επαφή με τη γαλλική κυβέρνηση;»
«Θα το δούμε. Ο Αναγνώστου θα είναι αύριο εδώ και οι δικοί μου θα τον ανακρίνουν. Αλλά ας πούμε ότι ανέλαβε μια αποστολή από τον πρόεδρο, χωρίς να ξέρει τίποτε από τα υπόλοιπα. Μην ξεχνάς ότι η ιδέα για τους γάλλους ήταν δική τους. Ο Αναγνώστου έπαιζε το δικό τους παιχνίδι, χωρίς να το ξέρει, όπως δεν το ήξερε και ο πρόεδρος. Ο Αναγνώστου είναι αμέτοχος. Έβαλαν το όνομα του στο στόμα της Αλεξίου, αφού πρώτα κανόνισαν να το επικαλεσθεί ο δολοφόνος.»
«Δεν μπορείς να βρες αυτή την Αλεξίου;»
«Αυτό ακριβώς θα κάνω όταν τελειώσουμε. Να τελειώσω το συλλογισμό μου όμως. Η Αλεξίου, όποια κι αν είναι, δασκαλεύτηκε από αυτούς για τον Αναγνώστου.»
«Γιατί;»
«Δεν ξέρω. Ή μάλλον μπορώ να υποθέσω. Εμπλέκοντας οι ίδιοι τον Αναγνώστου και στη συνεχεία βάζοντας την Αλεξίου να τον αναφέρει κάνουν ακόμη πιο πειστική την ιστορία τους.»
«Σε ποιον;»
«Σε εσένα. Όλα σχεδιάσθηκαν για να πεισθείς εσύ, ότι η δολοφονία του πρόεδρου έγινε για τα πετρέλαια, άρα με κάποιο τρόπο έχει συμμετοχή ο Γρηγοριάδης. Σ’ αυτό συμφωνώ με την Αντιγόνη. Μόνο που πιστεύω ότι αυτοί έκαναν και τη δολοφονία.»
«Πάλι θα σε ρωτήσω, ο Αναγνώστου δεν θα μιλήσει;»
«Σε ποιόν; Δεν πρόκειται να τον ρωτήσει κανείς για μια υπόθεση που δεν ξέρει κανείς. Ο Γρηγοριάδης δεν έχει ιδέα για τους γάλλους. Αυτοί έτσι κι αλλιώς δεν θα πουν τίποτε. Κι εσύ δεσμεύθηκες να μην μιλήσεις. Συνεπώς ποιος θα σκεφθεί να υποβάλει μια τέτοια ερώτηση στον Αναγνώστου;»
«Ο δολοφόνος επικαλέσθηκε πάντως το όνομά του, είναι σίγουρο»
«Και αυτό τους προδίδει. Αυτό είναι το κλειδί. Οποίος έστειλε το δολοφόνο δεν ήξερε μόνο τις σχέσεις του Αναγνώστου με τον πρόεδρο. Ήξερε και την αποστολή που του είχε αναθέσει ο Πρόεδρος. Αυτά τα δυο του άνοιξαν την πόρτα. Ποιοι άλλοι τα ήξεραν όλα αυτά;»
«Τώρα που το λες θυμάμαι -όπως μου είπε ο Σταύρος- ότι ο πρόεδρος σχολίασε λίγο πριν δει το δολοφόνο, ότι δεν θα του έστελνε κάποιον ο Αναγνώστου χωρίς λόγο.»
«Ακριβώς. Και αυτό το γνώριζαν, ο Καράς με τον Νικολούδη. Γιατί αυτοί υπέβαλαν την ιδέα για τους γάλλους.»
«Και πως ήξεραν ότι ανέλαβε τις επαφές ο Αναγνώστου;»
«Εκτός από ότι δεν ήταν δύσκολο να υποθέσει κανείς σε ποιον θα ανέθετε ο Κωνσταντίνου μια τόσο λεπτή αποστολή στη Γαλλία, είχαν και τις πληροφορίες τους από την παρακολούθηση.»
«Το ξέχασα, παρακολουθούσαν και τα τηλέφωνα.»
«Ακριβώς. Έτσι διαπιστώνουν ότι δεν ελέγχουν πλέον την κατάσταση. Και τότε είναι που κρίνουν πως δεν έχουν άλλη επιλογή από τη δολοφονία του προέδρου.»
Σταμάτησε σαν να κατάλαβε ότι το πήγε πολύ μακριά.
Το κεφάλι του Θεοδωρίδη άρχισε να βαραίνει. Εκεί που πήγαινε τη συζήτηση ο Μιχαηλίδης άρχιζε βαρύ σκοτάδι που του θόλωνε το μυαλό. Ήθελε να του πει ότι όλα αυτά είναι φαντασιώσεις, αλλά έβλεπε ότι ήταν μια ερμηνεία των πραγμάτων, σαν αυτή που έψαχνε από το πρωί.
Ο Μιχαηλίδης συνέχισε.
«Και κάτι ακόμη. Εδώ χθες καταλήξαμε ότι ο δράστης δεν πέρασε το πιστόλι από την είσοδο και άρα είχε συνεργό μέσα στο μέγαρο Μαξίμου.»
«Ναι έτσι φαίνεται.»
«Για σκέψου λίγο. Ποιος άλλος μπορεί να περάσει ένα όπλο στο γραφείο του Πρωθυπουργού καλύτερα από κάποιον που έχει ευθύνη για τη φύλαξη του;»
«Ο Καράς;»
«Και ο Νικολούδης. Και των δυο οι υπηρεσίες εμπλέκονται και κανείς δεν τους ελέγχει. Ο ΟΤΕ διασφαλίζει το απόρρητο των επικοινωνιών. Και το Α-2 του υπουργείου Άμυνας μπαινοβγαίνει, για ευνόητους λόγους. Νομίζεις ότι ήταν δύσκολο να βάλουν μέσα ένα πιστόλι και να το ξαναβγάλουν;»
«Και η αστυνομία; Οι δικοί σου;»
«Πάντα την αγνοούσαν οι υπηρεσίες τους. Πολλά πράγματα στο μέγαρο Μαξίμου δεν τα ξέρει η αστυνομία.»
«Περίεργο το βρίσκω.»
«Καθόλου, ιδιοτροπία του Κωνσταντίνου. Για να έχει ένα πρόσχημα στον αποκλεισμό της ΕΥΠ που ελέγχει ο Αποστόλου, απέκλεισε και την αστυνομία.»
«Γιατί;»
«Για να μην τον προσβάλει, δείχνοντας ότι δεν τον εμπιστεύεται. Στην πραγματικότητα την ασφάλεια του μεγάρου Μαξίμου την είχε το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Εμείς τις πόρτες φυλάγαμε.»
Ο Θεοδωρίδης δεν πρόλαβε να απαντήσει. Εκείνη την ώρα χτύπησε η πόρτα και η γραμματέας του τον ειδοποίησε ότι ανεβαίνουν οι αξιωματικοί που ζήτησε για τη σύσκεψη. Ο Μιχαηλίδης συνέχισε.
«Νομίζω ότι τώρα η υπόθεση παίρνει άλλη τροπή.»
«Και τι θα κάνεις;»
«Δεν ξέρω. Όλα αυτά που σου είπα είναι σκέψεις. Για να κάνω κάτι πρέπει να υπάρχει μια άκρη, ένα στοιχείο χειροπιαστό. Ως το βράδυ θα ξέρω για την Αλεξίου. Θα ήθελα να είσαι πίσω κατά τις εννιά.»
«Θα είμαι.»
«Έλα για να δούμε από πού θα ξετυλίξουμε το κουβάρι. Κινούμαστε πλέον πάνω σ’ ένα πολύ λεπτό νήμα και θέλει προσοχή.»
Ο Θεοδωρίδης βγήκε και κοίταξε το ρόλοι του. Είχε μπροστά του τρεις ώρες.
Αυτό τον βόλευε. Μέχρι τότε είχε να τελειώσει μια υπόθεση.
[Συνεχίζεται]