Του Γ. Λακόπουλου
Κάθε πράγμα στον καιρό του. Ένας από τους κανόνες της πολιτικής που πιάνει πάντα. Αποδείχθηκε στο χειρισμό που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας με τους «δραχμιστές» που κατ’ ανάγκη βρέθηκαν στην πρώτη κυβέρνησή του τον Ιανουάριο του 2015. Ως τον Δεκαπεντάγουστο είχαν φύγει άκλαφτοι. Κρίμα που δεν έκανε το ίδιο τρία χρόνια αργότερα με τον Καμμένο.
Για τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ είναι ο καιρός για δυο διευθετήσεις: Η μια έγινε ήδη με την ομιλία του στην Επιτροπή που οργανώνει το συνέδριο της μετεξέλιξης: ομάδες τέλος, πάμε για σύγχρονο πολιτικό φορέα που θα ηγείται της Δημοκρατικής Παράταξης.
Η θετική ανταπόκριση του Τσακαλώτου στην ίδια συνεδρίαση έκλεισε το θέμα.
Η δεύτερη διευθέτηση είναι κάπως περίπλοκη, γιατί υπεισέρχονται και υποκειμενικοί παράγοντες, ακόμη και προσωπικές σχέσεις. Αλλά ο Τσίπρας υπήρξε σαφής: ο ηγέτης οφείλει να τις παραμερίζει. Αυτό κάνει προκειμένου να ολοκληρώσει και τη δεύτερη αυτή τη διευθέτηση.
Ένας μικρός κύκλος προσώπων που έγιναν -αντικειμενικά και από δικές τους ενέργειες- εύκολος στόχος της ΝΔ και ως εκ τούτου δυσχεραίνουν την συνολική κομματική δραστηριότητα, έχουν δυο επιλογές:
Η μια είναι να αναλάβουν τις ευθύνες του στην πράξη και με περίσσευμα πολιτικού θάρρους. Να μετακινηθούν στις πίσω σειρές ή να δηλώσουν ότι δεν προτίθενται να επιδιώξουν κομματικά αξιώματα στη μετασυνεδριακή δομή του κόμματος. Η κίνησή τους θα καταστήσει άσφαιρα τα πυρά των αντιπάλων του.
Η άλλη επιλογή είναι αυτή στην οποία προφανώς δεν θα ήθελε να καταφύγει ο Τσίπρας -κι αυτό ενδεχομένως υπήρξε μια από τις αδυναμίες του στο παρελθόν- ειδικά στη πρωθυπουργική περίοδο: να τους στείλει ο ίδιος στη γαλαρία -ή ακόμη και να τους κατεβάσει από το τρένο.
Δεν υπάρχει πιο δύσκολη απόφαση για έναν ηγέτη, αν πρόκειται για πρόσωπα με τα οποία τον συνδέει παλαιά φιλία.
Το υπέστησαν σχεδόν όσοι οι επικεφαλής μεγάλων κομμάτων και σίγουρα ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής. Το παράδειγμά τους είναι οδηγός: οσάκις καθυστέρησαν υπήρξε κόστος για τις κυβερνήσεις και το κόμμα τους.
Η πορεία ενός κόμματος εξουσίας αποκτά σισύφεια χαρακτηριστικά αν στο πρώτο τραπέζι πίστα παραμείνει ο τάδε που κάθε τόσο τον στριμώχνουν για τις επαφές του ή ο δείνα που δεν ξέρει πώς να χειριστεί τα περιουσιακά του.
Από άλλη σκοπιά μπορούν να βλάψουν όσοι δεν μπορούν να χειριστούν νηφάλια το πληκτρολόγιο ή όσοι δεν αντελήφθησαν όταν έπρεπε ότι στην πολιτική η ευθύνη είναι αντικειμενική.
Ο πρώην Πρωθυπουργός είπε εύγλωττα όσα είχε να πει σε δυο συνεχόμενες κομματικές συνεδριάσεις. Τώρα δείχνει και δημόσια τα όρια του σ’ αυτό το μέτωπο.
Μιλώντας με τη Βούλα Κεχαγιά του «Έθνους» έστειλε το μήνυμά του όσο πιο καθαρά γίνεται: «Δεν είμαι χωροφύλακας ή παιδονόμος. Τα στελέχη µας είναι δημόσια πρόσωπα».
Με άλλα λόγια: η ανοχή του Τσίπρα μπήκε ήδη στην κλεψύδρα.
