Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η τελευταία κραυγή που ακούσθηκε πριν την έξοδο του συριζαίικου Μεσολογγίου ήταν : «Αλέξη, πού είσαι;»
Όταν το προσωπικό πολιτικό ιμπέριουμ του Αλέξη Τσίπρα άρχισε να κρατάει τους -αντιμνημονιακούς τότε- αέρηδες της πολιτικής στα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ, στον περιθωριακό πάντα, κομματικό ιστό εμφανίσθηκαν τρεις τάσεις.
Πρώτη, όσοι δεν κατάλαβαν τι συμβαίνει στη χώρα και με παλαιοκομμουνιστικό παλιμπαιδισμό, ήθελαν να της κάνουν « εγχείρηση εξω από τα ρούχα».
Φαντασιώνονταν την πλάκα που θα πάθει η Ιστορία όταν μάθει ότι στην Ελλάδα ιδρύεται καθεστώς , περίπου σαν αυτά που κατέρρευσαν στην ανατολική Ευρώπη-χωρίς καπιταλισμό, ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση.
Με αυτούς ο Τσίπρας ξεμπέρδεψε το καλοκαίρι του 2015- και ξανακέρδισε τις εκλογές
Η δεύτερη ομάδα ηταν περισσότερο μεθοδική. Είδαν τον Τσίπρα σαν τον «μαζικό πρώτο» που θα φέρνει τον κόσμο στο κόμμα και αυτοί θα τον προσανατολίζουν.
Θα ξεχωρίσουν ποιοι επιδέχονται «αριστερή συνειδητοποίηση» και ποιοι κάνουν μόνο για ψηφοφόροι.
Αυτοί έγιναν πακέτο με τη φράξια Τσακαλώτου και ηδη βρίσκονται εκτος ΣΥΡΙΖΑ, με το στίγμα ότι τους έδιωξε ακόμη και ο Κασσελάκης
Η τρίτη ομάδα ήταν οι επιτήδειοι. Βολεύτηκαν στις κυβερνήσεις Τσίπρα και το κράτος και επιβίωναν στο δημόσιο χώρο με έναν ιδιότυπο παρασιτισμό:« φίλοι του Αλέξη» – χωρισμένοι σε δυο «προεδρικές» φράξιες.
Όλα αυτό κατέρρευσε τον περασμένο Μάιο .Πρωτίστως για όλοι την Κουμουνδούρου διάβασαν λάθος το εκλογικό αποτέλεσμα του 2019 .
Το θεωρήσαν ως « εκλογική βάση» από την οποία ξεκινούσαν για «να ξανάρθουν και να είναι αλλιώς».
Κάπως έτσι χάθηκε το νόημα του 32% -που ήταν από τη φύση του κομμένο στα δυο
Από τη μια το περίφημο 3% κλεισμένο στο στρείδι του.
Από την άλλη ο μεγάλος όγκος των – κεντροαριστερών- ψηφοφόρων της Δημοκρατικής παράταξης ,που από το 2012 εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ , επειδή τους προδώσαν οι ηγεσίες του και μετακινήθηκαν, όχι στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά στον Τσίπρα.
Η ψήφος του 2019 είχε την έννοια της εντολής να διαμορφώσει πολιτικό φορέα που να τους χωράει.
Για να μην τους κανει face control ο Φίλης, να τους αντιμετωπίζει με υπεροψία ο Σκουρλέτης να τους περνάνε οι «53+» από το φίλτρο «αριστερά και τίποτε άλλο».
Και από την άλλη να μην απολογούνται για τον Πολάκη, τον Παππά και τη Δούρου.
Μην ανοίγουμε πληγές γιατί τα πράγματα δεν πήραν αυτόν το δρόμο , με αποτέλεσμα να εξαντληθεί η υπομονή όσων έφτασαν τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2019 ως «κυβερνώσα δύναμη»
Η ουσία είναι ότι το ρεύμα που έκανε τον Τσίπρα Πρωθυπουργό και του κράτησε ανοιχτό στο δρόμο της επιστροφής, ευλόγως, ξεφούσκωσε.
Η – ανομολόγητη, «στρατηγική ήττας» – για να διατηρηθεί η αριστερή καθαρότητα- που είχαν οι κολλημένοι στο 3% δικαιώθηκε.
Μόνο που την επόμενη αποδείχθηκε ότι δεν ήταν ικανοί ούτε το γύρο της πλατείας Κουμουνδούρου να κάνουν χωρίς τον Τσίπρα.
Έχασαν το κουφάρι που απέμεινε ως ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και απο την περιστασιακή χειροβομβίδα κρότου -λάμψης, που ανέδειξε στην ηγεσία το αναιμικό σώμα των 150.000 μελών- μιας χρήσης.
Η τελευταία κραυγή που ακούσθηκε πριν την έξοδο του συριζαίικου Μεσολογγίου ήταν : «Αλέξη πού είσαι;»
Ό εστί μεθερμηνευόμενον : «Επί τον ποταμόν Βαβυλώνος, εκεί εκαθήσαμεν και εκλαύσαμεν, εν τω μνησθῆναι ημάς της Σιών»…
Μπορεί να καταλογίσει κανείς πολλά στον Τσίπρα. Αλλά το λάθος της γυναίκας του Λωτ θα αποβεί μοιραίο.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
