Το Ανοιχτό Παράθυρο -πραγματική εφημερίδα γνώμης στο Διαδίκτυο – είναι εγγεγραμμένο στο “Μητρώο online media” με αριθμό: 13531. Αλλά μην ψάξετε να το βρείτε στη λίστα με τους επιδοτούμενους μέσω της καμπάνιας «Μένουμε στο σπίτι».
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη το εξαιρεί από κάθε πρόγραμμα κρατικής ενίσχυσης. Όπως ακριβώς έκανε και η κυβέρνηση Τσίπρα.
Ο Στ. Πέτσας, όπως προηγουμένως ο Δημ. Τζανακόπουλος και ο Ν. Παππάς από τον ΣΥΡΙΖΑ- κάθε άλλο παρά αγνοούν ότι υπάρχει μια ιστοσελίδα με τον τίτλο Ανοιχτό Παράθυρο.
Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι οι παρεμβάσεις του ΑΠ είναι γνωστές σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Και πάντως στους ανθρώπους που μετέχουν στα κέντρα των αποφάσεων και σ’ αυτό που θα ονομάζαμε «πολιτική αγορά»- όπως φυσικά και στον μιντιακό χώρο.
Θέματα που έχει αναδείξει κατά καιρούς το ΑΠ έχουν σχολιαστεί από πολιτικούς και δημοσιογράφους εκτενώς. Η αναπαραγωγή του περιεχομένου μας από άλλες ιστοσελίδες είναι ευρεία και συχνή. Συνάδελφοι έχουν τιμήσει την αρθρογραφία μας με χαρακτηρισμούς που τιμούν και συγκινούν κάθε δημοσιογράφο.
Κοντολογίς το ΑΠ έχει γνωστή διαδικτυακή παρουσία. Πρώτοι το γνωρίζουν οι ηγεσίες των δυο κυβερνητικών κομμάτων. Αν μη τι άλλο, γιατί και τα δυο κόμματα έχουν στραφεί εναντίον μας- δεν είναι ώρα τώρα να πούμε λεπτομέρειες.
Οι παροικούντες γνωρίζουν ότι από τα πρώτα δημοσιεύματα που εξετάζουν στους «πρωινούς καφέδες» στο Μοσχάτο, στο Μέγαρο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου είναι του ΑΠ.
Από τη ΝΔ υπάρχει χρόνιος αποκλεισμός και παρεμβάσεις για να μην αναπαράγεται το ΑΠ από άλλα μέσα, επειδή, τάχα, στηρίζει τον Τσίπρα και τον… Καραμανλή.
Από τον ΣΥΡΙΖΑ- τις επιλογές του οποίου υποστήριξε η βασική αρθρογραφία του ΑΠ- υπήρξε νεοσταλινικής έμπνευσης «ομόφωνη» απόφαση αποδοκιμασίας. Για ένα άρθρο που σχολίαζε την αποτυχημένη θητεία του Πάνου Σκουρλέτη στη θέση του γραμματέα-, αντί να απαντηθεί από τον ίδιο ή έστω από το γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ.
Για μην ξεχάσουμε και το Κινάλ, συχνά διαχέουν την δυσφορία τους επειδή επικρίνουμε τις επιλογές της Γεννηματά.
Συνηθισμένα τα βουνά. Τα παίρνουμε ως σημάδια ότι κάτι καλό κάνουμε. Εν γνώσει μας ότι το Ανοιχτό Παράθυρο είναι το μέσο που δεν θα ήθελαν οι κομματικές ηγεσίες και πολλοί πολιτικοί. Λυπούμαστε πολύ, αλλά αυτό είναι το χούι μας: να είμαστε ανοιχτό παράθυρο.
Λέμε ευθέως την γνώμη μας και επιτρέπουμε και σε όποιον άλλο το επιθυμεί να λέει την δική του από τις στήλες μας. Χωρίς περιορισμούς -αρκεί να μην βρίζει.
Άλλοτε ήπια και άλλοτε αυστηρά κρίνουμε, αξιολογούμε, στηρίζουμε, επικρίνουμε, προβάλουμε και καταδικάζουμε δημόσιες συμπεριφορές, πολιτικές θέσεις, απόψεις και πράξεις. Όσες φορές κάναμε λάθος το διορθώσαμε.
Δεν υπάρχει τίποτε προσωπικό για κανέναν. Βρίσκουμε μια χαρά άνθρωπο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αλλά όχι και την πολιτική ή τις μεθόδους του.
Θεωρούμε τον Αλέξη Τσίπρα φυσικό ηγέτη τη Δημοκρατικής Παράταξης, αλλά εγκλωβισμένο στις φράξιες της υστέρησης που εδρεύουν στην Κουμουνδούρου. Συμπαθής η Φώφη Γεννηματά. Αλλά δεν κάνει για ηγέτης. Τόσο απλά.
Δεν υπάρχουν αντίπαλοι και φίλοι. Υπάρχει μόνο η ελευθερία να λέμε ότι έχουμε να πούμε κάθε φορά -με πάθος και αντιφάσεις συχνά, αλλά με καθαρό λόγο. Και να το αξιολογούν όσοι το διαβάζουν. Δεν βρίζουμε, δεν μειώνουμε, δεν ασχημονούμε, δεν παίζουμε σε παιχνίδια. Πολιτική κριτική κάνουμε.
Δεν υπάρχει καμία εξάρτηση από κανέναν, δεν ζητάμε τίποτε από κανέναν, δεν είμαστε «μαγαζί» και δεν βρεθήκαμε ούτε στιγμή την υπηρεσία κανενός. Στηρίζουμε ό,τι μας φαίνεται σωστό- με τα δικά μας κριτήρια- επικρίνουμε ό,τι βρίσκουμε λάθος. Και αλλάζουμε γνώμη, αν το δούμε αλλιώς.
Σε κάθε περίπτωση είμαστε έντιμοι με τον εαυτό μας και ειλικρινείς με τους άλλους. Δεν κοροϊδεύουμε κανέναν και δεν έχουμε καμία ατζέντα.
Προς τι η επιθετικότητα κομματικών μηχανισμών και παραγόντων εναντίον μας; Δεν έχουμε αυταπάτες. Τα κόμματα θέλουν υπάλληλους και υποτακτικούς. Δεν θέλουν κριτική και αμφισβήτηση. Θεμιτό και συνηθισμένο.
Αλλά πιο θεμιτό -και έστω… ασυνήθιστο- είναι για κάποιον που εκτίθεται με την υπογραφή του στο δημόσιο χώρο να κάνει τη δουλειά του όπως νομίζει. Χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τις επιθυμίες – αλλά ούτε και τις φοβέρες – κανενός. Ούτε των φίλων. Φίλοι οι φίλοι, αλλά φίλτατο το δικαίωμα στη γνώμη.
Πόσο μάλλον όταν δεν πρόκειται καν για δουλειά: κανείς δεν ζει από την απασχόληση του στο ΑΠ. Πώς να ζήσει αφού δεν υπάρχουν πόροι; Γνώμη εκφέρουμε ως πολίτες. Σηκώνοντας συχνά τον σταυρό του μαρτυρίου μας. Όποιος νομίζει ότι κάνουμε λάθος εδώ είμαστε να μας πείσει. Ή να καταθέσει τις αντιρρήσεις του.
Δεν κάνουμε επίθεση σε κανέναν- και πολύ περισσότερο για λογαριασμό κανενός. Κάνουμε κριτική σε συμπεριφορές, τοποθετήσεις και λειτουργίες. Ή τις επαινούμε.
Με βάση πάντα τις αρχές και τις πεποιθήσεις μας. Που δεν είναι ολοστρόγγυλες, αλλά με γωνίες, με πίστη σε κάποια πράγματα, με αίσθημα κοινωνικής ευθύνης.
Δεν κρύβουμε ότι από πλευράς κοσμοθεωρίας πιστεύουμε στις αρχές που έχει ενσωματώσει αγωνιστικά η ιστορική διαδρομή της Δημοκρατικής Παράταξης, με όλες τις ιδεολογικές αποχρώσεις της.
Είμαστε σε αναμέτρηση με τις αντιλήψεις που διαπερνούν την ιστορία της Δεξιάς, στην Ελλάδα και διεθνώς.
Αυτό είναι η πολιτική που κινεί την Ιστορία : μια σύγκρουση με άλλους, που θέλουμε να μένει στο πεδίο των ιδεών και της πρωτοβουλίας.
Έχουμε θέση τη διαχωριστική γραμμή του πολιτικού φάσματος που δεν θα χαθεί ποτέ, γιατί δεν έχουν όλοι τις ίδιες αξίες, τις ίδιες επιδιώξεις την ίδια σχέση με την ζωή και την εξέλιξή της.
Διαλέγεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Κι αυτός που τοποθετείται στην άλλη πλευρά της γραμμής δεν είναι εχθρός. Είναι αντίπαλος στο χώρο των αντιλήψεων και των ιδεών και θέλεις να τον ρυμουλκήσεις στη δική σου πλευρά. Όπως ίσως κι αυτός στη δική του. Έτσι λειτουργεί η κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Αλλά κακά τα ψέματα. Κανένα μέσο ενημέρωσης, ως εργαλείο στην πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση, δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς ελάχιστους πόρους. Και το ΑΠ μετά από πέντε χρόνια προσπάθειας, φτάνει στα όρια αντοχής του. Η ανεξαρτησία έχει κόστος.
Δεν θα στάξει η ουρά του γαϊδάρου αν εξαφανιστούμε από το χάρτη. Υπάρχουν άλλωστε άξιοι συνάδελφοι που κάνουν εξαίρετα την δουλειά που κάνουμε κι εμείς. Η κριτική θα υπάρχει πάντα στο Διαδίκτυο προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.
Αλλά αυτά τα πέντε χρόνια συνδεθήκαμε με όσους μας παρακολουθούν- και πολλοί από αυτούς συνδέθηκαν μαζί μας.
Μεταφέρουμε, λοιπόν, σ’ αυτούς τον προβληματισμό μας για το μέλλον. Αρχίζει διάλογος με τους αναγνώστες για την επιβίωσή μας. Σαν αυτό που είμαστε.
Μπορεί να υπάρχουν ιδέες που εμείς δεν έχουμε σκεφτεί…
Αθήνα, 11 Ιουνίου 2020
Η συντακτική ομάδα του ΑΠ
