Του Γ. Λακόπουλου
Πολύ συχνά δέχομαι μηνύματα από αναγνώστες του ΑΠ και άλλους φίλους που μου επισημαίνουν δυο πράγματα:
Πρώτο: ότι «άλλαξα οπτική και ύφος γραφής» σε σχέση με τα χρόνια που δούλευα στο «Βήμα» ή στα «Νέα»- και για ένα διάστημα στον «Ελεύθερο Τύπο» των Αγγελόπουλων.
Δεύτερο: ότι «υποστηρίζω μονομερώς το ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και εναντιώνομαι μονίμως στην κυβέρνηση Μητσοτάκη».
Οι απαντήσεις και στις δυο παρατηρήσεις είναι οι ίδιες.
Πριν από όλα να διευκρινίσω ότι στο ΑΠ ουδείς εμποδίζεται να καταθέσει τις απόψεις του.
Δεν υπάρχει «εκδοτική» γραμμή. Οποιοσδήποτε μπορεί να εκθέσει τη γνώμη του ελευθέρα- και πολλοί το κάνουν, διατυπώνοντας εντελώς διαφορετικές απόψεις από τις δικές μου.
Το δεύτερο που πρέπει να επαναλάβω είναι ότι το ΑΠ δεν είναι η δουλειά μου. Δεν ζω από αυτό, ούτε κατά ένα ευρώ. Ούτε έχω άλλο προσωπικό συμφέρον. Επιπλέον ζω στο εξωτερικό.
Ως δημοσιογράφος ότι είχα να κάνω, το έκανα όταν ήμουν εν ενεργεία. Και διαβεβαιώ όσους με διάβαζαν ότι φρόντιζα να τιμώ τους αναγνώστες της εφημερίδας μου.
Μετά τη συνταξιοδότησή μου δεν δημοσιογραφώ. Ως απλός πολίτης εκθέτω τις απόψεις και τις ιδέες μου, απέναντι σε ιδέες και απόψεις άλλων.
Τα κείμενά μου στο ΑΠ δεν είναι δημοσιογραφικά, αλλά πολιτικές θέσεις.
Όσο στη δημοσιογραφία πρέπει αν είσαι, κατά το δυνατόν, δίκαιος και αμερόληπτος, άλλο τόσο στην πολιτική οφείλεις να επιλέγεις και να συγκρούεσαι.
Τάσσομαι υπέρ μιας πολιτικής και μιας παράταξης γνωρίζοντας τα προβλήματα, τα λάθη, τις αντιφάσεις -ακόμη και τις ανομίες της.
Ως πολίτης στον ευρύτερο αριστερό- αντιδεξιό χώρο δεν υποστηρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα. Πιστεύω ότι ως πολιτικός φορέας ξεπεράσθηκε .
Άλλωστε ουδέποτε είχε αποσυγκολληθεί από το περιθώριο. Ούτε με ενθουσιάζει η ιδέα να δω στην κυβέρνηση κάποια πρόσωπα τα οποία με πολιτικά κριτήρια, έχω κατονομάσει, έναν προς έναν.
Υποστηρίζω τον Αλέξη Τσίπρα ως προοδευτικό πολιτικό για να μετεξελίξει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε σύγχρονο πολιτικό φορέα που θα συστεγάσει τη σύγκλιση Αριστεράς και Κεντροαριστεράς.
Είναι άλλωστε -με απόφαση των πολιτών- ο φυσικός επικεφαλής της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης. Όποιος βλέπει κάποιον άλλον, να το πει.
Οι ανοησίες «η Αριστερά και οι σύμμαχοί της” δεν με αφορούν. Δεν ανήκω στα κορόιδα που συμπαθώ τις «φωτισμένες πρωτοπορίες”.
Η παραταξιακή συσπείρωση στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ υπό τον Τσίπρα, είναι ο μόνος δρόμος για νίκη στις εκλογές απέναντι στη ΝΔ. Προσπαθώ αυτή η νίκη να είναι εμπροσθοβαρής και αποτελεσματική.
Η χώρα χρειάζεται προοδευτική κυβέρνηση, με ριζοσπαστικό πρόγραμμα, ευρωπαϊκό προσανατολισμό, σύγχρονες αντιλήψεις και πρακτικές, ανοιχτές στην κοινωνία και διαρκώς υπό εξέλιξη.
Κυβέρνηση με πρόσωπα που δεν κλέβουν, δεν εξαρτώνται από συμφέροντα και δεν έχουν οπισθοδρομικές ιδέες.
Αντιτίθεμαι στη συντηρητική παράταξη, την ΝΔ ως πολιτικό φορέα της Δεξιάς και το σύστημα Μητσοτάκη.
Αυτό δεν αφορά τη δημοσιογραφία. Πολιτική τοποθέτηση είναι.
Δεν έχω κρύψει ότι εκτός από τον Αλέξη Τσίπρα -και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ- υποστηρίζω και τον Κώστα Καραμανλή- και όχι τη ΝΔ.
Για έναν λόγο: αν η πολιτική ζωή ήταν αυτόνομη από την εξουσία του χρήματος, αν οι κυβερνήσεις δεν ήταν «δεδομένες» για τους υπερατλαντικούς επικυρίαρχους, η πορεία της Ελλάδας θα ήταν διαφορετική.
Ο Καραμανλής και ο Τσίπρας- όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου παλαιότερα- αντιτάχθηκαν στις σχέσεις υποταγής της πολιτικής σε μιντιακά και οικονομικά συστήματα και σε έξωθεν επεμβάσεις.
Δεν δέχθηκαν εντολές και υποδείξεις και προσπάθησαν, ο καθένας με τον τρόπο του, να απαλλάξουν το δημόσιο βίο από τη χειραγώγησή των «νταβατζήδων».
Να κρατήσουν μακριά από τη διακυβέρνηση και τις αποφάσεις των εντολοδόχων Πρωθυπουργών όσους θέλουν να επιβάλουν τις επιλογές τους σε κόμματα, κυβερνήσεις και πολιτικούς- και όταν δεν συμμορφώνονται στις υποδείξεις τους να τους στήνουν στα τρία μέτρα.
Συγκρούσθηκαν με μεγαλοπαράγοντες που συντηρούν ιδιωτικούς στρατούς στα κόμματα -που τέμνουν οριζόντια τη Βουλή. Για να απομυζούν το δημόσιο χρήμα και να καταπατούν τη θεσμική νομιμότητα και την ισονομία.
Υπήρξαν και οι δύο θύματα αυτών των κύκλων που θέλουν να κυβερνούν τη χώρα- αντί της εκλεγμένης κυβέρνησης.
Πιστεύω ότι αυτό είναι αρκετός λόγος για να στηρίξεις έναν πολιτικό- όσα λάθη και αν κάνει. Όσα «προβληματικά» στελέχη και αν έχει στο κόμμα του. Έχω επισημάνει πολλά και για τους δυο.
Ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κυκλοφορούν πρόσωπα με πολιτική υστέρηση, ιδεολογική ακαμψία, παλαιολιθικές αντιλήψεις, ξεπερασμένες πρακτικές και πανηλίθιες επιδιώξεις.
Αλλά υπάρχουν και αξιοπρεπή, καταρτισμένα και σοβαρά πολιτικά στελέχη, νέοι άνθρωποι με καλές προθέσεις. Και μπορούν να αναδειχθούν περισσότερα αν ηττηθεί η κομματική γραφειοκρατία που τους κλείνει τις πόρτες.
Αυτοί μπορούν να κινήσουν μπροστά τον τροχό της χώρας, με τον Τσίπρα στην πρωθυπουργία. Αυτό που έκανε δηλαδή η Δημοκρατική Παράταξη κάθε φορά που ήταν στα πράγματα.
Πιστεύω ότι το σύστημα Μητσοτάκη κινείται στη αντίθεση πορεία από τον Τσίπρα και τον Καραμανλή σε κρίσιμα ζητήματα πέρα από την οικονομία και τα εθνικά θέματα.
Επαναφέρει την παθογένεια στο δημόσιο βίο. Τη συναλλαγή με τα ΜΜΕ και το χρήμα. Την αφαίρεση δικαιωμάτων από τη κοινωνία. Τα σχεδόν αρρωστημένα ταξικά κριτήρια πολιτικής. Τη φαυλότητα και την δημιουργία όρων ανόμου προσωπικού πλουτισμού.
Ανανεώνει επίσης την εξάρτηση από τον υπερατλαντικό παράγοντα και τη «σιωπή των αμνών» στην κοινοτική Ευρώπη.
Μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού τους τελευταίους αιώνες είναι η κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Αλλά ο κοινοβουλευτισμός λειτουργεί με κόμματα και τα κόμματα -πρέπει να- υπάρχουν με τις απόψεις, την ιδεολογία και τις πράξεις τους.
Όχι με τις εντολές που παίρνουν από τους ισχυρούς.
Είναι ανώτερη μορφή οργάνωσής του λαού. Όχι εντολοδόχοι μηχανισμοί συμφερόντων.
Ο καθένας επιλέγει πως αντιμετωπίζει αυτό που βιώνουμε πάλι στη χώρα, μετά την πολυτραγουδισμένη περίοδο Σημίτη.
Από την πλευρά μου το κάνω προβάλλοντας τις απόψεις μου -χωρίς να έχω καμία απολύτως οργανωτική ή άλλη σχέση με τους πολιτικούς που υποστηρίζω.
Σ’ αυτό το πλαίσιο τα τελευταία έξι χρόνια το ΑΠ ρίζωσε ως διαδικτυακή εφημερίδα γνώμης, με απλά μέσα και χωρίς «πλάτες».
Το παρακολουθούν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, όσοι ενδιαφέρονται για τα κοινά γενικώς. Φυσικά με αντικρουόμενες διαθέσεις. Αλλά είναι φωνή που ακούγεται.
Δεν έχει απολύτως καμία εξάρτηση, δεν συναλλάσσεται οικονομικά με κανένα και δεν μετέχει σε κόλπα και παιχνίδια. Φυσικά δεν ελέγχεται από καμία πολιτική δύναμη.
Ως τώρα προχώρησε αποκλειστικά με τη βοήθεια των αναγνωστών του. Όσο την έχει, θα συνεχίζει.
Σε ό,τι με αφορά προσωπικά, είμαι πολύ μεγάλος πια, για να κάνω ατιμίες σε όσους μου κάνουν την τιμή να διαβάζουν τα κείμενά μου.
