Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η επιστροφή στο σύνθημα του 1993, « Ελλάς – Ελλάς – Αντώνης Σαμαράς», που έδιωξε τον παλαιότερο Μητσοτάκη από την κυβέρνηση είναι ο εφιάλτης για τον νεότερο: Πρέπει να ξεχάσει την τρίτη τετραετία…
Τρίτωσε: Μετά τα ελληνοτουρκικά και τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, στο μεταναστευτικό, ο Αντώνης Σαμαράς διαχώρισε ακόμα περισσότερο τη θέση του από την κυβέρνηση.
Μίλησε στη Βουλή, έχοντας απέναντι τον – «κατηγορίας πτερού» στην πολιτική – Καιρίδη και τον – υπό επιτήρηση – Άδωνι, που του οφείλει: Από την παράγκα του Καρατζαφέρη, τον εγκατέστησε στα σαλόνια της πολιτικής. Και οι δύο κάτι ψέλλισαν, αλλά δεν έδωσε σημασία. Και για τα τρία θέματα απευθύνεται σε κοινό με το οποιο ποτέ δεν διέρρηξε τις σχέσεις του: Όσους βρίσκονται δεξιά της Ν.Δ. των Μητσοτάκηδων. Οι λογαριασμοί μαζί τους δεν θα κλείσουν ποτέ. Τέλειωσε τον πατέρα, εξόντωσε την κόρη, την τελευταία λέξη για τον γιο δεν την είπε ακόμα. Τι θα ηταν ο Κυριάκος χωρίς τον Σαμαρά; Τον έκανε υπουργό, τον ανάδειξε αρχηγό της Ν.Δ. και του άνοιξε το δρόμο για την πρωθυπουργία…
Ότι αποδείχθηκε αχάριστος – ούτε στην Κομισιόν τον έστειλε ούτε στην Προεδρία της Δημοκρατίας πρόκειται να τον εγκαταστήσει – είναι λόγος «τιμωρίας» του. Ήλθαν τα άγρια, έδιωξαν τα ήμερα, όχι και να ποδοπατήσουν τα ιερά και όσια της Δεξιάς – Πατρίς, Θρησκεία , Οικογένεια – των οποίων ο Σαμαράς αισθάνεται εθνικός εγγυητής. Όπως αισθάνεται και ως μετεμψύχωση του Παύλου Μελά στο Μακεδονικό.
Αλλά στην πολιτική, για εκδικηθείς, δεν καλείς τον άλλο σε μονομαχία και τον αφήνεις να διαλέξει πιστόλι ή ξίφος. Η εκδίκηση βρίσκεται στα μαρμαρένια αλώνια των εκλογών. Εκεί δημιουργείς προϋποθέσεις για την ήττα του. Ή κατι πιο εύκολο: Αξιοποιείς προϋποθέσεις που ήδη υπάρχουν. Παλιός ιντριγκαδόρος ο Σαμαράς αντιλαμβάνεται ότι το άρωμα Ακροδεξιάς που έρχεται από την Ευρώπη, διαμορφώνει και στην Ελλάδα πεδίο δόξης λαμπρό για τον ιδιο. Δεν είναι ψευδαίσθηση, αλλά κουκιά μετρημένα: Στις τελευταίες εκλογές η «κοινοβουλευτική» ακροδεξιά δεξαμενή ψηφοφόρων. Κατά τις εκτιμήσεις, οι ερεθισμοί από τα τρία θέματα που ανέδειξε ο πρώην πρωθυπουργος την ενισχύουν.
Απ’ όσα περιγράφει συχνά, διακεκριμένος αρθρογράφος που αυτοποθετείται στη Δεξιά – ως συναξαριστής προσώπων της και σημαιοφόρος των ιδεών της – προκύπτει ότι στον χώρο της καθαρόαιμης Δεξιάς λείπει ο ηγέτης. Αν η Ακροδεξιά παίρνει 13% με τις κηραλοιφές του Βελόπουλου, τις προσευχές του Νατσιού και τον αχυράνθρωπο του Κασιδιάρη, τι θα πάρει η «ταυτοτική» Δεξιά με βαρύ όνομα που θα ενώνει; Αφού δεν βρίσκεται «ένας μοντέρνος δεξιός πατριώτης, σαραντάρης» για την «καθαρή και ανόθευτη πατριωτική Δεξιά», καλός είναι και ο 72χρονος Σαμαράς για να υπερασπιστεί τις παρακαταθήκες του έθνους έναντι πάσης επιβουλής.
Η επιστροφή στο σύνθημα του 1993, « Ελλάς – Ελλάς – Αντώνης Σαμαράς», που έδιωξε τον παλαιότερο Μητσοτάκη από την κυβέρνηση είναι ο εφιάλτης για τον νεότερο: Πρέπει να ξεχάσει την τρίτη τετραετία…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
