Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Καθως στο τέλος του έτους συμπληρώνονται εκατό μέρες από την άλογη παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ στον Κασσελάκη, η φράση του Δημήτρη Κουτσούμπα «πού το βρήκατε αυτό το φυντάνι;» είναι η πιο έγκυρη αποτίμηση της συμπεριφοράς του.
Δεν έφερε απλώς τη διάσπαση και δεν οδηγεί μόνο στον περαιτέρω καταποντισμό το κόμμα, αλλά και σε διαρκή ευτελισμό τις ιδέες του, την πολιτική του, τα σύμβολα, τους αγώνες και τους ανθρώπους του. Μόνο κάποιοι αριβίστες, αντέχουν να τον υπερασπίζονται δημοσίως.
Το πρόσχημα της «τιμωρίας» του Τσακαλώτου και των υπονομευτών του Τσίπρα ως λόγος εκλογής του Κασσελάκη, απογυμνώθηκε πλέον. Δεν υπήρχαν υπονομευτές, αλλά στελέχη -βαρίδια τα οποία ο Τσιπρας ως φυσικός ηγέτης του χώρου και πανίσχυρος πρόεδρος όφειλε να απομακρύνει -ή τουλάχιστον να βάλει στις πίσω σειρές.
Ότι δεν το έκανε υπήρξε ο βασικός λόγος της ήττας. Ποιος θα τον ψήφιζε για να κάνει υπουργούς τους παρακμιακούς που είχε τοποθετήσει « σκιώδεις υπουργούς» στη Βουλή και «τομεάρχες» στο κόμμα; Εκχωρώντας ρόλους και δημοσιότητα που θα έπρετε να έχει η νέα κυβερνώσα ομάδα, που δεν υπήρξε ποτέ.
Το παραμύθι της υπονόμευσης δεν έχει δράκο. Μπορούσε να την έχει αντιμετωπίσει εγκαίρως- στο βαθμό που υπήρχε. Ο φραξιονισμός δεν ήταν υπονόμευση, αλλά ανεκτή εσωκομματική δραστηριότητα.
Εκτός αν εξαιρούνται από τους υπονομευτές ο Παππάς και ο Πολάκης που ηγούνται σήμερα της ομάδας που έχει στη μόστρα τον Κασσελάκη. Ή αν προστίθεται στους υπονομευτές και η Έφη Αχτσιόγλου, δημιούργημα του ιδίου του Τσίπρα.
Μην κοροιδευόμαστε. Οι ηγέτες των κομμάτων που διεκδικούν να κυβερνήσουν, απομακρύνουν τους υπονομευτές, δεν τους δίνουν αξιώματα. Γιατί στο τέλος απομακρύνουν οι υπονομευτές τους ηγέτες…
Σε κάθε περίπτωση κατά την ανάληψη της ευθύνης, ο απελθών, μετά την ήττα, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε εμπροσθοβαρή κατεύθυνση σε ό,τι άφηνε πίσω του αναφέροντας ότι παραχωρεί τα ηνία στο «νέο αίμα». Εννοούσε του κόμματος προφανώς.
Μόνο που ο Κασσελάκης, ούτε «νέο αίμα» ήταν, ούτε του κόμματος. Είχε προϋπηρεσία απέναντι στο κόμμα και τον Τσίπρα και διαδρομή με θολούρα και σε κάθε περίπτωση ασύμβατη με την ιστορία και τις αρχές της Αριστεράς.
Επίδειξη αχαλίνωτου τυχοδιωκτισμού
Η εμφάνισή του ως υποψηφίου βουλευτή, για την οποία το μυστήριο ακόμη δεν έχει διαλευκανθεί, και η υποψηφιότητα για την ηγεσία, ήταν επίδειξη αχαλίνωτου τυχοδιωκτισμού εκ μέρους του. Και απόλυτης τύφλωσης όσων τον ψήφισαν- με υπόδειξη ή όχι.
Πώς και γιατί, και κυρίως ποιοι φρόντισαν να του παραδοθεί το κόμμα, είναι υπόθεση που αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί. Το θέμα είναι ότι από εκείνη την ώρα με τον Κασσελάκη ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την ιδεολογία, τη πολιτική και την ψυχή του. Και τους οπαδούς του: όλο και συρρικνώνεται.
Είναι υπόθεση επιστημόνων με λευκές μπλούζες να εξηγήσουν γιατί τώρα που έχουν δείγματα γραφής τον ανέχονται. Τους διασύρει όχι μόνο με τις αερολογίες που αραδιάζει σε κάθε εμφάνισή του προβάλλοντας ότι η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι …ο ίδιος, αλλά και με τις παλαβομάρες ότι θα κερδίσει τις ευρωεκλογές και μετά θα γίνει Πρωθυπουργός!
Η δημόσια παρουσία του δεν χρειάζεται ιδιαίτερη περιγραφή. Η ουσία είναι ότι ο τύπος εξελίσσεται σε βόμβα για τον ίδιο τον Τσίπρα. Όχι μόνο δεν σκοπεύει να φύγει μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, που μόνο θετικό δεν θα είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ- αλλα προετοιμάζεται να στραφεί εναντίον του Τσίπρα για ό,τι «του παρέδωσε».
Από χαρακτήρα περισσότερο, τον κολακεύσει προς το παρόν. Αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί προϋποθέσεις για να τον …καταγγείλει, επικαλούμενος την «επιλογή του «από το λαό» για να διορθώσει ό,τι του άφησε ο Τσίπρας.
Άγνοια, θράσος και αφασία…
Ακούγεται παρανοϊκό, αλλά και τι δεν είναι παρανοϊκό από όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή με πρωταγωνιστή τον «Στέφανο της Ελλάδος» και τις σουργελοειδείς καταστάσεις που προκαλεί; Από άγνοια, θράσος και αφασία…
Ωστόσο ο Τσίπρας δεν είναι μέγεθος που μπορεί να βλάψει κάποιος σαν τον Κασσελάκη, και τον Πολάκη που εξ όσων λέγεται του καλλιεργεί την αντιτσιπρική διάθεση. Ή τον Παππά που φέρεται να μεθοδεύει να υφαρπάξει ό,τι απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας πίσω και τον Κασσελάκη και τον Τσίπρα.
Ο πρώην πρωθυπουργός μπορεί να σκορπίσει αυτό το συνονθύλευμα, αν εγκαταλείψει τον αυτοκαταστροφικό συναισθηματισμό που τον εμπόδιζε ανέκαθεν να βάλει στη θέση τους όσους εμφανώς ζημίωναν τον ίδιο και το κόμμα του.
Η άρνηση να «χύσει αίμα» είχε κάποια βαση όταν πρόκειται για πρόσωπα με προϋπηρεσία στο κόμμα και την Αριστερά. Ο Κασσελάκης όμως δεν είναι αίμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν ο Τσίπρας δεν τον «αποκεφαλίσει», ή έστω δεν διακόψει κάθε επαφή μαζί του για να αποφεύγει την τοξικότητα που μεταδίδει, αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να αποχωρήσει ο ίδιος από το «κόμμα του Κασσελάκη». Άλλωστε, αν Κασσελάκης πήγαινε καλά, θα εχίνε τελειώσει ο Τσίπρας.
Η απόφαση ανήκει στον πρώην Πρωθυπουργό, αλλά δεν είναι προσωπική του υπόθεση. Εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ αφορά τη Δημοκρατική Παράταξη στο σύνολό της. Όπως αφορά την πολιτική και τα στοιχεία που πρέπει να συνοδεύουν τον επικεφαλής προοδευτικού κόμματος: πολιτική συγκρότηση, σοβαρότητα και αξιοπρέπεια. Τα βλέπει κανείς στη σημερινή Κουμουνδούρου;
Υ.Γ. Να του εξηγήσει κάποιος ότι ΔΕΝ είναι « αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης». Είναι κομματικός αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτευσης. Κοινοβουλευτικός αρχηγός της είναι ο Σωκράτης Φάμελλος.
Σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής των Ελλήνων (άρθρο 20): «Ο πρόεδρος της μεγαλύτερης κοινοβουλευτικής ομάδας που δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση ονομάζεται αρχηγός της αντιπολίτευσης και έχει ειδικά δικαιώματα που αναγνωρίζονται από τον Κανονισμό της Βουλής και τις ισχύουσες διατάξεις».
Ο Κασσελάκης μπορεί να τσαμπουνάει ότι του κατεβαίνει, αλλά ας του μάθουν ότι δεν είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάποιος που δεν έχει τις δεσμεύσεις που περιλαμβάνει ο όρκος του βουλευτή και όσα τον συνοδεύουν ως υποχρεώσεις και προνόμια. Έχει και δικηγόρο διευθυντή του γραφείου του υποτίθεται…
