Toυ Νίκου Λακόπουλου
Η επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, ανέσυρε μνήμες από το παρελθόν. Πολλοί θυμήθηκαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη, ο ίδιος ο δήμαρχος την δολοφονία του Πολκ -στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που στον Μεσοπόλεμο γέννησε την φασιστική οργάνωση Τρία Έψιλον- μαζί με την εξέγερση του Μάη του ’36.
«Οι παραπομπές στο παρελθόν και στο 1965 σε Γκοτζαμάνηδες και τρίκυκλα, γίνονται από έναν απελπισμένο πρωθυπουργό που ανασύρει στερεότυπα άλλων εποχών…» θα πει ο Κυριάκος Μητσοτάκης- που δεν θέλει να ασχολούνται οι νέοι με αυτό το παρελθόν και δεν ξέρει πότε ακριβώς δολοφονήθηκε ο Λαμπράκης κι από ποιους.
Μερικοί λένε πως η συσχέτιση των δύο γεγονότων είναι ανιστόρητη, αφού τώρα δεν είχαμε δολοφονία και …τρίκυκλο! Αν όμως αποκαλύπτει κάτι η επίθεση στον Μπουτάρη είναι -όπως άλλοτε- την συμπόρευση Δεξιάς – Ακροδεξιάς σε πατριωτικά συλλαλητήρια που με το πρόσχημα το όνομα της γειτονικής χώρας επιχειρούν -όπως ζήτησαν ανοιχτά οι οργανωτές τους- να ρίξουν την εκλεγμένη κυβέρνηση και να προκαλέσουν αποσταθεροποίηση-σαν άλλοτε.
Μόνο που ο -χωρίς μνήμη- Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αντιλαμβάνεται όταν χαϊδεύει τ΄αυτιά των ακροδεξιών και συνεργάζεται μαζί τους -έχοντας πρόσωπα σαν τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη στην ηγεσία του κόμματός του- η πολιτική αποσταθεροποίηση δεν θα έχει στόχο την κυβέρνηση, αλλά και τον ίδιο.
Η επίθεση σε ένα δήμαρχο και μάλιστα της συμπρωτεύουσας από ακροδεξιούς με πολιτευτές της ΝΔ δίπλα να κοιτάζουν -ίσως και να συγκατανεύουν- δεν δείχνει εικόνες από το παρελθόν. Είναι το παρελθόν που επέστρεψε καθώς η Ελλάδα τα χρόνια της κρίσης υποχώρησε σε οικονομικό επίπεδο, πολιτικό, ιδεολογικό.
Πρόκειται για την επιστροφή ενός “Μεσαίωνα” στα εργασιακά δικαιώματα, την πολιτική, την ιδεολογία, την καθημερινότητα. Δεν είναι μόνον η Χρυσή Αυγή. Υπάρχει ο κοινωνικός φασισμός στα έγκατα της κοινωνίας που οδηγεί έναν δεκαεφτάχρονο να χτυπά ένα γεροντάκι- χωρίς μάλιστα να ξέρει ποιος είναι. Είναι πως η πολιτική έχασε κι έρχεται η βία.
Το φάντασμα του νεοφασισμού απλώνεται πάνω από την Ευρώπη με τη μορφή εθνικιστικών, ναζιστικών, ευρωσκεπτικιστικών μορφωμάτων λατρείας της παράδοσης με συνθήματα του τύπου “Ξύπνα Γερμανία”, όπως και το “Ξύπνα Ελλάδα” των Τριεψελιτών της Θεσσαλονίκης- που είναι πιο ευάλωτη σε τέτοιες φωνές από την Ιστορία.
Είναι το ίδιο σύνθημα που φωνάζουν στα συλλαλητήρια όσοι θέλουν κρεμάλες στους “προδότες” σαν τον Μπουτάρη -έναν πιο προοδευτικό δήμαρχο από όσο ήθελε το πολιτικό, κοινωνικό, θρησκευτικό κατεστημένο της πόλης. Που τολμά να μιλά, να επιτρέπει διαδηλώσεις για ανθρώπινα δικαιώματα που δεν εγκρίνει το κατεστημένο της πόλης. Που τελικά προσβάλλει τους εγγυητές της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας -όπως κάνει και η κυβέρνηση -κατά τη γνώμη τους- με ανίερα νομοσχέδια για το Μάθημα των Θρησκευτικών, τα σύμφωνα συμβίωσης, την ταυτότητα φύλου. Πώς ξαφνικά βρεθήκαμε τόσο πίσω;
Είναι η επιστροφή στο παρελθόν καθώς η Αριστερά υποχωρεί και η Ελλάδα ζει μια συντηρητική στροφή -μια χώρα που έχει ακόμα μουλάδες, υποδέχεται το Άγιο Φως με τιμές …αρχηγού κράτους και η Εκκλησία αποτελεί υπερπολιτικό θεσμό που έχει δικαίωμα ελέω Θεού και Λαού να κηδεμονεύει την εκάστοτε κυβέρνηση.
Από αυτή την άποψη το παρελθόν είναι μπροστά μας και το μέλλον είναι πίσω μας. Η Ελλάδα στις επόμενες εκλογές δεν θα ψηφίσει για να φύγουμε μπροστά, αλλά για να μη γυρίσουμε πίσω. Το Μαύρο Μέτωπο απαιτεί την συγκρότηση του Δημοκρατικού Μετώπου -μόνο που πολύ σύντομα μπορεί να διαπιστώσουμε ότι δεν είναι στόχος η Δεξιά που μετατοπίζεται προς τα ακροδεξιά.
Μπορεί να είναι αντιφασιστικό μέτωπο, αν οι κήρυκες του σκοταδισμού αφαιρέσουν από τη Νέα Δημοκρατία την πρωτοκαθεδρία σε ένα χώρο που δεν θέλει να μιλά για τον Λαμπράκη -γιατί η υπόθεση αυτή ήταν η βίαιη επικράτηση του Παρακράτους- με στόχο τελικά και τον ίδιο τον -προδότη- Καραμανλή.
Η επικράτηση του Χίτλερ άλλες παρόμοιες εποχές, όπου η Γερμανία είχε το δικό της μνημόνιο- στηρίχτηκε στη διάσπαση κομμουνιστών -σοσιαλδημοκρατών, αλλά και στην αδυναμία των αστικο-δημοκρατικών κομμάτων να του φράξουν το δρόμο -γιατί απλά ένα μέρος τους συμμάχησε μαζί του.
Η Ελλάδα μπαίνοντας στην αναμενόμενη από καιρό κρίση δεν άλλαξε μόνο τον πολιτικό και ταξικό της χάρτη. Βρέθηκε μπροστά στο ενδεχόμενο απώλειας και εδαφών της μαζί με την ανεξαρτησία της. Οι οργανωτές του πάνδημου συλλαλητηρίου για τη “Μακεδονία” μας στη Θεσσαλονίκη έθεσαν ευθέως ζήτημα πολιτικής ανατροπής- απείλησαν δηλαδή τον κοινοβουλευτισμό- αφού άλλωστε η Βουλή αποτελείται από “προδότες”.
