Toυ Γιάννη Πανούση
Ήταν η εποχή έτοιμη
Όχι ότι ήταν σπουδαία τα σκηνικά
και ολοκληρωμένο το σενάριο
….
Όμως αυτό αρκούσε,σε μία εποχή
μαλακή σαν βούτυρο
που δεν ήθελε,ούτε να ερμηνεύσει,
ούτε να απορρίψει
Κατερίνα Σημηντήρα, Η εποχή ήταν έτοιμη
Για να’μαι ειλικρινής δεν έχω κατανοήσει πλήρως ποιά είναι η βαθύτερη ουσία του σημερινού αριστερού[πολιτικού ή πολίτη],η ειδοποιός του διαφορά με το δεξιό ή τον κεντρώο.
-να κάνουν ακριβώς τα ίδια με τους άλλους [στον κοινωνικό, επαγγελματικό,ιδιωτικό βίο τους] αλλά να βγαίνουν στα ΜΜΕ και να μιλάνε για τα δίκηα του λαού;
-να αναφέρονται σε σύμβολα της Αριστεράς ,οι οποίοι θυσιάστηκαν για τις ιδέες τους και πέθαναν φτωχοί και διωγμένοι, σε αντίθεση με αυτούς που τους επικαλούνται;
-να ζουν και να προκόβουν[πλουτίζουν] ως αστοί,επωφελούμενοι/εκμεταλλευόμενοι τις ευκαιρίες του φιλελευθερισμού,τον οποίο καταγγέλουν με σφοδρότητα[ανάλογη των ενοχών τους] μόλις αποκατασταθούν;
-να ψάχνουν το [σκοτενό] χθες των άλλων και να κρύβουν το δικό τους;
-να προβάλλουν το ‘ηθικό πλεονέκτημα’[εντιμότητας και ειλικρίνειας],την ίδια ώρα που χρησιμοποιούν fake news και καλύπτουν τ’ανομήματα των ημετέρων[ιδίως εκείνων που φιγουράρουν στα payrolls διαφόρων επιχειρηματιών];
-να κατηγορούν πολιτικά πρόσωπα για αντι-αριστερό παρελθόν και μετά να φωτογραφίζονται αγκαλιασμένοι ως εταίροι επί Κυβερνώσας ή να τους καλούν τώρα ανοιχτά σε συσπείρωση για να φύγει η [άλλη,μη-συνεργαζόμενη με αυτούς] Δεξιά;
Οι παραπάνω ,ενδεικτικές και μόνον απορίες,γεννούν με τη σειρά τους κάποια θεωρητικά ζητήματα:
-επιτρέπεται[κι από ποιόν;] ο amoral κομματισμός,όπου η ηθική ευθύνη εξαφανίζεται όταν η σκοπιμότητα άλλα προσ-τάζει;
-νοείται μία ‘ελιτίστική[;] Αριστερά, η οποία –εν είδει Ιερατείου-κατέχει εδώ και 200 χρόνια την Απόλυτη Αλήθεια,που ναι μεν διαψεύδεται από τα γεγονότα αλλά ουδείς αισθάνεται την ανάγκη ν’απολογηθεί για τίποτα;
-πώς δια χωρίζεται το ‘δημόσιο συμφέρον’ [το οποίο θεωρείται συντηρητική έννοια] από τα ‘δημόσια αγαθά ’[για τα οποία κόπτονται];
-έχει οριοθετηθεί ιδεολογικά η σχέση μαζικής, λαϊκής και αστικής Δημοκρατίας;
-τί ρόλο παίζει τελικά αυτή η –με το κομμάτι- κατευθυνόμενη ‘διανοητική κινητοποίηση’ των ίδιων υπογραφών για τα ίδια ζητήματα;
Αν ο μικροκαπιταλισμός αποτελεί μία ομπρέλα των φιλελεύθερων αντιλήψεων,αναρωτιέμαι ποιά είναι η μικροταυτότητα του σύγχρονου αριστερού.Η συνεχής καταγγελία του ΄δίκαιου της ανάγκης’ [και η θεμελίωση σε διανοητές-εμπόρους της αλλοδαπής], η μικρο-μικρο-φυσική της [παρα]εξουσίας, την οποία και οι ίδιοι χρησιμοποίησαν,η καθεστωτική άποψη για ένα Κράτος χωρίς έλεγχο διότι το διοικούν ‘’οι καλοί’’;
Προφανώς και [συν;] υπάρχουν πολλές αριστερές εκδοχές και πολλοί έντιμοι και καθαροί αριστεροί.
Πρέπει όμως ν’απομακρυνθούν από τις κρίσιμες θέσεις:
-όσοι δεν βλέπουν,δεν θέλουν να δουν,δεν μπορούν να δουν τη νέα πραγματικότητα
-όσοι συνεχίζουν εν έτει 2020 να κάνουν πολιτική[;] βγάζοντας από το ντουλάπι της Ιστορίας φαντάσματα[διατρέχοντας τον κίνδυνο από την απροσεξία τους να βγουν και φιλικά σε αυτούς φαντάσματα]
-όσοι θέλουν να κατακτήσουν[;] το Μεσαίο χώρο χρησιμοποιώντας ακραίους πολιτικούς
-όσοι ευαγγελίζονται Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο,ενώ καθημερινά-κόντρα στον Ρουσσώ- υπονομεύουν κάθε μορφής συναίνεση
-όσοι ‘αφορίζουν’,όπως πράττουν άφρονες ιερείς,όποιον δεν τους μοιάζει και δεν τους υπ-ακούει
Πολιτικό[ίσως και ηθικό συμπέρασμα]: Ανασχηματισμό πρέπει να κάνει πρώτη και το ταχύτερο δυνατό η Αριστερή Αντιπολίτευση, απεγκλωβιζόμενη από τις πρακτικές,τα πρόσωπα και τις ιδεοληψίες του παρελθόντος. Και να μην ξεχνάνε: το μέλλον της Αριστεράς ήταν και θα είναι οι αριστεροί πολίτες κι όχι αποκλειστικά τα αριστερά κόμματα[που έτσι κι αλλιώς ιστορικά έρχονται και παρέρχονται]
