Από τις βαρονείες του ΠΑΣΟΚ, στις βαρονοτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, η κομματική γραφειοκρατία καλά κρατεί!

Του Γιάννη Παπαγρηγορίου*

Όταν ακούς ότι χτυπάνε  την «αριστερή  φυσιογνωμία» του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ασκείται δίκαιη ή όχι κριτική στον γραμματέα του ή σε άλλα προβεβλημένα στελέχη ειδικά των «53», τότε σου έρχεται γλυκά στο μυαλό ο Στάλιν που έλεγε «Ο κομμουνιστής γραφειοκράτης είναι ο πιο επικίνδυνος τύπος γραφειοκράτη….και τέτοιους γραφειοκράτες δεν έχουμε δυστυχώς λίγους».

Βέβαια η φαιδρότητα της υπόθεσης δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί εάν δεν περιελάμβανε και κομματικές αποφάσεις  εναντίον δημοσιεύματος, για να καταγγελθεί ο συντάκτης του ως υποκινούμενος από τα γνωστά  συνομωτικά κέντρα της αντίδρασης!!!  Μετά από αυτό,  τρυφερά  έρχονται και οι  συνειρμοί  με τις γνωστές «αποφάσεις»  του ΚΚΕ, εναντίον όσων τολμούν να ασκήσουν κριτική στο κόμμα ή σε στελέχη του, τους οποίους καταγγέλει φυσικά ως υποκινούμενους από τα γνωστά αντικομμουνιστικά κέντρα! Και όλα αυτά,  γιατί  κάποιοι θέλουν να θεωρούνται και να είναι υπεράνω κριτικής.

Αλλά ας σοβαρευτούμε έστω για λίγο. Είναι γνωστός ο τρόπος εγκαθίδρυσης και λειτουργίας μιας κομματικής γραφειοκρατίας. Όσοι θήτευσαν στην Αριστερά, σίγουρα θα την είχαν  υπηρετήσει, υποθέτω με καλές προθέσεις τότε. Μερικοί συνεχίζουν να το κάνουν και τώρα, χωρίς να είμαι σίγουρος για τις προθέσεις τους πια.  

Τρία υλικά έχει όλα κι όλα η συνταγή της κομματικής γραφειοκρατίας , αλλά παίζει ρόλο και το «χέρι».  Εκμηδενίζεις την εσωκομματική δημοκρατία, πνίγεις τη φωνή της βάσης, δίνεις  μια τελετουργική διάσταση στις  εσωκομματικές διαδικασίες , προσδίδοντας   έναν επικυρωτικό χαρακτήρα σε ειλημμένες αποφάσεις.

Όλο αυτό το concept φυσικά  λειτουργεί  απωθητικά για τη συμμετοχή των μελών. Έτσι στο τέλος πετυχαίνεις το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, που είναι το εναπομείναν ελεγχόμενο εκλογικό κομματικό σώμα. Το άνοστο κομματικό μενού απογειώνεται  γευστικά μόνο με τις  υπογραφές των παλιών σεφ,  που έχουν όμως καλό «χέρι», όπως φάνηκε και από την πρόσφατη περισπούδαστη  απόφαση της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ.

Μια γρήγορη ματιά  στα στοιχεία που αφορούν την εσωκομματική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ είναι αρκούντως ανατριχιαστική και διαφωτιστική. Μικρή συμμετοχή των μελών, παροδικός τρόπος λειτουργίας και με σύνηθες περιέχομενο την «παρουσίαση» και τη «συζήτηση» των αποφάσεων της ΚΠΕ. Ανύπαρκτη η δυνατότητα συμμετοχής των μελών στη συλλογική παραγωγή  πολιτικής. Αυτό το κάνουν δήθεν οι Τάσεις. Και το μενού ολοκληρώνεται με τις γραφειοκρατικές πρακτικές για την ενοχοποίηση της άλλης γνώμης, την κατασκευή εσωτερικών εχθρών, τις συκοφαντίες, περιθωροποιήσεις  κλπ. Η πλειοψηφία των μελών με την αποχή τους στέλνουν μήνυμα, αλλά μέχρι στιγμής  χωρίς αποδέκτη.

Πρακτικές από υπολείμματα της  παλιάς κομμουνιστικής γραφειοκρατικής παράδοσης, εξωτερικού και εσωτερικού,  πίσω από κλειστές πόρτες και παράθυρα στο  ΣΥΡΙΖΑ, για την νομή της κομματικής ιεραρχικής δομής, μόνο ως φάρσα μπορούν να αναπαραχθούν. Το φαινόμενο αυτό ήταν και είναι ιδιαίτερα έντονο και στο ΠΑΣΟΚ, όπως και στα κόμματα της Αριστεράς. Για την  δεξιά δεν αναφερόμαστε γιατί εκεί ισχύει η αρχή του φύλαρχου. Στο ΠΑΣΟΚ μετά από τα χρόνια της παντοδυναμίας του Ανδρέα, πολλοί  αυλοκόλακες μετεξελίχθηκαν  σε βαρόνους, επιβάλλοντες τις κομματικές βαρονείες στον κομματικό μηχανισμό και συμβάλοντας  τα μάλα στον εκφυλισμό και στη διάχυση της διαφθοράς.

Οι βαρόνοι της κομματικής γραφειοκρατίας του ΠΑΣΟΚ, ως μεγαλοτιτλούχοι, όπως στον Μεσαίωνα, επέλεγαν και επέβαλαν προέδρους φυσικά  με ανταλλάγματα  κι έτσι προέκυψαν Σημίτηδες, Βενιζέλοι, Φώφη.

Αυτήν την κάστα των τιτουλάριων επιχείρησε να παρακάμψει π.χ  ο Γιώργος Παπανδρέου (ΓΑΠ), όταν  απευθυνθήκε απευθείας στη βάση για την εκλογή του. Επιλογές που η αριστερή κομματική γραφειοκρατία μες στην αμηχανία της έσπευσε  να διακωμωδήσει χαρακτηρίζοντας τες «αμερικανιές», σπεύδοντας έτσι να «στηρίξει» τους «συναδέλφους»  βαρόνους του ΠΑΣΟΚ, που δοκιμάζονταν. Στη συνέχεια όμως η κάστα των τιτουλάριων και μεγαλοτιτλούχων της κομματικής γραφειοκρατίας του ΠΑΣΟΚ κατάφερε κι  ανέτρεψε τον εκλεγμένο από τη βάση πρόεδρο και ψηφισμένο πρωθυπουργό.

Οι μεγαλοτιτλούχοι «βαρόνοι» της κομματικής γραφειοκρατίας επικαλούνται συνήθως την συνεισφορά τους κατά το παρελθόν και τη δημοκρατία , για να μειώσουν δήθεν την εξουσιαστική ισχύ του προέδρου. Αλλά δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα για την μείωση της δικής τους εξουσίας  και του ρόλου τους, υπέρ της κομματικής βάσης και της κοινωνίας.  Έτσι οι κομματικές βαρονείες μετατρέπονται σε βαρίδια και σε παράγοντες συντηρητισμού και σκοταδισμού,   αφού αρνούνται ακόμα και την νέα τεχνολογία στην εξέλιξη των δημοκρατικών θεσμών στα κόμματα, τη  διεύρυνση της εσωκομματικής δημοκρατίας,  τη συμμετοχή της βάσης στις αποφάσεις και στην εκλογή του προέδρου. 

Για αυτό το σκοπό περιφέρουν ορισμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ το  σκιάχτρο του ΠΑΣΟΚ, και επικαλούνται τον φόβο της «πασοκοποίησης». Κι ως συνήθως αυτοί που φωνάζουν για την  «πασοκοποίηση», είναι αυτοί που την συντελούν  με τις βαρονοτάσεις και  τις ομάδες  τους  στη διαμάχη  για τη νομή της κομματικής γραφειοκρατίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει γρήγορα να αντιληφθεί την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει με  τον κομματικό γραφειοκρατικό μηχανισμό του, να απεγκλωβιστεί πρώτα ο πρόεδρος από αυτόν  και να τον  αλλάξει άρδην στην μετεξέλιξή του, με σύγχρονους εσωκομματικούς θεσμούς άμεσους, δημοκρατικούς, ενισχύοντας το ρόλο των μελών. Αλλιώς το θέατρο του παραλόγου που παίζεται, γρήγορα θα μετεξελιχθεί σε τραγωδία.

*Συντονιστικό ΟΜ Εκπαιδευτικών Θεσ/νίκης