Toυ Γιάννη Παντελάκη
Μια τηλεοπτική εκπομπή (αυτή των Παπαχελά, Κακαουνάκη και άλλων αθόρυβων συντελεστών ) σε μια σπάνια αλλά σίγουρα καλή στιγμή του ΣΚΑΙ έβγαλε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ για τις φονικές φωτιές στο Μάτι. Είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που δεν έχει σημασία ποιος λέει κάτι και αν αυτός έχει καλό ή κακό παρελθόν. Αλλά, αυτό που λέει.
Και αυτό που είπε η εκπομπή ήταν απόλυτα τεκμηριωμένο και αποκαλυπτικό. Και επειδή ήταν τέτοιο, δεν χρειάστηκαν φωνές, κραυγές και σχόλια όπως συμβαίνει συνήθως, μίλησαν τα ντοκουμέντα της. Αυτή είναι η κανονική δημοσιογραφία, να μιλάει το ρεπορτάζ και όχι οι φλύαροι δημοσιογράφοι που έχουν άποψη για όλα και κυρίως άποψη που ταυτίζεται με μια κομματική γραμμή.
Στην κυβέρνηση δεν άρεσε, λογικό, για την αντιπολίτευση ήρθε ως δώρο εξ ουρανού, επίσης λογικό. Κάπου εκεί ωστόσο, αρχίζει το πρόβλημα,οι συζητήσεις αναλώνονται περισσότερο στις σκοπιμότητες, τον χρόνο προβολής, το παρελθόν και τον ρόλο του σταθμού. Η ουσία-που είναι το ίδιο το ρεπορτάζ-χάνεται μέσα σε ένα γενικευμένο μπάχαλο που κυριαρχεί ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όχι μόνο σ’ αυτά.
Η ευθύνη γι’ αυτό το τελευταίο, δεν ανήκει μόνο στα κόμματα που έχουν κατηγοριοποιήσει Μέσα και δημοσιογράφους σε δικούς μας και στους άλλους. Ανήκει και στα ίδια τα Μέσα και τους δημοσιογράφους που πολύ συχνά δέχονται να παίζουν τέτοιους στρατευμένους συνήθως κομματικούς ρόλους χάνοντας όποιο κύρος και αξιοπιστία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το καθημερινό φαινόμενο όπου δημοσιογράφοι σε τηλεοπτικά πάνελ παίζουν ρόλους εκπροσώπων κομμάτων.
Το ”δια ταύτα” είναι πως η δημοσιογραφία αν θέλει και αφεθεί μπορεί να πετύχει πολλά. Αρκεί να γίνεται με ένα τέτοιο τρόπο ώστε να αγνοεί επιδεικτικά το ενδεχόμενο από ένα ρεπορτάζ να ενοχληθεί ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης ή οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός ή επιχειρηματίας…