Όταν ο θάνατος φύγει από την Ιταλία, όταν τα δάκρυα στεγνώσουν θα αναζητηθούν οι ευθύνες της τραγωδίας. Γιατί ο κορωνοϊός δεν ήταν η αιτία, αλλά η αφορμή για να καταρρεύσει ένα σύστημα που διαρκώς έφθινε. Η καταστροφή δεν ήρθε μόνη της.
Τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν «κοπεί» από τη δημόσια υγεία 70.000 κρεβάτια. Αυτό σημαίνει ότι κάθε νοσοκομείο της χώρας έχει 175 μονάδες λιγότερες.
Την ίδια περίοδο τα κονδύλια για την υγεία μειώθηκαν κατά 25 δις ευρώ.
Τι έπιασε τους Ιταλούς να κάνουν τέτοιες περικοπές;
Το «δέλεαρ» του ιδιωτικού τομέα. Από τα διαγνωστικά κέντρα μέχρι τις μονάδες εντατικής θεραπείας, οι πολιτικοί που κατά καιρούς πέρασαν τα τελευταία χρόνια από υπεύθυνες θέσεις θεώρησαν ότι μέρος των κρατικών κονδυλίων «συνέφερε» να κατευθύνονται σε ιδιώτες. Θεωρούσαν ότι το κόστος θα ήταν μικρότερο. Η ιστορία απέδειξε ότι τελικά ήταν αβάσταχτο με 4.000 νεκρούς μέχρι στιγμής.
Ο Ιατρικός Σύλλογος προειδοποιούσε από τις 13 Ιανουαρίου 2018 για την τακτική που ακολουθούσαν οι κυβερνήσεις. Σε επιστολή που έστειλε ανάφερε: «Η Δημόσια υγεία δεν μπορεί να εγγυηθεί την επάρκεια της περίθαλψης. Στις μέρες μας θεωρείται κατάλληλο ότι συνάδει με τους διαθέσιμους πόρους και όχι τις πραγματικές ανάγκες!»
Η οικονομική κρίση, τα ελλείμματα και η προσπάθεια για λιγότερο κράτος στη χώρα είχαν τέσσερα θύματα: Την παιδεία, την υγεία, τη δικαιοσύνη και την αξιοκρατία.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΟΡΟ