Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Αλίμονο στον Νεομητσοτακισμό, αν αρχίσει να βγαίνει καπνός από τις κάνες του Μαρινάκη…
Προτού ο Κυριάκος Μητσοτάκης γίνει πανίσχυρο αφεντικό στη χώρα ως πρωθυπουργός, υπήρξε ευφυής της πολιτικής, ως αρχηγός της ΝΔ.
Κατάργησε το κόμμα και άρχισε να κάνει τη δουλειά του για την πρωθυπουργία, ως επαγγελματίας: με επαγγελματίες και με τους κανόνες του πολιτικού μάρκετινγκ.
Ήθελε επικοινωνία; Κατέφυγε σε έναν από τους καλυτέρους – και ακριβότερους- της «αρνητικής επικοινωνίας» – όπως ονομάζεται αμερικανιστί, η φαιά προπαγάνδα.
Ήθελε εγχώρια ΜΜΕ; Έκανε «deals» με τους ιδιοκτήτες τους – που εκτός από μιντιάρχες, ήταν οικονομικοί παράγοντες και ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ομάδων.
Τον καιρό του Καραμανλή στη ΝΔ θα τους έλεγαν «νταβατζήδες»- χαρακτηρισμός ιδιαίτερα επικίνδυνος- για τον Καραμανλή κυρίως.
Για τον νεότερο Μητσοτάκη ήταν απλώς εταίροι, στην επιχείρησή κατάληψης της εξουσιας – προς το συμφέρον όλων.
Ο πατέρας του, είχε μιλήσει για «διαπλεκόμενα» συμφέροντα – τα οποια πρώτα τον ανέδειξαν, και στη συνεχεια, τον κατεδάφισαν με «όργανο» το Αντώνη Σαμαρά.
Γνωστό και μη εξαιρετέο ιντριγκαδόρο , που εξελίχθηκε σε χορηγό της ανόδου του Κυριάκου στο ρετιρέ του κομματος και του κράτους.
Πού είχαμε μείνει; Α, στις συμφωνίες Μητσοτάκη με τους διαπλεκόμενους ισχυρούς του χρήματος και των μίντια.
Ο πιο ισχυρός ηταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης– εφοπλιστής, μιντιάρχης και ιδιοκτήτης της ΠΑΕ με την πιο λαοφιλή ομάδα.
Για να είμαστε δίκαιοι. Ο Μαρινάκης δεν ανήκε στη «διαπλοκή». Με την έννοια ότι δεν έκανε παιχνίδι στην πολιτική για μπει στις κρατικές προμήθειες και τους κοινοτικούς πόρους.
Έβαζε δικά του λεφτά και δεν απομυζούσε τον κρατικό προϋπολογισμό.
Η λαϊκή φαντασία της εποχής κάλπαζε στην υπόνοια ότι στήριξε τον Μητσοτάκη-που μάλλον δεν είναι ο άνθρωπος που θα έκανε παρέα-για να ξεμπλέκει με δυο δικαστικές υποθέσεις.
Δια των οποίων, όπως πίστευε, οι Συριζαίοι προσπαθούσαν να τον εξοντώσουν. Τελικά τους εξόντωσε αυτός.
Ο Μητσοτάκης του όφειλε: στην μάλλον φυσιολογική στήριξή του από τα ΜΜΕ της συντηρητικής παράταξης, πρόσθεσε τον ΔΟΛ- που έγινε το πιο κρίσιμο χαρτί της επικράτησής του.
Με το «Βήμα», τα «Νέα» -και το Μέγκα-απέναντι- αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Ωστόσο απέφευγε ταυτίσεις με τον άρχοντα του Πειραιά.
– «Απευθύνετε σε άλλα μέλη της οικογένειάς μου» έλεγε υπονοώντας την Ντόρα, που είχε ήδη προγράψει.
Εσχάτων η οργιώδης λαϊκή φαντασία επιστρέφει: «Πέντε χρόνια στην κυβέρνηση ο Μητσοτάκης και οι δικαστικές εκκρεμότητες του Μαρινάκη μένουν ανοιχτές. Για τον κρατάει».
Έξυπνο; Ή παρακινδυνευμένο;
Εκ κληρονομίας, ο Πρωθυπουργός ξέρει ότι αν τα βάλεις με όσους σε ανέδειξαν, αρχίζεις να γράφεις επιστολές, που έλεγε ο Ψυχάρης.
Μεταξύ τους ως τώρα υπήρξαν δημοσίως εκατέρωθεν «στραταρίσματα»- και ήδη περάσαμε στα «τάκλιν».
Οι διορατικοί ισχυρίζονται ότι πλησιάζει η εφαρμογή του «κανόνα της σφαίρας»: αν φύγει, δεν γυρίζει πίσω.
Ήτοι: αλίμονο στον Νεομητσοτακισμό, αν αρχίσει να βγαίνει καπνός από τις κάνες του Μαρινάκη…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
