Του Διογένη Λόππα
Η καθολικά απογοητευτική περίπτωση του στόχου 519c, φέρνει στην επιφάνεια πολλά περισσότερα από αυτά που ο καθένας μας μπορεί να υποψιαστεί με μια πρώτη ανάγνωση. Πρόκειται για ένα θλιβερό επεισόδιο στην ιστορία της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, εξόχως επικίνδυνο έως διαλυτικό. Η αποκάλυψή του, σέρνει από πίσω μια κανονική Αποκάλυψη, λες και κάποιος τράβηξε την κουρτίνα που σκέπαζε τον ελέφαντα στο σαλόνι της χώρας.
Αν οι επιβεβαιωμένες ήδη περιπτώσεις Χατζηδάκη – Ανδρουλάκη έμοιαζαν με μια παρανοϊκή ανοησία ενός κακομαθημένου βουτυρόπαιδου που έγινε αναπάντεχα πρωθυπουργός, η παρακολούθηση του αρχηγού του στρατεύματος δε δύναται να εξηγηθεί με καμία λογική, καμία θετική προσέγγιση και καμία σοβαροφανή δικαιολογία. Δεν αγγίζει την εκτροπή. Είναι εκτροπή. Είναι ένα κανονικότατο coup d’etat ενάντια στον πιο ευαίσθητο θεσμό του κράτους μας.
Από το πρώτο λεπτό της συνταρακτικής αποκάλυψης, έχει ξεκινήσει μια αλληλουχία δυσάρεστων και επικίνδυνων φαινομένων, που τίποτα καλό δεν προμηνύουν. Σε αυτό βοήθησε και η φοβική στάση του ίδιου του θύματος, που αντί να υπερασπιστεί τον εαυτό του και το στράτευμα, του οποίου ηγείται, προτίμησε την ενοχική σιωπή.
Αν η αντίστοιχη σιωπή Χατζηδάκη προκαλεί μειδιάματα και αισθήματα λύπησης προς το πολιτικό πτώμα του αξιοθρήνητου υπουργού, η στάση του στρατηγού προκαλεί ρίγη, προβληματισμό και φοβικούς συνειρμούς, ως προς την ικανότητα του ανδρός να ανταπεξέλθει στοιχειωδώς σε οποιαδήποτε κρίση κληθεί να αντιμετωπίσει, δεδομένου και ότι τον τελευταίο καιρό η ηγεσία της Τουρκίας έχει σχεδόν προαναγγείλει την ανάληψη στρατιωτικής δράσης.
Ποιος άραγε από τους υφισταμένους του ΑΓΕΕΘΑ θα πάρει στα σοβαρά τις διαταγές του; Πόσοι από αυτούς θα υποψιάζονται ότι τελεί υπό εκβιασμό, άγνωστο από ποια κέντρα; Πόσοι θα μπουν στον πειρασμό να δράσουν αυτοβούλως, αν κρίνουν ότι οι σχετικές εντολές που έχουν λάβει δε συνάδουν με τους επιτόπου συσχετισμούς; Πόσοι θα μπουν στον πειρασμό να κρίνουν ότι υπάρχει αγεφύρωτο ρήγμα ανάμεσα στην πολιτική και τη στρατιωτική ηγεσία και θα δοκιμάσουν παράκαμψη;
Η προσπάθεια τώρα των επιτελικών (ο Θεός να τους κάνει) του Μαξίμου να κερδίσουν χρόνο με παράτολμες διαρροές στον τύπο, κάνει τα πράγματα χειρότερα, όπως συνήθως συμβαίνει στις περιπτώσεις αυτές. Αφού λοιπόν δεν μπορούν να είναι σίγουροι για το είδος και το χρόνο της αντίδρασης του στρατηγού και αφού δεν μπορούν να διαψεύσουν την παρακολούθηση, την ώρα μάλιστα που η ΑΔΑΕ παραμονεύει, αφήνουν να εννοηθεί ότι νομίμως κρυφάκουγαν το στρατηγό, ως ύποπτο διαφθοράς σχετικής με αγορές ακινήτων και παρεμβάσεις επί των εξοπλιστικών.
Αν όμως ισχύει αυτή η παραδοχή η κατάσταση περιπλέκεται, ως προς τα αντανακλαστικά της δικαιοσύνης, γιατί αν πράγματι ο κ. Φλώρος είχε υποπέσει στον πειρασμό της τροχήλατης βαλίτσας (κάτι που προσωπικά αποκλείω), όλοι μας αναρωτιόμαστε γιατί παρέμεινε στη θέση του και γιατί δεν ασκήθηκε δίωξη. Γιατί η πιο ανατριχιαστική από όλες τις αποκαλύψεις είναι ότι υπήρξε σημείωμα της ΕΥΠ προς τον πολιτικό της προϊστάμενο, τον κ. Μητσοτάκη δηλαδή, πράγμα που αποδεικνύει πρώτον ότι ο πρωθυπουργός διέταξε προσωπικά την παρακολούθηση και δεύτερον ότι υπήρξε ύποπτη αδράνεια.
Εμφανίζεται δηλαδή το Μαξίμου, να ενδιαφέρεται όχι για την ύπαρξη η μη διαφθοράς στα ανώτατα κλιμάκια της διοίκησης, αλλά για το αν η διαφθορά θα έχει ως αποδέκτες τα επιθυμητά πρόσωπα, κάτι που επιβεβαιώνεται επίσης, τόσο από την περίπτωση Χατζηδάκη, όσο και από την περίπτωση στελέχους που πήγαινε να παραλάβει τροχήλατη και ανεκλήθη. Δηλαδή μια σειρά από πολύ σοβαρά γεγονότα δείχνει μια κανονική θεσμοποίηση της διαφθοράς, με στενό σύμμαχο τη δικαιοσύνη, και την επιτελική κατεύθυνση των καρπών της σε προσυμφωνημένα πρόσωπα ή συστήματα.
Έτσι από τη σχεδόν αθώα περίπτωση του γέροντα της Καρδίτσας, η οποία ακριβώς δείχνει τη μαυρογιαλούρικη τάση του δεξιού πολιτεύεσθαι, περνάμε στα σκανδαλώδη πόθεν έσχες που εξαφανίζουν τις οφσορ της πρωθυπουργικής οικογένειας, από εκεί στον διαβόητο κ. Πέτσα (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, αντί να απολογείται στο φυσικό δικαστή του, ακόμα μας κουνάει το δάκτυλο από τηλεάμβωνος) που μοίραζε δημόσιο χρήμα με το τσουβάλι σε ημετέρους των ΜΜΕ, στον γραφικό κ. Πάτση με τη γνωστή φάμπρικα και πιο πρόσφατα στο άλλο γαλάζιο μπουμπούκι που ακούει στο όνομα Χειμάρας, που ίσως αποτελεί και την πεμπτουσία αυτού που θα ονομάζαμε ”γαλάζια ακρίδα”, αφού μοναδική του μέριμνα στην πολιτική φαίνεται πως ήταν η εξασφάλιση κρατικοδίαιτων συμβολαίων για τον προσωπικό πλουτισμό του.
Στο ενδιάμεσο, ο μεγαλύτερος σύμμαχος της Οικογένειας, το απομεινάρι της ελληνικής δικαιοσύνης (με το δέλτα μικρό), έχει καταφέρει να μετατρέψει τους κατηγορούμενους σε κατήγορους στο μεγαλύτερο σκάνδαλο από ίδρυσης του ελληνικού κράτους, να γκριζάρει εμφανείς μίζες σε λογαριασμούς επιφανών πολιτικών, να κοιτάξει αλλού στις καταθέσεις με πεντακοσάρικα σε λογαριασμό πολιτικού που σήμερα ερευνάται από κανονικούς εισαγγελείς κανονικής χώρας, να αθωώσει όλους τους διεφθαρμένους της Siemens και να παριστάνει ότι δεν τρέχει απολύτως τίποτα με τις αποκαλυφθείσες παρακολουθήσεις πολιτικών, δημοσιογράφων, ευρωβουλευτών, του υπουργού εργασίας και του διοικητή των ενόπλων δυνάμεων.
Δεν ξέρω, αλλά οι τύποι αυτοί, με προεξάρχοντα τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, δίνουν στην κοινή γνώμη την εντύπωση πως, αν ο μη γένοιτο, ξαναέβγαιναν τα τανκς στους δρόμους, θα τους έκοβαν κλήσεις για παράνομη στάθμευση.
Ζούμε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα, όπου η Οικογένεια φωτογραφίζεται χαζοχαρούμενη στις παραλίες της Κρήτης σαν κάποιο βαλκάνιο Crown, η οικονομία πετάει, οι Έλληνες βλέπουν τα εισοδήματά τους να απογειώνονται μαζί με το επίπεδο της ζωής τους, η ανεργία κοντεύει να πέσει σε αρνητικό πρόσημο, η ασφάλεια έχει επιστρέψει στις γειτονιές, η διαφθορά έχει παταχθεί οριστικώς και αμετακλήτως, καθώς τα κρούσματα είναι πια μηδενικά και οι δυτικές αξίες, όπως η ελευθεροτυπία ή οι ανεξάρτητες αρχές, απολαμβάνουν μια άνευ προηγουμένου άνθιση.
Είναι εκείνη η στιγμή, όπου το φάντασμα του Παττακού παίρνει φόρα και χτυπάει με δύναμη το κεφάλι του στον πύρινο τοίχο, αδυνατώντας να κατανοήσει πώς βρέθηκε μεγαλύτερος παπαρολόγος και κινδυνεύει να χάσει το μοναδικό πράγμα που του έμεινε μετά την ταπείνωση του εκφυλισμού της επαναστάσεως, την, έστω και αρνητική, υστεροφημία του.
Πίσω από τη μαγική αυτή εικόνα, οι πράσινες τροχήλατες βαλίτσες σταμάτησαν βίαια τη φρενήρη πορεία τους στον τοίχο της εισαγγελίας των Βρυξελλών, προσφέροντας μια προσωρινή ανάσα στις ντόπιες ακρίδες κυανού χρώματος που προς στιγμήν φοβήθηκαν ότι μπορεί να γίνουν αντιληπτές ακόμα και από τους αυτιστικούς Έλληνες εισαγγελείς. Για κακή τους τύχη, την ώρα που η στοργική ελληνική δικαιοσύνη άπλωνε για μια ακόμα φορά τις προστατευτικές της φτερούγες ως Φοίνιξ που τόσο θαυμάζει, οι αφασικοί του Μαξίμου πιάστηκαν φλώροι.
Η αναπάντεχη αποκάλυψη της επισύνδεσης του αιώνα, γεννάει περισσότερα ερωτήματα από όσα η κοινή γνώμη μπορεί να καταναλώσει. Μετά την πρωτοχρονιά, κάποιοι θα αναγκαστούν να κάνουν τη δουλειά τους, με τη συγκατάθεση ή μη των προϊσταμένων τους. Γιατί η εκ του πονηρού ενασχόληση με τον πυρήνα της ασφάλειας της χώρας, δηλαδή με το σημείο G της ανασφάλειας των Ελλήνων από το 1974 και μετά, θα απελευθερώσει δυνάμεις, δεξιά και αριστερά, που θα είναι αδύνατον να ελεγχθούν ακόμα και από το πιο ερεβώδες καθεστώς που έχει καταπλακώσει τους θεσμούς της χώρας μετά τους Κολονέλους.
Καλή και λυτρωτική χρονιά
