Γιάννα Αγγελοπούλου: Μια τόσο κοντινή απουσία

Του Γ. Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ-150x150 (1)Από το 1896 κάθε τέσσερα χρόνια ο Αύγουστος είναι ολυμπιακός. Και μετά το 2004 κάθε χρόνο ο ελληνικός Αύγουστος είναι μελαγχολικός.

Εκείνη τη χρονιά ο Αύγουστος στην Ελλάδα είχε τρία φεγγάρια: το ένα κράτησε από τις 13-29 του μήνα. Ήταν ο μεγαλύτερος διεθνής θρίαμβος της σύγχρονης Ελλάδας. Και μετά σιωπή και μετά το τέλος…

Έκτοτε όταν αρχίζουν να φτάνουν στην Αθήνα οι ειδήσεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες από κάποια άλλη πόλη του πλανήτη, ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ελλάδα. Δώδεκα χρόνια τώρα δεν αποφασίζει αν θα την εγκαταλείψει, ή αν θα επιμείνει να τη συνοδεύει στο πεπρωμένο της.

Είναι το φάντασμα της Γιάννας Αγγελοπούλου.

Η γυναίκα που έκανε την Ελλάδα ευτυχισμένη χώρα τον Αύγουστο του 2004, όταν την καθοδήγησε στη μεγαλύτερη δόξα της σε καιρό ειρήνης, λείπει όλο και περισσότερο.

Όχι μόνο γι’ αυτά που πέτυχε, και για όσα δεν της δόθηκε η ευκαιρία να πετύχει. Επειδή το πολιτικό σύστημα και ένα τμήμα της επιχειρηματικής τάξης είδε στο πρόσωπο της τον αντίπαλο που έπρεπε πάση θυσία να αποφύγει. Γιατί έβαζε ψηλά τον πήχη.

Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι αν η Αγγελοπούλου ήταν πράγματι αντίπαλος, δεν ήταν σ αυτά που νόμιζαν -και τους προκαλούσαν ανασφάλεια. Δηλαδή να ηγηθεί κόμματος, να γίνει Πρωθυπουργός, δήμαρχος, πρόεδρος της Δημοκρατίας, καναλάρχης. Ιδιοκτήτρια εφημερίδας έγινε από τύχη. Και ό,τι έκανε  δεν έκανε ποτέ κανένας άλλος σ’ αυτό το χώρο για να τον αλλάξει, άσχετα από το αποτέλεσμα.

Αντίπαλός της ήταν σε άλλα πεδία: στην πειθαρχία, στην οργάνωση, στο να βάζει στόχους. Κυρίως ό,τι έκανε το έκανε με τον τρόπο της και με τα δικά της λεφτά. Ούτε δάνεια, ούτε κρατικό χρήμα, ούτε σκοπιμότητες, ούτε νταλαβέρια και κόλπα.

Αυτό ήταν το χαρακτηριστικό στοιχείο των Αγγελόπουλων οσάκις βρέθηκαν στο προσκήνιο: έδιναν και δεν έπαιρναν. Συνέχιζαν διακριτικά συνήθως την παράδοση των μεγάλων ευεργετών .

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 2004 δεν ήταν “δουλειά της Γιάννας” όπως προέβαλαν αρνητικά κάποιοι για χρόνια. Ήταν επιλογή των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Οι ίδιες κυβερνήσεις -επί Σημίτη κυρίως- μοίρασαν και την πίτα των έργων.

Οι Αγγελόπουλοι ανέβηκαν στη σκηνή με τη διπλή πρόσκληση του Κώστα Σημίτη. Πρώτα να φέρουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ελλάδα και μετά να τους οργανώσουν. Και στις δυο περιπτώσεις το εγχείρημα σήκωσε στους ώμους της η Γιάννα. Και στις δυο περιπτώσεις πέτυχε. Κανείς άλλος δεν θα τα κατάφερνε και η ζημιά θα ήταν ανυπολόγιστη.

Η επιτυχία την έβαλε στο στόχαστρο. Ολιγάρχες και πολιτικοί άρχισαν να τη φοβούνται. Σε βαθμό που εγκαταλείφθηκε το επίτευγμα του Αύγουστου του 2004- για μην συνεχίσει να το πιστώνεται.

Μάλιστα από κάποιες πλευρές προβλήθηκε σαν …επιζήμιο. Η μελέτη του ΙΟΒΕ απέδειξε ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ωφέλησαν τη χώρα και έκτοτε η σχετική σπέκουλα σταμάτησε. Για όσους επιμένουν η απάντηση βρίσκεται στη διεύθυνση: http://iobe.gr/docs/research/RES_05_F_15012015_REP.pdf

Το παράδοξο με τη Αγγελοπούλου είναι ότι στοχοποιήθηκε χωρίς να έχει να της καταλογίσει κανείς το παραμικρό. Χωρίς να τη βαρύνει ο,τιδήποτε. Δεν ντρέπεσαι να την υπερασπιστείς.

Ούτε δουλειές με το κράτος έκανε, ούτε σε αμφιλεγόμενες δραστηριότητες μετείχε, ούτε κανένα αδίκησε, ή έβλαψε. Στις συνεργασίες της υπήρξε αξιόπιστη, συνεπής και χωρίς ιδιοτέλειες. Προδήλως ωφέλησε τη χώρα και συνεχίζει να την ωφελεί, με τις υποτροφίες της, με τη διεθνή παρουσία της, με τις γνωριμίες της.

Η οικογενειακή κουλτούρα των Αγγελόπουλων αποτελεί παράδειγμα καλής χρήσης του πλούτου. Δώδεκα χρόνια από τις αυγουστιάτικες βραδιές του 2004 που περνούσαν την Ελλάδα απέναντι, τα αρνητικά νέα από το Ρίο αναδεικνύουν το μέγεθος του εγχειρήματος και βάζουν μια ακόμη ψηφίδα στη μεγάλη στιγμή της Ελλάδας, την οποία κανείς έκτοτε δεν κατάφερε να επαναλάβει- ούτε κάνει οι πανίσχυροι Κινέζοι.

Ήταν όνειρο, έγινε πραγματικότητα και μετά …εγκαταλείφτηκε. Σα να κέρδισε κάποιος το πρώτο αριθμό του λαχείου και να μη πήγε να εισπράξει τα κέρδη.

Αυτά τα κέρδη ήταν πολλά για την Ελλάδα και χάθηκαν. Ακόμη χάνονται, αν πάρουμε υπόψη την συνεχιζόμενη διεθνή απογοήτευση για τους εγκαταλειμμένους ολυμπιακούς χώρους. Για την εγκαταλειμμένη αίγλη της χώρας που τα κατάφερε στην πιο πολύπλοκη διοργάνωση του πλανήτη με απίστευτη συλλογική συναίσθηση, συμμετοχικό πνεύμα και τήρηση των κανόνων. Ποιος ξεχνάει την Αθήνα εκείνων των ημερών και τους εθελοντές των Αγώνων;

Αυτή η αίγλη προέκυψε από πείσμα μιας γυναίκας να ολοκληρώσει αυτό που της ανέθεσε η χώρα της. Από την ικανότητά της να οργανώσει το πιο αποτελεσματικό σύστημα μάνατζμεντ που είχαμε πότε. Από τη βούλησή της να δείξει ότι η Ελλάδα έχει πολλές δυνατότητες – χρειάζεται απλώς την κατάλληλη ηγεσία για να το αναδείξει.

Μπορεί να λένε διάφοροι ότι θέλουν για την Αγγελοπούλου. Μακάρι η Ελλάδα να έχει καμιά δεκαριά Γιάννες….