Για να μην ξεχνούμε

Του Γιαννάκη Λ. Ομήρου

Είναι μερικά γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας της Κύπρου, που δεν νοείται ούτε να αποσιωπούνται,  ούτε να διαγράφονται, ούτε να τα σκεπάζει ο πέπλος της λήθης.

Η προδοσία του πραξικοπήματος του Ιουλίου του 1974, οδήγησε στην τουρκική εισβολή. Με το δεύτερο Αττίλα, η Τουρκία είχε ολοκληρώσει τους στόχους της επί του εδάφους, καταλαμβάνοντας το 37% της επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Θα ήταν λογικώς αναμενόμενο ότι, όσοι εντός Κύπρου συμμετείχαν στο πραξικόπημα, που κατά αμάχητον πλέον τεκμήριον οδήγησε στην τουρκική εισβολή, θα αναζητούσαν έλεος, άφεση αμαρτιών, συγχώρεση και επιείκεια για το εγκληματικό και εθνοκτόνο τους έργο.

Αναγνωρίζοντας, είτε την εν πλήρη συνειδήσει προδοτική τους δράση, είτε τη βαρύτατη πλάνη με την οποία ενήργησαν με δήθεν πατριωτικά ελατήρια.

Και όμως, τέλη Αυγούστου και αρχές Σεπτεμβρίου 1974, με τον τούρκο κατακτητή «εντός των πυλών», με τη Κύπρο αιμάσσουσα και καθημαγμένη , όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, συνέχιζαν την ολέθρια δράση τους σε πλήρη εξυπηρέτηση των τουρκικών στοχεύσεων. Δημιουργώντας κλίμα περαιτέρω αποσταθεροποίησης και ανωμαλίας στις εναπομείνασες ελεύθερες περιοχές, δημιουργώντας τον κίνδυνο ολοκληρωτικής κατάληψης της Κύπρου.

Στις 30 Αυγούστου αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν το Βάσο Λυσσαρίδη και δολοφόνησαν το ηγετικό στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΕΚ Δώρο Λοΐζου. Στις 8 Σεπτεμβρίου δολοφόνησαν τον αστυνομικό Δημοσθένη Γεωργίου, επειδή έγραφε συνθήματα υπέρ του νόμιμου Προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, στο Μέσα Χωριό της Πάφου,

Στις 29 Σεπτεμβρίου δολοφόνησαν επίσης, τον οδηγό λεωφορείου Ηλία Πελαβά επειδή μετέφερε επιβάτες σε συλλαλητήριο στη Λεμεσό υπέρ της επιστροφής του Μακαρίου στην Κύπρο.  Όλα αυτά ενώ η Τουρκία κατείχε το 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας και απειλούσε με ολοκληρωτική  κατάληψη το νησί.

Αν θα μπορούσε να υπάρξει ένα ελάχιστο άλλοθι για την προδοσία της εσωτερικής ανωμαλίας και των αναρίθμητων εγκλημάτων της ΕΟΚΑ Β πριν το πραξικόπημα και για την κορυφαία πράξη του εγκλήματος της 15ης Ιουλίου στο όνομα του πόθου για την Ένωση με την Ελλάδα, ένα τέτοιο άλλοθι δεν θα μπορούσε να υπάρξει την περίοδο που ακολούθησε την τουρκική εισβολή. Γιατί είδαν και μαρτύρησαν με τα ίδια τους τα μάτια, τι είχε προκαλέσει στην Κύπρο η προδοτική τους δράση και τα «ηρωικά τους κατορθώματα», ενδεδυμένα με πατριωτική πλειοδοσία, εθνοκαπηλεία και ενωσιολογία.

Άρα το γεγονός ότι συνέχιζαν και μετά την τουρκική εισβολή, την  αποδεδειγμένα τουρκοφόρο δράση τους, αποδεικνύει αδιαμφισβήτητα ότι η όλη διαγωγή τους είχε ως στόχο τη εξυπηρέτηση εκείνων των  ξένων κέντρων που είχαν οργανώσει τη συνωμοσία κατά της Κύπρου. Και ότι υπήρξαν είτε αργυρώνητοι, είτε συνειδητοί εφιάλτες. Υπάρχει άραγε άλλη λογική εξήγηση, δικαιολογία ή άλλοθι για του άθλιους – άθλους τους, να δολοφονούν δημοκρατικούς πολίτες ενώ οι τάφοι των θυμάτων της τουρκικής εισβολής ήταν ακόμα νωποί;

Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση της άθλιας διαγωγής τους.

Το γεγονός ότι προσπάθησαν με κάθε τρόπο να αποτρέψουν την επιστροφή του νόμιμου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στην Κύπρο. Ένα γεγονός που θα αποκαθιστούσε τη διεθνή νομιμότητα και υπόσταση του Κυπριακού Κράτους. Το οποίο, ως αποτέλεσμα των «κατορθωμάτων τους», κινδύνευε με κατάρρευση και διάλυση. Και όμως. Συνεχίζοντας την άθλια, επονείδιστη και εφιαλτική τους συμπεριφορά, επιχείρησαν με δολοφονίες, ένοπλες επιθέσεις και τραμπουκισμούς να τρομοκρατήσουν την τεράστια πλειοψηφία του λαού, που επέμενε στην επιστροφή του Μακαρίου.

Αυτό το κείμενο δεν γράφεται για να «αναξέσει πληγές του παρελθόντος» , όπως συχνά υποστηρίζουν οι θιασώτες της ιστορικής αμνησίας και της περιβόητης λήθης. Γράφεται για  να διατηρείται αλώβητη η μνήμη και να φωτίζεται διδακτικά το μέλλον. Γιατί, όπως προσφυώς λέγεται, λαοί χωρίς μνήμη και συνείδηση της ιστορίας τους, είναι καταδικασμένοι να ξαναζήσουν εθνικές καταστροφές και τραγωδίες.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι 45 χρόνια μετά, παρά τα όσα έχουν πράξει, πριν, κατά και μετά τη διπλή τραγωδία του 1974, ούτε μεταμέλεια επέδειξαν, ούτε απολογία κατέθεσαν ενώπιον του λαού και της ιστορίας.

Δεδομένου δε, ότι ο Μακάριος επέδειξε ανεπίτρεπτη μεγαλοθυμία με τον γνωστό «κλάδον ελαίας», οι δε Ελληνικές Κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης εγκληματικά παρέλειψαν να παρουσιάσουν ενώπιον δικαστηρίων τους πρωταίτιους της εθνικής προδοσίας,  αυτό που απομένει, ως ετυμηγορία είναι μόνο, το ανάθεμα της ιστορίας.

*Τέως Προέδρου Βουλής των Αντιπροσώπων