Γρ΄άφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η παρέμβαση Κατρούγκαλου ανοίγει ρωγμή στους πρωθυπουργικούς χειρισμούς, από την οποία αναδύεται ότι πάσχει στρατηγικά η πολιτική αντίληψη που τους παράγει.
Χωρίς να το κρύβει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να πείσει τους Αμερικανούς ότι είναι ο άνθρωπός τους στα Βαλκάνια.
Είναι. Ό,τι ζητήσουν, το έχουν.
Πχ, η εκχώρηση βάσης στην Αλεξανδρούπολη που στρέφεται κατά της Ρωσίας – με τον ψευδή ισχυρισμό ότι προστατεύει την Ελλάδα από την Τουρκία.
Πλέον, η ελληνική εξωτερική πολιτική απλώς κουμπώνει στις απαιτήσεις των ΗΠΑ – ακόμη και για φίλους τους, όπως το Ισραήλ και τα Εμιράτα.
Στην ουκρανική κρίση εύκολα διακρίνει κανείς ότι ο Πρωθυπουργός εκμεταλλεύεται την κατάσταση – για να ανεβάσει τις πολιτικές μετοχές του.
Αλλιώς θα είχε ανοιχτή γραμμή τουλάχιστον με την αξιωματική αντιπολίτευση.
Καταδικάζει, ορθά, την εισβολή στην Ουκρανία και προσυπογράφει, ακόμη πιο ορθά, κυρώσεις σε απάντηση της ρωσικής θηριωδίας που παραβιάζει τα σύνορα μιας ανεξάρτητης χώρας.
Ωστόσο, από τη στάση του λείπει η διορατικότητα για το μεσοπρόθεσμο εθνικό συμφέρον σε διμερές επίπεδο με τη Ρωσία – που θα υπάρχει και μετά τον πόλεμο.
Δεν παρακολουθεί καν τη συμπεριφορά της Γερμανίας, που συγκρούεται με τη Ρωσία, αλλά δεν εμπιστεύεται την ασφάλειά της στους Αμερικανούς.
Με κίνδυνο να ξυπνήσει ανατριχιαστικές μνήμες – εξοπλίζεται, με εσωτερική εθνική συνεννόηση.
Ο ημέτερος Πρωθυπουργός σαν να είναι η εξωτερική πολιτική της χώρας προσωπική του υπόθεση, εμφανίζεται αβασάνιστα «αμερικανικότερος» των Αμερικανών – για να δείξει ότι «παίζει ρόλο».
Παραβλέποντας ότι η υποστήριξη στην Ουκρανία πρέπει να οργανώσει ως ευρωπαϊκή πολιτική και όχι ως συμπλήρωμα των αμερικανικών -ή ΝΑΤΟικών- σχεδιασμών για την Ευρώπη.
Όπως και αν εξελιχθεί η Ουκρανική κρίση θα φέρει δεινά στο ευρωπαϊκό χώρο και η δουλειά του είναι να τα περιορίσει σε ό,τι αφορά την Ελλάδα.
Όχι πάντως να την εκλαμβάνει ως ευκαιρία να αποκτήσει πολιτικό βάρος ο ίδιος. Κινούμενος έξω από το πάγιο δόγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής να αποτελεί γέφυρα στις διεθνείς διαμάχες και όχι μέρος των εμπλοκών.
Ο Γιώργος Κατρούγκαλος γείωσε τον Πρωθυπουργό: «Η Ελλάδα θα πρέπει, στον βαθμό που της αναλογεί και χωρίς μικρομεγαλισμούς, να διαδραματίσει ρόλο, υπέρ της ειρήνης και διπλωματίας και κατά του πολέμου».
Επισημαίνοντας ότι η Ευρώπη «απέτυχε και να εντάξει έγκαιρα τη Ρωσία σε πανευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας και ελέγχου εξοπλισμών, κατά το διεθνές δίκαιο», χάνει πάλι το στόχο:
«Να αποτελέσει αυτοτελή πόλο εξισορρόπησης στην διεθνή σκηνή, με αυτονομία στην εξωτερική πολιτική και την άμυνα της από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ».
Αυτές οι επισημάνεις διαπερνούν τον ισχυρισμό του Μητσοτάκη ότι δεν υπάρχουν άλλες επιλογές στην εθνική πολιτική αυτή την περίοδο.
Η παρέμβαση Κατρούγκαλου ανοίγει ρωγμή στους πρωθυπουργικούς χειρισμούς, από την οποία αναδύεται ότι πάσχει στρατηγικά η πολιτική αντίληψη που τους παράγει.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
