Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στην όγδοη δεκαετία της ζωής του, πλέον, δείχνει ότι υπάρχει ακόμα πολύς Νταλάρας, μέσα στον Νταλάρα…
Πόση αλλοίωση της ζωής χωράει στα μεσημεριανάδικα και στα περιοδικά συνοικιακής υποκουλτούρας; Πόση κακοποίηση της τέχνης και των ανθρώπων της μπορούν να εφεύρουν οι παραγωγοί της ευτέλειας στον τηλεοπτικό λασπότοπο; Υπάρχουν αντίδοτα, για να εξοπλιστεί η κοινωνια με άμυνες, απέναντι στον αναιδή συνεταιρισμό της πλουμιστής τηλεπερσόνας, με τον καλλιτέχνη του συρμού, που σαχλαμαρίζουν στον καναπέ, με τα προσωπικά τους, ανάμεσα σε συνταγές μαγειρικής και play back κακόγουστα τραγουδάκια;
Η θητεία του Γιώργου Νταλάρα στο ελληνικό τραγούδι έχει περάσει από όλα τα τεστ ποιότητας, ήθους και μαχητικής παρουσίας στον δημόσιο χώρο και τον κατατάσσει στους παραγωγούς αντίδοτων στον εκφυλισμό. Καλλιτεχνικά είναι ο πληρέστερος Έλληνας λαϊκός τραγουδιστής όλων των εποχών. Οι μυθικές φωνές του Καζαντζίδη και του Μπιθικώτση ενίοτε σπαταλήθηκαν σε κατώτερες επιλογές, με αποστάσεις από την εκάστοτε πολιτική συγκυρία. Τίποτε από όσα τραγούδησε ο Νταλάρας δεν είναι για πέταμα. Και ο συνδυασμός με τον «πολιτικό» Νταλάρα, με τη συγκρουσιακή άποψη για τις εξελίξεις, τον καθιστά ταγό και παιδαγωγική φιγούρα.
Ακριβώς αυτό αναδείχθηκε, όταν χαρακτήρισε «ντροπή» και «καραγκιοζιλίκι», να θυσιάζεται το τραγούδι σε «διαφημίσεις με μπιφτέκια και λουκάνικα». Ακολούθησε ό,τι συνηθίζεται κάθε φορά που ο ίδιος βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο – είτε για το τραγούδι που εκπίπτει είτε για την πολιτική που δεν εμπνέει πια την κοινωνία…
Όσοι τον εχθρεύονται επειδή «έχει όλες τις αρετές που απεχθάνονται και κανένα από τα ελαττώματα που θαυμάζουν», που θα έλεγε ο Τσώρτσιλ, συντονίστηκαν πάλι κυνηγώντας «νούμερα» σε εκπομπές και εφήμερη δημοσιότητα για τον εαυτό τους. Κανάλια ανέθεσαν σε κακοπληρωμένους υπαλλήλους τους να τον προβοκάρουν, με τις σαπουνόφουσκες κάποιων αοιδών της ευκολίας. Επηρεασμένος από την εκπομπή για τον Τσιτσάνη, που μόλις είχε «γράψει» με τον δημοσιογράφο Νίκο Μπογιόπουλο, τους έστειλε άκλαφτους.
«Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία, για εσάς και για τα κανάλια που εκπροσωπείτε, είναι ντροπή», στηλίτευσε την ευτέλεια και τον τυχοδιωκτισμό αυτής της τηλεοπτικής σχολής που ειδικεύεται σε τσαπατσουλιές και γελοιότητες. Η απάντηση «τη δουλειά μου κάνω» και η χολή που δέχθηκε, έδειξαν ότι τα πράγματα γίνονται ολο και χειρότερα: Οι παλαιότεροι σε αυτή τη «δουλειά», έδειχναν σεβασμό σε καλλιτεχνικά μεγέθη. Η αντοχή του Νταλάρα στον χρόνο ίσως οφείλεται στο θάρρος του να αναμετράται με τη υποβάθμιση, όχι μόνο στη μουσική δημιουργία, αλλά και στην πολιτική ζωή.
Ο καθείς με τα όπλα του: Η αρτιότητα στη δουλειά του, ο συγκροτημένος λογος ο διακριτικός προσωπικός βίος – πίσω από μαχητικές και πολιτικοποιημένες τοποθετήσεις του – είναι τα επιχειρήματά του στα μαρμαρένια αλώνια της δημοσιότητας. Το διαρκές καλλιτεχνικό του ιμπέριουμ συνδέεται με εμπροσθοβαρές ενδιαφέρον για τα κοινά και δημοκρατικό φρόνημα συμμετοχής σε ουμανιστικά και κοινωνικα δρώμενα. Αυτοδύναμος, γήινος, δημιουργικός και παρών.
Με άλλα λόγια: Υποδειγματικό δημόσιο πρόσωπο. Ποιος πολιτικός προσφέρει στην κοινωνία το πρότυπο, με το οποίο την εξοικειώνει ο Νταλάρας; Αυτό τον καθιστά στόχο και στον καλλιτεχνικό χώρο καθώς, όπως έλεγε ο Χατζηδάκις, «μερικοί κύριοι νομίζουν ότι είμαστε συνάδελφοι».
Στην όγδοη δεκαετία της ζωής του, πλέον, δείχνει ότι υπάρχει ακόμα πολύς Νταλάρας, μέσα στον Νταλάρα…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
