Του Ιωάννη Δαμίγου
Με τόσα σοβαρά που συμβαίνουν, σαν σε γρήγορη κίνηση, να θυμηθώ να μην … ξεχάσω, πως παρακολουθεί, κρυφακούει, αθωώνει, αναθέτει και κυβερνά ακόμα η “μαύρη τρύπα”! Την μια η Πισπιρίγκου, ο Μίχος, ο Πάτσης, την άλλη ο ¨γοητευτικός” Αντωνάκης με τα παιδάκια στο “πλοίο”, όλο και “παίζει” το μάτι αλλού γι’ αλλού και …. ξεχνιέμαι.
Όλα κι όλα όμως, μπορεί να απέχει με κόπο και πόνο από την επικαιρότητα και την βουλή, αλλά έκανε σύσκεψη, ναι, για το μοναδικό θέμα που έχει προκύψει στην ήρεμη αυτή χώρα, αυτό του Αντώνη του βαρκάρη. Και αφού το σκέφθηκε από εδώ και το ζύγισε από εκεί, αποφάσισε να αλλάξει την διοίκηση του σκάφους … διακοπών των “δύσκολων” παιδιών. Ίσως δεν είχε και αυτός πτυχίο, σαν αυτό που παρουσίασε μετά από τρία χρόνια στον ωτακουστή, υπερήφανα ο Διαματάρης (αντίγραφο) από το Columbia η Κολάμπια. Μάθε (πλήρωνε) γέρο γράμματα.
Δεν ξεχνώ πως είσαι ο μόνος υπαίτιος, για όλα τα δεινά που συμβαίνουν και θα συμβούν, για καιρό ακόμη. Δεν ξεχνώ πως θέριεψες τον λαϊκισμό που μας κληρονόμησε το ΠΑΣΟΚ. Δεν ξεχνώ την φτωχοποίηση που προκάλεσες στον ταλαίπωρο και άμυαλο κοσμάκη που σε πίστεψε αλλοίμονο. Δεν ξεχνώ την κακογουστιά που πρόβαλες ως αριστεία, όπως δεν ξεχνώ τα νέα παιδιά που τους στερείς το όνειρο και την δίψα για γνώση. Δεν ξεχνώ πως τους στερείς την συνύπαρξη στο ίδιο σπίτι, τους στερείς την οικογένεια, την ζωή. Πως να ξεχάσω τους μισθούς που τους σκλάβωσες να δουλεύουν ώρες ατέλειωτες και απλήρωτες. Που καταδίκασες στην ανεργία την πιο παραγωγική ηλικία, που έφυγαν από την χώρα τα καλύτερα μυαλά όπου μπόρεσαν.
Δεν ξεχνώ το δημόσιο χρήμα που μοίρασες αβίαστα και προκλητικά στους όμοιους σου. Δεν ξεχνώ πως άλωσες το ελάχιστο δίκαιο και το έκανες σαν και του λόγου σου εμπόρευμα των λακέδων. Πώς να ξεχάσω ποτέ, τα ακροδεξιά μιάσματα που έφερες στο προσκήνιο της πολιτικής. Για να απαλλαγούμε, εν μέρει και ποτέ ολικά, πέρασε μια επταετία. Και ακόμα κουβαλάμε στην πλάτη την επιτήδεια πάντα σπορά τους. Μετρώ λοιπόν τον χρόνο και ελπίζω να μην χρειαστεί αυτό το μεγάλο διάστημα, είτε με εσένα, είτε με όμοιους σου, μέχρι την ημέρα που θα απαλλαγούμε, εν μέρει πάλι.
Δεν ξεχνώ και κρατώ όσο μπορώ τα μάτια μου και τα αυτιά μου ανοιχτά. Δεν ξεχνώ αυτά που χάλασες. Λαχτάρισα τα γέλια των παιδιών στον δρόμο, την μυρωδιά μας απλής ημέρας, κάποια ευχάριστα πρόσωπα, μια αληθινή Κυριακή σαν τις παλιές. Ένα τραγούδι, ένα κουράγιο, ένα αύριο. Ξεχάσαμε να ζούμε, παλεύοντας για το τώρα. Γι’ αυτό δεν ξεχνώ. Όσα και να μηχανευθείς ακόμα σαν αντιπερισπασμό δόλιε. Δεν ξεχνώ.