Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Μέχρι το Εφετείο ο βιαστής ανηλίκων Δημήτρης Λιγνάδης θα κυκλοφορεί ελεύθερος. Με τον αέρα που είχε όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη τον διόρισε στο Εθνικό Θέατρο με απευθείας ανάθεση, για «λόγους δημοσίου συμφέροντος».
Κάποιος θα πει «έτσι είναι η Δικαιοσύνη»: τη μια μέρα το βούλευμα για το σκάνδαλο Novartis και την άλλη η απόφαση να κυκλοφορεί ελεύθερος ο βιαστής που η ίδια καταδίκασε.
Αλλά η «υπόθεση Λιγνάδη» δεν είναι μόνο υπόθεση Δικαιοσύνης – που δεν έχει τελεσιδικήσει άλλωστε.
Είναι η προκλητική προβολή, σε ζωντανή μετάδοση, της κυριαρχίας ενός συστήματος που αισθάνεται ισχυρό, ώστε να βγάζει γλώσσα στην κοινωνία.
Ο Κούγιας σαλαμοποίησε διαστροφικά την απόφαση και κράτησε το κομμάτι που «αθωώνει» τον πελάτη του. Σαν να είναι οι δικαστικές αποφάσεις μενού, από το οποίο καθένας διαλέγει ό,τι τραβάει η ψυχή του.
Ο Λιγνάδης, αντί για στοιχειώδη σεβασμό στον μέσο πολίτη, τον σκανδαλίζει περισσότερο αξιοποιώντας με αναίδεια το πέπλο προστασίας που τον περιβάλει εξ αρχής.
Θεώρησε αυτονόητο να βγει από τη φυλακή, με ποινή 12 χρόνια για βιασμό. Σαν να ήταν η δίκη του στιγμιαίο ατύχημα – από κάποιο λάθος που θα αποκατασταθεί.
Βρίσκει ότι στην περίπτωσή του «ίσως παρασύρθηκε μέρος της κοινής γνώμης». Μόνο που δεν τον δίκασε η κοινή γνώμη, αλλά το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο. Και ασφαλώς «η ελληνική Δικαιοσύνη δεν παρασύρθηκε», αφού του έριξε 12 χρόνια.
Όταν λέει «τώρα δικαιούμαι να μιλήσω κι εγώ», κανείς δεν τον εμποδίζει. Είναι θέμα ανάμεσα στον ίδιο και τους αποδέκτες των λόγων του.
Η καθολική οργή δεν αφορά στο αν είναι ή όχι βιαστής: πρωτοδίκως είναι.
Είναι όμως και η επιτομή της υποχρέωσης που έχει η Πολιτεία για κάποιον που νομικά συγκεντρώνει τις βασικές προϋποθέσεις εγκλεισμού: τον κίνδυνο να διαφύγει στο εξωτερικό, ή να επαναλάβει το έγκλημά του. Γι’ αυτό άλλωστε τον είχε προφυλακισμένο.
Μόνο εύλογη δεν είναι η αποφυλάκιση – εξ ου και απασχολεί τα ανώτερα δικαστικά κλιμάκια, η αναίρεσή της.
Προστίθεται στην αντίστοιχη απόφαση για τον συνεργό στη δολοφονία Κωστοπούλου και στα ελαφρυντικά για τον Κορκονέα.
Η φιγούρα του Λιγνάδη, ανακυκλώνει στη συλλογική μνήμη τις εικόνες της «Επιδαύρειας» περσόνας, με το πρωθυπουργικό ζεύγος ή την αρχηγό κράτους δίπλα του και τη θαλπωρή της υπουργού Πολιτισμού, στην εκκίνηση του σκανδάλου.
Κάνει μπαμ η μεταχείρισή του στο αξιακό πλαίσιο της κυβερνώσας κάστας – όπως ο διαβόητος Νίκος Γεωργιάδης και ο Φουρθιώτης.
Το Δικαστήριο χρειάσθηκε πέντε μήνες για να του επιβάλει 12 χρόνια κάθειρξη και λίγα λεπτά για να της δώσει ανασταλτική ισχύ.
Μέχρι το Εφετείο ο βιαστής ανηλίκων Δημήτρης Λιγνάδης θα κυκλοφορεί ελεύθερος.
Με τον αέρα που είχε όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη τον διόρισε στο Εθνικό Θέατρο με απευθείας ανάθεση, για «λόγους δημοσίου συμφέροντος».
Χωρίς να μάθουμε ποτέ αν η αξιολόγησή του ως καλλιτεχνικού παιδαγωγού, ήταν έργο Μενδώνη, ή του Μεγάρου Μαξίμου.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
