Του Γ. Λακόπουλου
Το πρώτο που χαρακτηρίζει τη δημόσια παρουσία του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης Δημήτρη Παπαγγελόπουλου είναι ότι κάποια συγκεκριμένα επικοινωνιακά συστήματα φιλοκυβερνητικής νοοτροπίας χρησιμοποιούν την περίπτωσή του για να ‘τεκμηριώσουν’ ειδική σχέση του πρώην πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή με τον Αλέξη Τσίπρα.
Αυτή η εμφανώς προβοκατόρικη προπαγάνδα επαναλαμβάνει με διάφορες υπογραφές ότι ο Καραμανλής ανέχεται τον Τσίπρα και αυτός του το ανταποδίδει προτείνοντας τον Προκόπη Παυλόπουλο για την Προεδρία της Δημοκρατίας και τοποθετώντας στην κυβέρνηση τον Δημ. Παπαγγελόπουλο -χάριν της αναβάθμισης του οποίου έφαγε τον Παν. Νικολούδη.
Το περίεργο είναι ότι ο ίδιος ο Παπαγγελόπουλος συντηρεί αυτή την εμφανώς αντικαραμανλική φημολογία, και ενίοτε την αναβαθμίζει και την επισημοποιεί με δηλώσεις του υπέρ του πρώην Πρωθυπουργού εκ παραλλήλου με την ανακήρυξη του Αλέξη Τσίπρα σε εθνικό ηγέτη, δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου και τον παλαιότερο Καραμανλή.
Ο νεότερος ξέρει ότι αυτή η προπαγάνδα τον βλάπτει, αλλά δεν μπορεί να αντιδράσει καθώς τηρεί πάντα τον όρκο σιωπής του. Ακόμη και όταν γίνεται έξαλλος με παραπλήσιες δηλώσεις σαν του Θ. Ρουσόπουλου και του Ε. Στυλιανίδη που επικύρωναν την επικοινωνία με τον Τσίπρα. Άλλωστε στην περίπτωση Παπαγγελόπουλου ποιος θα δεχθεί ότι κάποιος που τοποθετήθηκε επικεφαλής της ΕΥΠ επί των ημερών του δεν ήταν απαραιτήτως πρόσωπο του περιβάλλοντός του;
Η σταδιοδρομία του σημερινού υπουργού πριν μπει στην πολιτική, ως αξιωματούχος της ελληνικής Δικαιοσύνης υπήρξε επεισοδιακή καθώς ως εισαγγελέας χειρίσθηκε μεγάλες υποθέσεις και τις έβαλε στο αρχείο. Από τότε πολλοί διέκριναν ότι η τελική επιδίωξη του ήταν να μετακινηθεί στην πολιτική. Το έκανε με τον πιο απίστευτο τρόπο: έγινε υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ.
Ως υφυπουργός Δικαιοσύνης, με αρμοδιότητες που σχετίζονται με την ‘ενίσχυση της διαφάνειας στον χώρο της Δικαιοσύνης’, ο πρώην εισαγγελέας δεν είχε να επιδείξει κάτι ιδιαίτερο. Ωστόσο αναβαθμίστηκε και ως αναπληρωτής υπουργός κινείται στην περιοχή που ενδιαφέρει ιδιαίτερα την κυβέρνηση: τις σχέσεις της με έναν κύκλο επιχειρηματικών και μιντιακών παραγόντων, έναντι των οποίων η κυβερνητική στόχευση είναι περίπου η εξής: να εξοντώσει δυο -τρεις, με πρώτον τον ιδιοκτήτη του ΔΟΛ για να συμμαχήσει με τους υπολοίπους με πρώτον τον κληρον’ομο του ΠΗΓΑΣΟΥ. Δηλαδή ο Παπαγγελόπουλος χρησιμοποιείται από τον Τσίπρα, όχι για να καταπολεμήσει τη διαπλοκή, αλλά για να ενσωματωθεί σ’ αυτήν.
Δεν κατάφερε να γίνει ο Έλληνας Αντίπατρος, προσπαθεί όμως να γίνει ο ‘Υπουργός Καθαρά Χέριά’. Το ενδιαφέρον στην περίπτωσή του είναι ότι η πολιτική φημολογία τον στιγματίζει ως χειραγωγούμενο, από δυο άλλους υπουργούς, απολύτως δίπλα στον Πρωθυπουργό. Ότι είναι δηλαδή το μακρύ χέρι τους στην οργάνωση πολιτικών επιχειρήσεων, αν όχι και φροντ-μαν του βαθέως ‘συστήματος Τσίπρα’
Όταν ο σημερινός πρωθυπουργός ανέθεσε, με προσωπική επιλογή του, την ‘ ενίσχυση της διαφάνειας στον χώρο της Δικαιοσύνης’ σε έναν πρώην δικαστικό με δεξιά φρονήματα, η έκπληξη ήταν μεγάλη. Αλλά καλύφθηκε πίσω από την προπαγάνδα για την όσμωση του Καραμανλισμού με τον Τσιπρισμό, που εξαπλώθηκε τόσο, ώστε έπαιξε και ρόλο υπέρ της εκλογής του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία τη ΝΔ γιατί υποτίθεται ότι ο καραμανλικός Μεϊμαράκης δεν θα ήταν αρκούντως αντισυριζαιος.
Αν ο Τσίπρας ήθελε να θολώσει τα νερά τοποθετώντας ένα φιλονεοδημοκράτη στο Δικαιοσύνης, διάλεξε μάλλον τον χειρότερο, από την άποψη ότι στο παρελθόν είχε δεχθεί σκληρή κριτική για πράξεις και παραλείψεις του που έκριναν την πορεία κρίσιμων υποθέσεων με πολιτική σημασία. Την ίδια πολιτική σημασία που έχει και η ανάμειξη σε αμιγώς δικαστικές λειτουργίες που αποδίδεται στον σημερινό αναπληρωτή υπουργό.
Ότι του καταλογίσθηκε αδράνεια στην υπόθεση των υποκλοπών, στις μηνύσεις Πακιστανικής κοινότητας για μαζικές απαγωγές και μυστικές ανακρίσεις πακιστανών στην Αθήνα από αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, στην εξωχώρια εταιρία που συγκέντρωνε λεφτά για τη ΝΔ επί Μητσοτάκη, στην υπόθεση Σανιδά , αλλά και γενική αποτυχία ως εποπτεύων εισαγγελέας στην Αντιμετώπιση Ειδικών Εγκλημάτων Βίας και Τρομοκρατίας ήταν προφανείς λόγοι να μην τον προσλάβει ένα κόμμα της Αριστεράς.
Όμως η σημερινή υπερδραστηριότητά του στην στοχευόμενη και επιλεκτική κυβερνητική δράση έναντι της διαπλοκής δείχνει ότι ο Τσίπρας ήξερε ποιον επέλεγε και γιατί. Ενδεχομένως δεν περίμενε ότι ο υπουργός του θα εκτεθεί τόσο.
Αυτή έκθεση ίσως του δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στην κοινοβουλευτική διαδικασία που έχει προκαλέσει Βαγγέλης Βενιζέλος οδηγώντας τον ενώπιον της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής. Σε μια ακρόαση από την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να τον προστατεύσει πιέζοντας μεταξύ άλλων και τον προϊστάμενο του υπουργό Ν. Παρασκευόπουλο να τον καλύψει, παρ’ ότι είναι εμφανείς οι αποστάσεις απέναντι του.
Στη διαδρομή που διήνυσε ως τώρα από την Ευελπίδων ως το Μέγαρο Μαξίμου με ενδιάμεσο σταθμό στην Κατεχάκη, ο Παπαγγελόπουλος ανεδείχθη ως άνθρωπος που μάλλον δεν έπρεπε να αναλάβει ποτέ τις υποθέσεις που του ανατέθηκαν. Το ίδιο ισχύει και στην τελευταία περίπτωση που τον φέρνει σε αντιπαράθεση όχι απλώς με την αντιπολίτευση -χάρη σε κόμμα της οποίας εμφανώς σταδιοδρόμησε στο παρελθόν, αλλά και με εν ενεργεία δικαστικούς λειτουργούς από την Ελλάδα και την …Κύπρο και φυσικά με μεγάλα ΜΜΕ.
Αν λάβουμε υπόψη δημοσιεύματα και πληροφορίες το ‘θέμα Παπαγγελόπουλου’ τώρα ανοίγει και κανείς δεν ξέρει ως που θα πάει, δεδομένου ότι περνάει και από την πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Η κλήση του, χάρη στην οξυδέρκεια του Βενιζέλου, στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής,- ένα όργανο που έχει εισαγγελικές αρμοδιότητες-, μάλλον δεν θα είναι τόσο ευχάριστη για τον πρώην εισαγγελέα. Παρ’ ότι από άγνωστες πλευρές του αποδίδεται η εξομολόγηση: ‘αν ανοίξω το στόμα μου.’
Όχι γιατί δεν ξέρει να χειρίζεται δικαστικές υποθέσεις ακόμη και αν αφορούν τον ίδιο, αλλά γιατί, όπως λέγεται, η κάλυψη των χειρισμών του από τους δυο προαναφερόμενους υπουργούς δεν είναι απεριόριστη. Όπως είναι γνωστό, όταν το πλοίο πέφτει σε καταιγίδα κάποιον ρίχνουν στη θάλασσα.
