Συνέντευξη στον Βασίλη Σκουρή
Τι λέει ο γνωστός δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς για το βιβλίο του «Μια καριέρα- Η πολιτική διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη» που έγινε αμέσως best seller.
Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν περίμενε το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά «Μια καριέρα- Η πολιτική διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη» να γίνει best seller αμέσως μετά την κυκλοφορία του από τις εκδόσεις «Νήσος».
Ο συγγραφέας και γνωστός δημοσιογράφος παραχωρεί με αφορμή το περιεχόμενο του βιβλίου του μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο iEidiseis:
Το βιβλίο σας «Μια καριέρα- Η πολιτική διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη» βρίσκεται μέσα στα πρώτα σε κυκλοφορία από την ημέρα της κυκλοφορίας του. Τι είναι αυτό που ιντριγκάρει;
Παραξενεύομαι κι εγώ. Δεν περίμενα να γίνει το βιβλίο αυτό αμέσως best seller. Γιατί είχα προβλέψει αυτό που συνέβη, δηλαδή ότι εκτός από την «Εφημερίδα των Συντακτών», την «Αυγή» και την «Εποχή», δεν γράφτηκε ούτε γραμμή στις άλλες εφημερίδες. Ομολογώ ότι διαπιστώνω αυτή την κυκλοφοριακή επιτυχία με ικανοποίηση –εφόσον αποδεικνύεται ότι διατηρούνται πηγές δημοκρατικής αλληλοενημέρωσης, κυρίως μέσω διαδικτύου- αλλά δεν κρύβω ότι νιώθω και ένα είδος χαιρεκακίας, όταν βλέπω ότι οι ίδιες εφημερίδες που δεν έχουν «δει» την έκδοση του βιβλίου, είναι υποχρεωμένες να το περιλαμβάνουν κάθε βδομάδα στη στήλη με τα «ευπώλητα» βιβλία.
Νομίζω ότι αυτό που κεντρίζει τους υποψήφιους αναγνώστες είναι το γεγονός ότι ο σημερινός πρωθυπουργός παραμένει σε μεγάλο βαθμό άγνωστος. Το επιβεβαιώνει, άλλωστε, το περιεχόμενο του βιβλίου, το οποίο παρουσιάζει –μέσα από δικά του ντοκουμέντα- μια άγνωστη εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Το πρώτο σας κεφάλαιο έχει τίτλο «Το Κέντρο της βαθιάς Δεξιάς». Πιστεύετε ότι εκφράζει το χώρο που κινείται και ως πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης;
Όπως εξηγώ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρά το γεγονός ότι θέλει να εμφανίζεται ως ένας σύγχρονος φιλελεύθερος ηγέτης μοιάζει περισσότερο με έναν Βαλκάνιο Ορμπαν. Εκφράζει ένα ρεύμα που υπήρξε στο εσωτερικό της προδικτατορικής ΕΡΕ, με την ανοχή, βέβαια του Κωνσταντίνου Καραμανλή, και διατηρήθηκε και τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Κύριος εκφραστής του ήταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο οποίος καταγόταν από το Κέντρο, αλλά αναδείχτηκε ως «γεφυροποιός» με τη χούντα και στη συνέχεια ως εκφραστής του πιο σκληρού αντικομμουνιστικού ρεύματος της Δεξιάς. Παρόμοια χαρακτηριστικά είχε και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος δήλωνε «κεντρώος» μέχρι το τέλος της ζωής του, αλλά ήταν αυτός που προσέγγισε τους νοσταλγούς της μοναρχίας, χαρακτηρίζοντας «unfair» το Δημοψήφισμα του 1974, και βέβαια προφήτεψε τη συμμαχία του γιου του με τους ακροδεξιούς του ΛΑΟΣ. Με τη σημερινή δομή της κυβέρνησης και την επιλογή των συμβούλων του ο κ. Μητσοτάκης αναδεικνύεται ως πιστός μαθητής του Αβέρωφ.
Το δεύτερο κεφάλαιο στο βιβλίο σας μιλάει για «έναν πρωθυπουργό από κούνια». Θα θέλατε να μας το αναπτύξετε;
Υπάρχει βέβαια στη χώρα μας μια παράδοση νέων πολιτικών που κληρονομούν από τους πατεράδες τους τη διάθεση αλλά και τα μέσα για να αναδειχτούν στην πολιτική. Η ιδιαιτερότητα στην περίπτωση Μητσοτάκη είναι ο τρόπος που μεθόδευσε συστηματικά από πολύ μικρός την προοπτική αυτή, αλλά και ο τρόπος που κατόρθωσε πολύ αργότερα να ξεπεράσει στην οικογενειακή επετηρίδα την αδελφή του, έστω και συμμαχώντας με τον οικογενειακό εχθρό, τον Σαμαρά. Αλλά το γεγονός ότι ασχολούμαι με την καριέρα του από τη γέννησή του έχει αφορμή τη γνωστή δήλωσή του, ότι υπήρξε «πολιτικός κρατούμενος έξι μηνών». Είναι γεγονός ότι η χούντα τιμώρησε την οικογένεια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με συνεχή παρακολούθηση της βίλας τους, όταν εκείνος διέφυγε μέσω Τουρκίας στην Ευρώπη. Στο βιβλίο αποκαλύπτω μέσα από τον Φάκελο της Ασφάλειας που δημοσιεύεται για πρώτη φορά ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες αυτής της παρακολούθησης. Αλλά ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα περιγράψει πολύ αργότερα, το 1996, την εποχή που βρέθηκε με την οικογένειά του στο Παρίσι ως τα ωραιότερα χρόνια της ζωής του.
Στο βιβλίο σας επικεντρώνει και στο μόνο βιβλίο που έχει συγγράψει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το 2006 για τις συμπληγάδες της εξωτερικής πολιτικής και τις διαπραγματεύσεις για τις βάσεις. Γιατί επικεντρώνεται σε αυτό;
Μα είναι το μοναδικό του βιβλίο και ο ίδιος το προβάλλει μέχρι σήμερα ως σπουδαίο έργο ζωής. Ακόμα και στη Βουλή το επικαλέστηκε, προτείνοντας στον Αλέξη Τσίπρα να του το δώσει για να… μάθει τα περί αμερικανικών βάσεων. Το βιβλίο αυτό είναι μετάφραση της πτυχιακής του εργασίας που παρέδωσε στο Χάρβαρντ το 1990. Μετά από αλληλογραφία με το αμερικανικό Πανεπιστήμιο δέχτηκα να χρηματοδοτήσω την ψηφιοποίηση της εργασίας αυτής (την οποία από τότε έως σήμερα είχαν συμβουλευτεί τρία άτομα!) και το αποτέλεσμα ξάφνιασε και μένα.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικά αδύναμο κείμενο, γεμάτο χοντρά λάθη, αυθαιρεσίες, αλλά ακόμα και παραχαράξεις σημαντικών ντοκουμέντων, όπως η Ιδρυτική Διακήρυξη της Ν.Δ. ή η ομιλία του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη Βουλή για τις βάσεις. Το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα ο ίδιος και οι θαυμαστές του εξακολουθούν να επικαλούνται αυτή την πτυχιακή εργασία δεν παύει να με σοκάρει. Και ασφαλώς μαρτυρά πολλά για τη μορφωτική και πολιτική του συγκρότηση.
Την πορεία του από το 2010 και μετά, έως την ανάληψη της ηγεσίας της ΝΔ και της πρωθυπουργίας πώς την κρίνετε;
Ασφαλώς είναι η πιο κρίσιμη περίοδος, γιατί έπρεπε να ξεπεράσει το εμπόδιο της αδελφής του, να επιπλεύσει με αρχηγό τον οικογενειακό αντίπαλο Σαμαρά, να εμφανίζεται ως φιλελεύθερος και ταυτόχρονα να καλλιεργεί σχέσεις με τα στελέχη του ΛΑΟΣ προτού αυτά εγκαταλείψουν τον Καρατζαφέρη. Και φυσικά να είναι έτοιμος να εκμεταλλευτεί την ανοιχτά ακροδεξιά αντιμεταναστευτική ρητορική αλλά και να κολυμπήσει στο εθνικιστικό ρεύμα του «μακεδονισμού», διαγράφοντας όσα έλεγε μέχρι τότε το κόμμα του, αλλά και ο πατέρας του και η αδελφή του. Τελικά τα κατάφερε, αλλά αυτή η πορεία τον φόρτωσε με μια σειρά πολιτικές υποχρεώσεις που τις πληρώνουμε σήμερα.
Και ως πρωθυπουργός; Καταγγέλλει τον λαϊκισμό και την τοξικότητα, επιμένει πως δεν υπάρχει πρόβλημα με την ελευθερία στην ενημέρωση, πως η χώρα αποτελεί περίπου μια όαση μέσα στην Ευρώπη…
Ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί ότι «λαϊκισμός» είναι το να ακούει κανείς τον λαό και να ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες. Η αντίθεσή του στον λαϊκισμό είναι εφάμιλλη μιας Μαρίας Αντουανέτας. Το τραγικό είναι ότι ακόμα και όταν τον επικρίνουν στο Ευρωκοινοβούλιο όλες οι ομάδες εκτός από τη δική του φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα. Αυτό που ονόμασε «επιτελικό κράτος» ήταν στην πραγματικότητα η συγκέντρωση της πολιτικής εξουσίας σε μια ομάδα στελεχών γύρω από τον πρωθυπουργό, άμεσα εξαρτώμενων απ’ αυτόν. Ο Κυρ. Μητσοτάκης κυβερνά με αυτή την ομάδα που έχει επιλεγεί από τον ίδιο, περιορίζοντας ασφυκτικά τόσο την εκτελεστική όσο και τη νομοθετική εξουσία, αφού έχει πρώτα εξασφαλίσει τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης με πρωτοφανείς μεθοδεύσεις. Όσο για το κόμμα, αυτό έχει προ καιρού απολέσει κάθε αυτόνομη δυναμική και η ηγεσία του έχει καθαρά διακοσμητικό ρόλο. Η προσωπική ανασφάλεια και οι εξόφθαλμες αδυναμίες ενός «μικρού ηγέτη» οδηγούν σε μια πραγματική μετάλλαξη του τρόπου διακυβέρνησης της χώρας.
Εάν σας ζητούσα να κάνετε μια πρόβλεψη για το πολιτικό μέλλον του Κυριάκου Μητσοτάκη;
Αν και είμαι δημοσιογράφος και όχι μάντης θα σας πω ότι δεν μπορώ να φανταστώ αίσιο τέλος στην πολιτική καριέρα του σημερινού πρωθυπουργού. Όσες Ιφιγένειες κι αν θυσιάσει στην πορεία του (όπως έκανε ακόμα και με την αδελφή του) δεν μπορεί να κρύψει την προσωπική του αδυναμία, το γεγονός δηλαδή ότι πολιτεύεται με μοναδικό κίνητρο την προσωπική του ανάδειξη και με πολύ πενιχρά πολιτικά εφόδια. Σε εποχές εθνικιστικής φρενίτιδας, υγειονομικών εγκλεισμών και απειλών πολέμου μπορεί να επιπλέει. Αλλά πλέον κάθε στιγμή κινδυνεύει να καταλάβουν οι ακόλουθοί του ότι ο βασιλιάς τους είναι γυμνός.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR